رییس جمهور غنی در حکمی کاکای خود را به جای کاکای حامد کرزی به عنوان سفیر افغانستان در مسکو منصوب کرده است.
عبدالقیوم کوچی از حامیان سرسخت اشرف غنی در انتخابات ریاست جمهوری افغانستان و از نزدیکترین افراد به وی است.
پیش از این عزیزالله کرزی کاکای حامد کرزی رییس‌جمهور سابق افغانستان سال‌های متوالی سفیر افغانستان در مسکو بود.
آگاهان می‌گویند که عزیزالله کرزی و قیوم کوچی هیچ کدام شایسته سفارت افغانستان در یکی از کشورهای بزرگ منطقه نیستند. به باور آنان، از یک سو این دو فرد پیر و سال‌خورده هستند و از سوی دیگر، ظرفیت و قابلیت‌های یک دیپلومات را ندارند تا بتوانند از پس یک مأموریت دشواری مثل سفارت برایند.
به گفته آنان، نگاه‌های تنگ خانوادگی و قبیله‌یی سبب شده است که رهبران کشور نتواند از دایره بسته خانواده و قبیله خویش خارج شوند.
حامد کرزی به خاطر انحصارگرایی و تمامیت‌خواهی مفرط مورد انتقاد چهره‌های سیاسی و مردم قرار داشت. او متهم بود که بخش عمده قدرت را در دستان خودش گرفته و بروکراسی محض را به وجود آورده است.
با آمدن دولت وحدت ملی انتظار می‌رفت وضعیت بهبود یابد؛ قدرت تقسیم گردد؛ انحصار شکسته شود و مشارکت جمعی در ساختار نظام افزایش یابد؛ اما همه این آرزوها را اشرف غنی نقش بر آب کرد و در نقش یک دیکتاتور تمام‌عیار ظاهر شد. او آهسته‌آهسته با جان‌گرفتن در ارگ، همه چیز را به ریاست جمهوری محصور کرده است.
بخش مالی و اقتصادی، سکتور امنیتی، کمیته تدارکات، بخش تعیینات، بخش اصلاحات در نظام خدمات ملکی، سیاست خارجی و مدیریت جنگ، همه و همه به ارگ رفته است. بر اساس برخی گزارش‌ها، در تعیین یک مأمور پایین رتبه هم ارگ دخالت می‌کند.
منتقدان با انتقاد از این عملکردهای فرد گرایانۀ غنی می‌گویند:
غنی ‌می‌پندارد که تنها او می‌تواند از پس مسوولیت‌ها و وظایف دولتی برآید؛ دیگر در این ملک کسی توانایی و درایت انجام یک کار و مأموریت را ندارد. به باور منتقدان آقا غنی دچار توهم شده است؛ توهم دانستن و عقل کل بودن. او خود را در مقام یک دانای کل فرض کرده است. اگر این توهم ادامه یابد و انحصار مطلق در ساختار و بدنه نظام شکسته نشود، افغانستان وارد فاز تازه‌یی از بحران خواهد شد. چون هیچ فردی به تنهایی قادر نیست، از پس همه جنجال‌ها و زدوبندهای کشور در حال بحرانِِِ مثل افغانستان برآید؛ ولو آن فرد متفکر دوم جهان نیز باشد.
این در حالی است که مردم انتظار داشتند آقای غنی در جایگاه یک چهره اکادمیک و دانشگاهی به تقسیم وظایف و صلاحیت‌ها می پرداخت و دامن انحصار تنگ تیمی و مطلقه را بر می‌چید. اما حالا می‌بینند که چنین نیست.