چند روز از خبرِ جالب سقوط یک هلیکوپترِ پاکستانی در لوگر می‌گذرد، اما هر روز ابعاد و پهلوهای تازه‌یی از این رویداد شکافته می‌گردد.
روز پنجشنبه ۱۴ اسد، مقام‌های محلی در ولایتِ لوگر گزارش دادند که یک فروند هلیکوپترِ دولتِ پاکستان در ولسوالی «ازره»ی ولایت لوگر ناچار به فرودِ اضطراری در نطقه‌یی شـده که تحتِ کنترلِ گروه طالبان قرار داشته است.
همچنین گفته شده که سرنشینانِ این هلیکوپتر، به اسارتِ نیروهای طالب درآمده‌اند و حکومتِ پاکستان از دولت افغانستان خواستارِ همکاری برای رهاییِ آن‌ها شده و قولِ مساعدت نیز دریافت کرده‌ است.
نخستین چیزی که پس از نشر این خبر، به اذهانِ عامه متبادر شـد، بحث نقضِ حریمِ هواییِ کشور ـ آن‌هم تا عمقِ ۶۵ کیلومتری پایتخت ـ توسط کشوری بدنام به نامِ پاکستان بود.
ولی پس از نشرِ گستردۀ این خبر، مقاماتِ مسوولِ افغانستان و پاکستان سکوت را شکسـتند و هر کدام، ضمنِ آن‌که این پرواز را دارای مجوز خواندند، جزییاتِ ضدونقیضی پیرامونِ رویداد ارایه نمودند. نفیس ذکریا، سخنگوی وزارت خارجۀ پاکستان گفت: این هلیکوپتر ۷ سرنشین داشته که ۶ نفر آن‌ها پاکستانی و یک تنِ دیگر روسی بوده‌اند. اما برخی از مقاماتِ کشور، تعداد سرنشینانِ هلیکوپتر را ۶ نفر گزارش کردند و همانندِ جانبِ پاکستان، مسیر پروازِ آن را لاهور ـ مسکو اعلام نمودند. همچنین گفته شد که این هلیکوپتر نقصِ فنی داشته و برای ترمیم به روسیه سفر می‌کرده است.
در کنار این اظهارات، برخی خبرگزاری‌ها نیز گزارش داده‌اند که سرنشینانِ این هواپیما افسرانِ ارتشِ پاکستان بوده‌اند که با خود پولِ هنگفتی نیز حمل می‌‌کرده‌اند. بر اساسِ اخبار تأیید نشده، یکی از این افسران، داماد راحیل شریف؛ فرمانده ارتش پاکستان، بوده است.
اگر همۀ این خبرها و نکته‌هایِ رنگارنگ را در پس‌زمینۀشان مورد مطالعه قرار دهیم، نه‌تنها نمی‌توان به یک نتیجۀ قناعت‌بخش رسید، بلکه پرسش‌ها و گمانه‌های زیادی در ذهن شکل می‌گیرند که هر کدام در جایِ خود قابل تأمل و نگرانی‌اند.
نخست این‌که در مدت‌های مدیدِ گذشته و سالیانِ اخیر، همواره خبرها و شایعاتی پیرامونِ پروازِ مشکوکِ هواپیماهایِ خارجی در آسمانِ کشور و انتقال نیرویِ انسانی و تجهیزات جنگیِ تروریستان از یک نقطه به نقطۀ دیگر شنیده می‌شد. باری حتا آقای کرزی رییس‌جمهورِ پیشین نیز بر این اخبار صحه گذاشت، اما هیچ‌کس نتوانست با مسأله برخود قاطع و لازم را کنـد. اکنون سقوط هلیکوپتر پاکستان در لوگر نیز می‌تواند در همین دایره توضیح و تفسیر گردد.
دوم این‌که کدام عقلِ سلیم می‌تواند بپذیرد که یک هلیکوپترِ دارای نقص فنی، صرفاً برای ترمیم، هزارها کیلومتر مسافت را بین لاهور و مسکو پرواز کند؟ آن‌هم هلیکوپترِ کشوری مانندِ پاکستان که دست‌کم در ترمیمِ تجهیزاتِ هوایی و زمینیِ ارتشِ تا بنِ دندان مسلحِ خود، به دانش و خودکفاییِ لازم رسیده است. با این حساب، حتماً مسأله‌یی وجود دارد که مقاماتِ کشور می‌خواهند آن را از دیدِ مردم مخفی نگه دارند!
سوم این‌که به‌کرات ثابت شده که ارتش و حکومت نظامی پاکستان، در پشتِ تروریستانِ طالب ایستاده‌اند و به فرماندهان طالب، پول و جیره می‌رسانند. این سفرِ ناکام نیز می‌تواند سفرِ پول‌رسانیِ نظامیانِ پاکستانی به جنگجویانِ طالب باشد. صرف‌نظر از این حادثه، باورِ همۀ کارشناسان استخباراتی و نظامیِ ما این بوده که عقبۀ مستحکمِ طالبان را، جنرالان و مستشارانِ نظامی پاکستان تشکیل می‌دهند. آن‌ها به طالبان، نگاهِ ابزاری و استراتژیک دارند و در داخل و بیرون مرزهای خود، به آن‌ها پول و امکانات می‌رسانند. از این رهگذر، سقوط این هلیکوپتر فقط می‌تواند یک موردِ لورفته از این نوع مداخلات و ارتباطات باشد.
البته وزارت دفاع کشور به‌تازه‌گی گفته است که حکومت اجازۀ عبورِ یک فروند هلیکوپترِ پاکستانی از فضای افغانستان به‌ سمتِ روسیه را صادر کرده، اما اکنون تحقیق می‌کند که هلیکوپترِ سقوط کرده همان بوده است یا خیر. این اظهارنظر نشان می‌دهد که شک و تردیدها به‌نحوی در ذهنِ مقاماتِ دولت نیز وجود دارند، ولی مسلماً آن‌ها همانندِ حوادث گذشته، حقایقِ تلخ را لاپوشانی و توجیه خواهند کرد.
به حکومت وحدتِ ملی توصیه می‌شود که از خوابِ گران برخیزد و به‌جای اظهاراتِ سطحی و چشم‌بسته، واقعیتِ مسایل را با چشمانِ باز به تماشا بنشیند و به‌جای مساعی با دولتِ پاکستان برای رهایی افسرانِ متجاوز و استخباراتی‌اش، به برخوردِ قاطع و عالمانه در برابرِ قضیه دست یازد.