بعد از خاک‌سپاری امیر حبیب‌الله کلکانی، شاه سابق افغانستان، چند رسانۀ معلوم‌الحال دست به اقداماتی خلافِ منافع ملی زدند و خواهانِ ایجاد آشوب در کشور شدند. آنان با راه‌اندازیِ نشست‌هایی به اشتراکِ برخی از افراد مخرب و معلوم‌الحال و نیز ارایۀ زیرنویس‌هایِ طولانی و همچنان راه‌اندازی میزهای مدور، در تلاش تحریکِ پشتون‌ها بر ضد قومِ تاجیک شدند و پیشتر از آن‌هم تلاش کرده بودند که با قرار دادنِ جنرال دوستم در برابر یک قومِ دیگر، بسترِ رو در رو ساختنِ اقوام را بیش از پیش مساعد سـازند.
مسلماً مخالفتِ آن رسانه‌ها و چند فردی که علیه خاک‌سپاریِ امیر شهید نشسـتی را سامان داده بودند، حقِ آن‌هاست و هیچ اعتراضی در این زمینه وجود ندارد. اما زمانی که آنان خواستند مردم را به جاده‌ها بکشانند و علیه کلکانی و هوادارانش و کسانی که در تشییع بقایای پیکرِ او گرد آمده بودند، آشوبِ عمومی به‌پا کنند؛ اقدامی خلافِ منافعِ ملی مرتکب شدند!
تحریکِ مردم در برابر دیگران، می‌تواند با توجه به سطح پایینِ سواد در کشور، برای جامعه بحـران خلق کند و سبب ایجاد نزاع‌های فراگیرِ قومی شود. نگرانی این بود که این چند چهرۀ قوم‌گرا و تحریک‌کننده، با گردهمایی و ارایۀ سخنانِ آتشین و نفاق‌افکن، یک بارِ دیگر مردمان سـاده و بی‌خبرمان را به جانِ هم بیـندازند. اما روز موعودِ آن‌ها فرا رسید و دیدیم که علی‌رغمِ هیاهویِ به‌شدت قومی و تحریک‎آمیزشان، فقط بیست‌وپنج نفر در یک محل گرد آمده‌اند و دیگر کسی به خواستِ آنان التفات ننموده است. این بیست‌وپنج نفر هم کسانی بودند که در همین چند رسانۀ معلوم‌الحال حضور داشتند و بحث می‌کردند و آتش می‌افروختند.
چنین تجربه‌یی، چند بارِ دیگر نیز از جمله در قضیۀ شناس‌نامه‌های برقی نیز دیده شده بود. اما پاسخِ بسیار روشن و شفافِ قومِ شریفِ پشتون به این تحریک‌گران و اشخاصِ بیمار، نشان داد که دیگر زمانِ برده‌سازی و بهره‌جویی از مردم پایان یافته و هیچ کسی نمی‌تواند جهتِ تأمین منافع چند نفر، اقوامِ باهم برادرِ کشور را به جانِ یکدیگر بیندازد.
مردمان افغانستان از هر قوم و تباری که هستند، از گذشته خاطرۀ خوب ندارند و هرگز نمی‌خواهند یک بارِ دیگر قربانیِ جنگ‌های خانمان‌سوز و تنش‌های قومی در کشور شوند و این خانۀ مشترک را به دستِ خود ویران کنند.
لبیک نگفتنِ مردم به فراخوانِ این آتش‌افروزانِ نفاق‌افکن، نشانگرِ آن است که یک تغییرِ میمونِ اجتماعی در کشور پدید آمده است و دیگر مردمانِ شریفِ پشتونِ ما، به‌آسانی شکارِ دسیسۀ افراد متعصب و جنگ‌افروز نمی‌شوند و از این‌پس هیچ شخصیتی نمی‌تواند با سر دادنِ شعارهای قومی، بر موجِ احساساتِ آن‌ها سوار شده و خود را به نام و نشان برساند.
اکنون اکثریتِ مردمِ شریف و باعزتِ پشتون درک کرده‌اند؛ کسانی که از آدرسِ پشتون‌ها در برابر اقوامِ دیگر صدا بلند می‌کنند، دوستِ آن‌ها نه، بلکه دشمنِ پشتون‌ها و یکپارچه‎گیِ افغانستانِ عزیز اند. مردمانِ دیگر اقوامِ ساکن در کشور نیز صدالبته به چنین درک و بصیرتی رسیده‌اند. این حالت را باید به فالِ نیک گرفت و در عین حال، از حکومت و نهادهای مدنی از جمله رسانه‌ها باید خواست که در برابرِ آنانی که مردم را علیه یکدیگر تحریک می‌کننـد، واکنشِ قاطع نشان دهند و برتری‌طلبی و حق‌کُشی را به نفعِ همدلی و هم‌زبانی از میدانِ سیاست و فرهنگ بیرون کننـد.