این روزها و هفته‌ها درحالی‌که افکار عمومی را بحث انتخابات ریاست‌جمهوری آکنده کرده، ارگ ریاست‌جمهوری با مهندسیِ رفتارها و تصمیماتِ کمیسیون انتخابات، بازیِ فرسایشی‌یی را با این پروسۀ بسیار حساس آغاز نموده تا از یک‌طرف اُمیدها نسبت به برگزاری انتخابات با ابهام و احتمال عجین باشد و از طرف دیگر، تیم ارگ بتواند فرصت‌‌های لازمِ احتمالی را برای یارگیری‌های انتخاباتیِ خویش به‌دست آورد.
برای شکافتنِ بحث باید از این نکته آغاز کرد که آقای غنی خواهانِ برگزاری انتخابات ریاست‌جمهوری‌ست و می‌داند بهترین شیوه برای ماندن در قدرت، پیروزی در انتخابات است؛ اما برگزاری این انتخابات را در موقعیتِ زمانی‌ و سیاسی‌یی آرزو دارد که در آن همۀ رقبا و تواناییِ چالش‌گری‌شان فرسوده شده باشد و تیم ارگ با برخورداری از همۀ امکانات و امتیازها، چندسروگردن بالاتر از دیگران بایستد و پیروزیِ خود را ضمانت‌شده ببیند.
بی‌سرنوشتیِ انتخابات پارلمانی و بحران‌های احتمالیِ نهفته در آن، تعویق چندماهۀ انتخابات ریاست‌جمهوری، تمدید تاریخ ثبت‌نامِ نامزدان و نبود بودجۀ لازم برای برگزاری انتخابات که در روزهای گذشته بارها در قالبِ اخبار و گزارش‌های غیررسمی شنیده شده، نشانه‌های بارزِ بازی فرسایشیِ ارگ به عنوان مدعیِ اصلیِ قدرت با انتخاباتی است که باید این متاع را به صاحبِ بعدی و مشروعِ آن تحویل دهد. در این‌که کمیسیونِ انتخابات از نقطۀ ایجاد استقلالِ لازم را نداشته و ساخته و پرداختۀ نهادهای قدرت به‌ویژه ارگ بوده، هیچ شکی وجود ندارد؛ اما اکنون نظر به افتضاحاتِ بزرگ و ناکاره‌گی‌هایِ غیرقابلِ انکاری که از این کمیسیون در انتخابات پارلمانی رونما شده و خطرِ برکناری و اتهامِ خیانت و فساد بر اعضای عالی این نهاد وارد شده؛ کمیسیون انتخابات کاملاً در قبضۀ قدرتِ ارگ و سایۀ حمایت یا مجازاتِ آن قرار گرفته و گوش‌به‌فرمان‌تر از گذشته می‌تواند خود را به آغوشِ خواهش‌ها و علایقِ ارگ در انتخابات بسپارد.
وضعیتی که هم‌اکنون در کمیسیون‌های انتخاباتی و به‌ویژۀ کمیسیون انتخابات حکم‌فرماست، بهترین زمینه برای ارگ است تا نگرانی‌هایِ خود از ظهور رقبایِ قویِ برخورداز از حمایت‌های وسیعِ مردمی در مقابلِ آقای غنی را از طریقِ کمیسیون انتخابات و رفتارهای هیستریکِ آن رفع کند. کمیسیون انتخابات پس از آن‌که تمامِ ایمینی و اعتبارِ خود را در انتخابات پارلمانی از دست داد، چنان دچار آسیمه‌گی و اضطراب است که نمی‌داند چه باید انجام دهد و چه نباید انجام دهد؛ از همین‌رو بهترین کار را همانی می‌داند که بابِ میلِ ارباب قدرت باشد و میلِ آقای غنی در حالِ حاضر فرسوده و ورشکست ساختنِ رقبای انتخاباتیِ خود در کش‌وقوس‌هایِ تصمیماتِ هیستریکِ کمیسیون انتخابات است؛ کمیسیونی که دچارِ اختلالِ حافظه و حواس شده و هر کاری از او سر زده می‌تواند.
بنا به تقویم اعلام‌شدۀ کمیسیون، دو روزِ دیگر به پایانِ موعد ثبت‌نامِ نامزدان انتخاباتی باقی مانده، اما قرار گزارش‌ها این موعد تا پایان ماهِ جاری تمدید می‌شود. اگرچه تمدید میعاد ثبت‌نام به‌دلیلِ تکمیل‌نشدنِ تکت‌های انتخاباتی منطقی می‌نماید؛ اما تحلیل این است که این تمدید و تأخیرها در هماهنگی میان ارگ و کمیسیونِ انتخابات به گونۀ فرسایشی مرحله به مرحله به اجرا گذاشته می‌شوند. این بازیِ مرحله‌وار همان‌گونه که گفته شد، هم سطحِ واکنش‌ها را تقلیل می‌بخشد، هم برنامه‌ها و پتانسیل‌هایِ تجمع‌یافته در تیم‌های انتخاباتی را دچار پراکنده‌گی می‌سازد و هم به تیم ارگ مجالِ عرض اندام در بهترین حالت را می‌دهد.
آقای غنی خوشبختانه اشتیاقِ خود به ماندن در قدرت را به بهانۀ صـلح پنهان نکرده و رفتارهای سیاسی و اداری‌اش نیز کاملاً عطف به انتخابات و آیندۀ قدرت است. بنابراین، شخصیت‌هایی که خود را رقیبِ انتخاباتیِ وی می‌دانند، باید اوضاع را زیر نظر داشته باشند تا به رایگان از میـدان بیرون ساخته نشوند.