به دنبال داغ‌شدن بحث امضای توافقنامه صلح با حزب اسلامی به رهبری گلبدین حکمتیار حالا کمتر در مورد اختلافات قصر سپیدار و ارگ سخن گفته می‌شود. آقایان اشرف غنی رییس جمهوری و داکتر عبدالله رییس اجرایی پس از چند نشست رو در رو در ارگ ریاست جمهوری که نتایج آن‌ها هنوز مشخص نیست، دیگر نشستی در مورد اختلافات‌شان برگزار نکردند. گویا این بارهم پروندۀ اختلافات مثل همیشه نیمه تمام از جانب طرف های درگیر مختومه اعلام شده است، بدون این که واقعا خودشان در این مورد وضاحت بدهند. حالا سوال این‌جاست که داکتر عبدالله به خواست های خود رسیده و دیگر اختلافی با رییس جمهوری ندارد و یا این که دو طرف به شکل دیگری تلاش کرده اند که به نوعی توافق میان خود برسند. اما جالب این جاست که چرا آن ها نخواستند دیگر در این خصوص گردهمایی برگزار کنند و نتایج گفت‌وگوهای شان را با مردم شریک سازند. متاسفانه سیاست در افغانستان به شکل عجیبی در دام روزمره‌گی و خواست‌های شخصی گیرمانده است. وقتی سیاست مداران میان خود بر سرمنافع شخصی و یا گروهی خود اختلاف پیدا می کنند، آن‌ها را چنان ارایه می‌کنند که گویا منافع ملی در خطر افتاده است و زیرهمین نام سروصدا و جنجال می آفرینند. آقای عبدالله به عنوان رییس اجرایی دولت وحدت ملی این بار دوم است که در برابر ارگ ریاست جمهوری قرار می گیرد و از حربه های دست داشته خود برای تحت فشارقرار دادن طرف دیگر معادله استفاده می کند. آقای عبدالله حدود یک ماه پیش در یک گردهمایی با جوانان کشور به صورت کم سابقۀ از اشرف غنی رییس جمهوری کشور انتقاد کرد و گفت که او نمی‌خواهد توافقنامه سیاسی به اجرا گذاشته شود. آقای عبدالله در این سخنرانی هشدار داد که این وضعیت کل کشور را به بحران می برد و سبب خواهد شد که در آینده شاهد روزهای سخت ناامنی و هرج و مرج باشیم. پس از آن آقای عبدالله به دوران مبارزات انتخاباتی برگشت و حمایت گران سیاسی و اعضای تیم اصلاحات و همگرایی را در کابل گردهم آورد و در نشست های متعدد علنی و غیرعلنی خواستار اجرای کامل توافقنامه سیاسی شد. ریاست جمهوری نیز که انتظار این همه سروصدا و جنجال را نداشت، از در مسالمت پیش آمد و اعلام کرد که می خواهد با گفتگو مشکلات خود با رییس اجرایی دولت وحدت ملی را حل کند. اما حالا بدون این که مشخص باشد که چه مسایلی میان رییس اجرایی و رییس جمهوری حل شدن اند، هر دو طرف به صورت رازآمیزی مهر سکوت بر لب زده اند و چنین وانمود می کنند که میان شان هیچ اختلافی وجود نداشته است. حداقل اگر اختلافات دو طرف هنوز حل هم نشده باشد ولی برداشت عمومی از وضعیت چنین است که دیگر اختلافی میان ارگ و قصرسپیدار وجود ندارد. آقای عبدالله که در گذشته تهدید به بیرون شدن از دولت کرده بود، حالا به صورت عادی به وظایف خود ادامه می دهد و ریاست جمهوی نیز که وضعیت را به سود خود می داند و در گذشته هم چندان نسبت به اختلافات موجود علاقه مندی نشان نمی داد، حالا کاملا با رضایت خاطر به وظایف اصلی خود به دور از جار و جنجال های قصرسپیدار ادامه می دهد. از اختلافات اصلی میان ارگ و قصرسپیدار ظاهرا مساله اصلاحات انتخاباتی و توزیع شناسنامه های برقی به صورت ناقص به سرانجامی رسیده اند ولی مسایل عمده تر دیگر که همانا تقسیم برابرانه قدرت است، به هیچ صورت تغییری را نشان نمی دهد. گفته می شود که ارگ ریاست جمهوری در توشیح قانون انتخابات و توزیع شناسنامه های برقی دستبرد زده و آن ها را به گونۀ تنظیم کرده که بیشتر با خواست های آن همخوانی دارند. با وجود این که زمینه برای اصلاحات انتخاباتی و توزیع شناسنامه های الکترونیکی ظاهرا مساعد شده، ولی هنوز هم معلوم نیست که واقعا چه زمانی کارهای عملی در این عرصه ها برداشته خواهند شد. ارگ ریاست جمهوری به دلیل این که طی دوسال گذشته موفق شده قدرت را به صورت کامل در انحصار قرار دهد، می داند که چگونه این دو مساله را طوری مدیریت کند که هیچ لطمۀ به منافع آن وارد نکند. ریاست جمهوری حالا هیچ نگرانی نسبت به اصلاحات انتخاباتی و توزیع شناسنامه ها ندارد، چون این دو مساله را به گونۀ مدیریت خواهد کرد که در آغاز برای آن‌ها برنامه‌ریزی کرده بود. اما در بحث مهم توزیع قدرت ارگ ریاست جمهوری به هیچ صورت حاضر به گفت‌وگو و تعامل برمبنای توافقنامه سیاسی نخواهد شد. آقای غنی می‌داند که حربه فشار بر قصر سپیدار را در اختیار دارد و هر زمان که آقای عبدالله بخواهد در برابر خواست‌های ارگ ایستاده گی کند، از این حربه علیه او استفاده کند. ارگ بحث مشروعیت ریاست اجرایی را به صورت منحصر به فرد در اختیار خود گرفته و طوری ذهنیت‌سازی کرده که در پایان دوساله‌گی عمر دولت وحدت ملی آن چه که به خطر عدم مشروعیت رو به رو می‌شود، نهاد ریاست اجرایی است که به زعم و تعبیر ارگ نشینان مشروعیت خود را برخلاف نهاد ریاست جمهوری از توافقنامه سیاسی به دست‌آورده است. سوال مهم این‌جاست که داکتر عبدالله با توجه به این مسایل کوتاه آمده و دیگر از اختلافات خود با ریاست جمهوری سخن نمی‌گوید و یا این که در پشت درهای بسته اتفاق‌های دیگری افتاده که هنوز کسی در مورد جزییات آن‌ها چیزی نمی‌داند.