نخستین قطار حاملِ کالا از چین به‌زودی به افغانستان می‌رسد. این یکی از خُرسندکننده‌ترین خبرها برای مردمِ افغانستان بوده است. مسلماً هرخبری که بیانگرِ ایجاد یک بدیلِ ترانزیتی به‌جای پاکستان باشد، مورد استقبالِ مردم قرار می‌گیرد. حالا بر بنیاد گزارش‌ها، نخستین قطار حامل کالا در این مسیر، عصر روز پنجشنبه چهارم سنبله، چین را به مقصد بندر حیرتان در شمال افغانستان ترک کرده‌ است. این قطار از کشورهای قزاقستان و ازبکستان عبور کرده و به بندر حیرتان در ولایت بلخ خواهد رسید.
باز شدنِ یک مسیر تازه و تجاری میان دو کشور، می‌تواند افق‌های جدیدی را به سویِ ما بگشاید؛ اما این رابطه زمانی بیشتر ارزش می‌یابد که افغانستان بتواند از این مسیر استفادۀ اعظمی ببرد و خودش را از وابسته‌گی‌هایی که به پاکستان دارد، نجات دهد. باز شدن مسیرِ چین ـ افغانستان به روی بازرگانان به همان پیمانه‌یی که به سودِ چین تمام می‌شود، می‌تواند به سودِ افغانستان نیز تمام گردد. زیرا با باز شدن این مسیر، بازرگانان افغانستانی به یک مسیرِ مطمین برای واردات و صادرات دست یافته‌اند. هرچند صادرات افغانستان فقط مواد خام شامل سنگ‌های قیمتی و میوه‌جات است که در برابر انبوهِ وارداتِ صنعتیِ ما بسیار ناچیز است اما قدرِ مسلم این است که این مسیر هزینۀ بازرگانان را کاهش می‌دهد.
در عین حال، این مسیر می‌تواند چینایی‌ها را به استخراج معادنی که در افغانستان قرارداد کرده‌اند، تشویق کند. این خط آهن که در ساختار برنامۀ “یک کمربند یک راه” ایجاد شده و قرار است که ماهانه دوبار کانتینرهای اجناسِ تاجرانِ افغانستان را از ایستگاه شهر هایمن چین به مقصد بندر حیرتان افغانستان حمل‌کند، در آینده برای کشورِ ما مهم‌تر از امروز است؛ زیرا با افزایش صادراتِ افغانستان به چین می‌توان انتظار داشت که رشد اقتصاد در کشور سیرِ صعودی به خود بگیرد.
از طرف دیگر، باز بودنِ این مسیر در کنار بندر چابهار، افغانستان را به جهان به شکلِ درست‌ترِ آن وصل می‌کند و اهمیتِ افغانستان را به عنوان یک شاهراهِ مدرن در منطقه بالا می‌برد. این مسیر می‌تواند به پیشرفتِ روابط میان دو کشور و نیز سایر کشورهای منطقه منجر شود؛ زیرا این خط آهن در چارچوبِ یک برنامۀ کلان ساخته شده و قرار است که در آینده، چین از همین خط به ایران وصل شود. بدون شک گذشتنِ این خط از دلِ افغانستان به هدفِ رسیدن به ایران، می‌تواند سببِ راه‌سازی و توسعه در امتداد و پیرامونِ آن شده و و چهرۀ کشور را عوض کند.
افغانستان کشوری‌ست که به‌شدت به این برنامه‌ها و راهکارهای اقتصادی و بنیادی نیاز دارد و اگر به این موارد توجه شود، شکی نیست که موقعیتِ کشور در آیندۀ نه چندان دور بهتر خواهد و همۀ کشورهای همسایه و منطقه به این نقطۀ تعاملِ اقتصادی و منافع توجه خواهند کرد و این امر، سرانجام به شکل‌گیری ثبات در کشور منتهی می‌شود. این برنامه که حالا راه افتاده است، افغانستان را دارای یک خط آهنِ بین‌المللی خواهد ساخت و اعتبار این کشور را از سطح تیوریک به سطح عملیِ اقتصادِ تعاملی در جهان ارتقا می‌دهد و این‌گونه کشوری که در خشکی محصور است، به آب‌های آزادِ جهاد وصل می‌گردد.
این خط که از چند ولایتِ شمالی به هرات و ایران وصل می‌شود، افغانستان را به خط آهنِ کشورهای آسیای میانه وصل می‌سازد و این یعنی کلید خوردنِ ترقی و رفاه در افغانستان. این خط آهن برای کُلِ منطقه اهمیت دارد و منافع کشورهایی زیادی به آن گره خورده است؛ زیرا بدون برقراری ثبات در افغانستان، حمل‌ونقل و بازرگانیِ جهانی از این مسیر ممکن نخواهد بود.
از جانب دیگر، این خط آهن تأثیرِ بسیار بلندمدتی روی روابط سیاسی و پُرتعاملِ کشورها و قدرت‌ها در منطقه خواهد گذاشت و در عینِ حال، اهمیت کشورهای عضوِ این خط را در تعاملاتِ جهانی بالا خواهد برد و افغانستان نیز به عنوان نقطۀ مرکزیِ این خط در این تعاملات عرض اندام خواهد ‌کرد. این خط که چندین کشورِ منطقه را به‌هم وصل می‌کند، همگرایی‌هایی منطقه‌یی را در درازمدت بالا خواهد برد؛ زیرا بروزِ منافع مشترک میانِ کشورهای عضوِ این خط، سبب برقراریِ تفاهم و روابط مسالمت‌آمیز میانِ آن‌ها می‌شود. این برنامه‌های بزرگ با راه‌اندازیِ منافعِ بزرگ میان کشورها، در نهایت می‌تواند دستِ مداخله‌گر و آشوب‌افکنِ پاکستان را از افغانستان و منطقه کوتاه کند.