درحالی‌که حکومت افغانستان شیوۀ سیاست با پاکستان را ظاهراً تغییر داده است، نوازشریف در یک تماسِ تلیفونی با اشرف‌غنی از کشته شدنِ عاملِ حمله به مکتبی در پاکستان که در سالِ گذشته اتفاق افتاده بود، قدردانی و ستایش کرد و گفت که افغانستان و پاکستان باید با هم در زمینۀ مبارزه با تروریسم همکاری کنند.
البته این ‌بارِ نخست نیست که افغانستان همکاری‌هایی در زمینۀ مبارزه با تروریسم با پاکستان داشته است. پاکستان‌‌ستیزی‌یی که در سال‌های گذشته وجود داشت، اکنون نیز وجود دارد؛ اما در کنار این ستیز، همکاری در مبارزه با تروریسم به نفع پاکستان هم جریان داشته و دارد. کشتن چندین طالبِ مخالفِ پاکستان توسط نیروهای امنیتی افغانستان و نیز تسلیم کردنِ برخی از رهبران مخالفِ دولت پاکستان به آن کشور و باز کردنِ پای پاکستان به زندان‌های‌ امنیتیِ کشور برای تحقیق از زندانیانِ پاکستانی، نشان از فرصت دادنِ زیاد به پاکستان در یک معاملۀ یک‌جانبه دارد.
بیشترین نرمش و امتیازدهی در روابط افغانستان و پاکستان تا به امروز یک‌جانبه و از جانبِ افغانستان بوده است؛ یعنی کاری که پاکستانی‌ها در قبالِ افغانستان انجام داده‌اند، کاملاً خلافِ این امتیازدهی‌ها بوده است. آن‌ها یک‌سره از طالبانِ افغانی و نیروهای مخالفِ دولت افغانستان حمایت کرده‌اند. کشته‌شدنِ اسامه بن لادن، ملاعمر، ملا منصور و ده‌ها طالبِ سرشناسِ دیگر در پاکستان، همۀ ادعاهای مقاماتِ پاکستانی مبنی بر مبارزۀ مشترک با تروریسم را دروغ ثابت کرده است.
این روزها به‌رغمِ آن‌که پاکستان فشارهای زیادی را از جامعۀ جهانی به‌ویژه امریکا در ارتباط با تروریسم و قضیۀ افغانستان دریافت نموده و نیز در همین ارتباط، موضع‌گیریِ قاطع‌تری را از رهبرانِ دولت افغانستان مشاهده کرده، اما در برابر، یک گام هم در راستای مبارزه با تروریسم و طالبان برنداشته است. سخنانِ شکوه‌آمیزِ رهبران دولت وحدت ملی افغانستان در وارسا و در نشست ناتو در برابر پاکستان، فقط سبب شد که پاکستانی‌ها فشار بر مهاجران‌مان در آن کشور را افزایش دهند و هر روز مشکلی را بر مشکلاتِ فراوانِ آن‌بیچاره‌ها بیفزایند. در چنین حالتی، امتیازدهیِ یک‌طرفه و بیش از حدِ ما به پاکستان، این کشور را به ادامۀ راهِ حمایت از تروریسم و ضربه زدن بر نظام افغانستان تشویق می‌سازد.
رهبرانِ افغانستان طی این سال‌ها، با پاکستان روابطی بی‌نهایت مبهم و پیچیده داشته‌اند و این وضع سبب شده که مردمِ ما میانِ دوستی و خصومت با دولت‌مردانِ پاکستانی سرگردان شوند. حال آن‌که اقدام به گشایشِ بندر چابهار به کمکِ هند و نیز بهره‌برداری از بند دوستی افغانستان ـ هندوستان در هرات، حساسیت و دشمنیِ پاکستان نسبت به افغانستان را دوچندان کرده که نباید از این وضع غافل ماند. همچنین باید دانست که موضع‌گیری امریکا و به تبعیت از آن، موضع‌گیری آقای غنی در برابر پاکستان، نشان داد که امکان باز شدنِ یک جبهۀ جدید و مستحکم در برابرِ پاکستان مساعد شده و دولت افغانستان می‌تواند با تقویتِ این وضع، این کشور را به صداقت در مبارزه با تروریسم وادارد.
حالا فرصتِ آن است که پاکستان نیز به‌سانِ دولت وحدت ملی، به از بین بردنِ گروه‌های دهشت‌افکنِ مخالفِ افغانستان‌ اقدام کند و بعد از این به اثبات برساند که می‌تواند دوستِ خوبی برای افغانستان باشد. مسوولانِ دولتِ افغانستان نیز باید کردار و گفتارشان را در برابرِ پاکستان یکی سازند. این سیاست سبب می‌شود که پاکستان از استراتژیِ سلطه‌جویانه در افغانستان دست بردارد و به همسایه‌گیِ مسالمت‌آمیز بسـنده کند.