سفر رییس شورای عالی صلح به پاکستان، برای جلب همکاریِ آن کشور با جانب افغانستان به هدفِ کشاندن طالبان به گفت‌و‌گوهای صلح، دیروز به پایان رسید.
این سفر که سه روز را در بر گرفت، ظاهراً اعلام همکاری پاکستان با افغانستان را برای تامین صلح و ثبات در کشور به دنبال داشته است؛ اما از هم‌اکنون معلوم است که پاکستان به این سفرها بهایی نمی‌دهد و به آن نگاه تمسخرآمیز دارد. چنان‌که قبل از سفر رییس شورای عالی صلح به پاکستان، سفیر آن کشور در کابل، نقشه راهی را برای رسیدن به صلح در افغانستان مطرح کرده بود که در واقع نگاه ابزاری و سودجویانه آن کشور را به طالبان به نمایش می‌گذاشت.
او در عین حالی که در مصاحبه با رویترز ادعا کرد پاکستان به اندازه سرِ سوزن از طالبان حمایت نمی‌کند و بر این گروه تسلط ندارد، گفت که افغان‌ها بیشتر از دو سالِ پیش با یکدیگر متحد شده‌اند که به روند صلح با طالبان ملحق شوند؛ اما افراد بسیار مهمی وجود دارند که علیه این شبه‌نظامیان می‌جنگند و هنوز آماده نیستند با طالبان مذاکره کنند.
در حقیقت، سفیر پاکستان در افغانستان این‌بار فقط از گلوی طالبان حرف نزد؛ بلکه فراتر از آن، به عنوان یک دایه مهربان‌تر از مادر، برای آن‌ها دل‌سوزی کرد.
او خلافِ این واقعیت که طالبان هیچ‌گاه حاضر به گفت‌وگو نشده‌اند و همواره درخواست‌های مذاکره را با ترور و انتحار و انفجار پاسخ داده‌اند، گفت که برخی از «افراد مهم» ‌هستند که نمی‌خواهند با طالبان گفت‌وگو شود.
این واژگون‌نمایی واقعیت، از آن‌جا سرچشمه می‌گیرد که پاکستان هنوز هم در تلاش تطبیق اهدافِ خویش در افغانستان است و هیچ علاقه‌یی به کشاندنِ پای طالبان به میز مذاکره ندارد.
او با برشمردنِ توان طالبان در گزینش رهبران‌شان و نیز تشبیه آن‌ها به مجاهدین در زمان تجاوز شوروی سابق به افغانستان، می‌خواهد در سطح جهانی برای طالبان حمایت کسب کرده و در نظام سیاسی آینده افغانستان، برای آن‌ها جایگاهی معتبر دست‌وپا کند.
او با رد هر نوع رابطه پاکستان با طالبان، گفته است: «باید دولت افغانستان تلاش کند تا مطمین شود هر دولتی که این کشور را اداره می‌کند، متشکل از تمامی گروه‌های قومی و حزبی است تا از تکرار ناآرامی‌های گذشته جلوگیری شود».
سخنان سفیر پاکستان در کابل، نشان می‌دهد که حرفِ او و حرف پرویز مشرف ـ رییس‌جمهور پیشین پاکستان ـ در خصوص طالبان یکی است و پاکستان در تلاش است که گروه طالبان را به عنون نماینده واقعیِ قوم پشتون در افغانستان معرفی و برای آن چانه‌زنی کند؛ همان چیزی که سیاست رسمی سازمان استخبارات پاکستان را در افغانستان به نمایش می‌گذارد.
او با این اظهارات می‌خواهد علت جنگ طالبان را، شریک نبودنِ پشتون‌ها در قدرت سیاسی جلوه دهد، در حالی که قدرت اصلی در نظام امروز افغانستان ـ به مانند دیروز ـ در دست برادران پشتون است و اقوامِ دیگر به مراتب کمتر از حق واقعی‌شان در آن سهیم‌اند. این تلاش به این هدف انجام می‌گیرد تا جنگ افغانستان را که ابعاد کلانِ منطقه‌یی دارد و پاکستان نیز بخش اصلیِ آن است، کوچک بنمایانند تا این اندازه که پشتون‌ها به‌دلیل محرومیت از قدرت سیاسی، با دولت افغانستان مبارزه می‌کنند.
متأسفانه چنین اظهاراتی که برساخته آی‌اس‌آی است را برخی از افراد نیز زیر نامِ کارشناس مسایل سیاسی در رسانه‌های کشور مطرح می‌کنند. ولی واقعیتِ امر این است که پاکستان نمی‌خواهد هیچ تغییری در نگاهِ ابزاریِ خود نسبت به طالبان ایجاد کند و هیچ حُسن نیتی هم در مسایل افغانستان ندارد. بنابراین، هرگونه تلاش و امیدواریِ دولت افغانستان، شورای عالی صلح و حتا ایالات متحده امریکا نسبت به همکاری پاکستان برای ایجاد صلح در افغانستان، محکوم به شکست است.