درحالی‌که اعتراض‌ها در برابرِ آدم‌ربایی‌های طالبان و بی‌توجهیِ دولت ادامه دارد، طالبان در نامه‌یی به رسانه‌ها از ربودن ِدست‌کم سی مسافرِ دیگر در شاهراه کابل ـ قندهار خبر داده‌اند. این چهارمین آدم‌ربایی طالبان در دو ماهِ اخیر است.
بر بنیاد گزارش‌ها، طالبان دو بسِ حاملِ مسافران را در مسیر کابل ـ قندهار در ولسوالی گرشکِ ولایت هلمند توقف داده‌ و بیست‌وهفت سرنشینِ آن را با خود برده‌اند. طالبان مدعی‌اند که این افراد را بر اساسِ اطلاعاتِ دست‌داشتۀشان برده‌اند؛ یعنی طالبان آن‌ها را به عنوان افراد نظامی به اسارت گرفته‌اند.
اما به‌کرات دیده شده است که طالبان افراد ملکیِ مسافر را نیز ربوده و تیرباران کرده اند. به نظر می‌رسد که در ربودن افراد، هیچ مانعی بر سر راه‌ِ طالبان وجود ندارد و دولت نیز برای جلوگیری از حضور طالبان در شاهراه‌ها هیچ برنامه‌یی تدارک ندیده است. ربودن مسافران توسط طالبان در شاهراه کابل ـ زابل، ربودن مسافران در چندین نوبت توسط طالبان در مسیر کابل ـ میدان وردک، و ربودن مسافران توسط طالبان در مسیر قندوز، همه و همه نشان می‌دهند که طالبان بدون زحمت می‌توانند افراد را بربایند و آنان را تیرباران کنند.
هرچند قوانینِ جنگی حکم می‎کند که نیروهای درگیر، به افراد و اشخاصِ ملکی آسیبی نرسانند و نیز اسرای جنگی را نکشند، چنان‌که فرمانِ شریعت نیز در این خصوص وضاحت دارد؛ اما طالبان با زیر پا گذاشتنِ همۀ قوانین و سنت‌ها، دست به چنین اعمالی زده و می‌زنند‌.
حالا که طالبان پیروِ هیچ مرام و آیینی نیستند، از دولت انتظار می‌رود که حرف‌شنو و شریکِ غم‌های مردم باشد. مسلماً اگر دولت بخواهد به گروگان‌گیری‌ها و راهگیری‌های طالبان پایان بدهد و یا دست‌کم آن را مهار کنـد، کارِ بسیار دشواری نخواهد بود، فقط یک برنامه‌ریزیِ منظم و ارادۀ راسخ برای تطبیق می‌خواهد. اما متأسفانه بی‌توجهیِ حکومت به ربوده شدنِ افراد از مسیرهای مختلفِ کشور توسط طالبان، نشان از آن دارد که این آدم ربایی‌ها می‌توانند به یک سریالِ ناتمام تبدیل شوند.
اما این‌که چرا دولت و به‌خصوص نهادهای امنیتی کشور، از این‌همه آدم‌ربایی‌ توسط طالبان تجربه نمی‌گیرند و به تأمین امنیتِ شاهراه‌ها نمی‌پردازند، سوالی‌ست که باید مسوولانِ عالی‌رتبه پاسخ بدهند. مردم افعانستان از تکرارِ این‌همه آدم‌ربایی خسته شده اند و این خسته‌گی، بیشتر از ناکاره‌گیِ مأموران و مسوولانِ دولتی‌یی است که نمی‌توانند گره از مشکلِ کوچکی بگشایند.
این‌که طالبان بر مساجد و نمازگزاران، بر رهگذران و مسافران و بر زن و مردِ این سرزمین حمله می‌کنند و آن‌ها را می‌کُشند، زیاد دردآور نیست؛ زیرا آنان در برابرِ همه/انسانیت قرار دارند و هرچه در توان‌شان باشد، انجام می‌دهند. دردِ بزرگ و شکایتِ اصلیِ ما از حکومتِ به‌اصطلاح مردم‌سالار و اسلامی‌یی است که از هیچ رویدادی درس نمی‌گیرد و مانع تکرارِ فجایعی که امکانِ جلوگیری از آن‌ها وجود دارد، نمی‌شود.
ریاست‌جمهوری در پی ربوده شدنِ افراد در ولایت قندوز در اعلامیه‌یی گفت که آدم‌ربایی‌‌های اخیر جنبۀ قومی دارد و طالبان می‌خواهند با این نوع اقدامات، مشکلاتِ قومی را در کشور به بار آورند. اما پرسشِ اساسی این است که برنامه‌ریزیِ همین دولت برای ناکام کردنِ نقشۀ طالبان در ربودنِ مسافران چه بوده است؟ زیرا سخن گفتن از اهداف و نیاتِ شومِ طالبان در کشور کارِ ساده‌یی‌ست که هر شهروندِ این مملکت در کوچه و بازار به‌راحتی آن را انجام می‌دهد. از حکومت، انتظاری فراتر و والاتر از این می‌رود و آن این‌که: مانع تحرکِ دشمن در شهرها و شاهراه‌ها شود و تروریستان و گروگان‌گیران را به سزای عمل‌شان برساند.
امیـدواریم سرانِ حکومت به‌خصوص نهادهای امنیتی کشور که حالا مشکلِ سرپرستی هم ندارند، صـدای مردم را بشنوند و به این‌همه بیداد و راه‌گیریِ طالبان پایان دهند.