متن کامل سخنرانی احمدولی مسعود، رییس بنیاد شهید احمدشاه مسعود که به مناسبت پانزدهمین سال‌روز شهادت قهرمان ملی کشور شهید احمدشاه مسعود در تالار لویه جرگه ایراد شد.

با سلام به همۀ بزرگواران، مجاهدین، خواهران، برادران و تمام کسانی که برای حرمت‌گزاری به هفتۀ شهید و سالروز شهادت قهرمان ملی به این تالار تشریف آورده و این مجلس شکوه‌مند را ایجاد کرده‌اند.
سنت به این است که ما همه‌ساله به روح شهدا درود می‌فرستیم و از بزرگان، مجاهدین، مهمانان و از همه کسانی‌که به این روز و هفتۀ مبارک باور دارند، سپاس‌گزاری می‌کنیم و قدوم‌شان را خیر مقدم می‌گوییم. امسال می‌خواهم چند مورد را به‌صورت مستقیم خدمت دوست‌داران جهاد و مقاومت و کسانی‌که واقعاً به این کشور عشق می‌ورزند و می‌خواهند کشور به‌جایی برسد و وحدت ملی تأمین گردد، بیان کنم.
به باور من، اگر ما به کُلی‌گویی اکتفا کنیم به‌جایی نخواهیم رسید. چه کسی طرف‌دار وحدت ملی نیست؟ چه کسی طرف‌دارِ بهبودی افغانستان نیست؟ طبیعتاً همه خواهان (این موارد) هستند. اما راه کدام طرف است؟ چرا ما راه گم کرده‌ایم؟ می‌خواهم چند نکته را در این مورد خدمت مردم افغانستان به عرض برسانم که راه ما به کدام سمت است و چگونه می‌توانیم این راه را دریابیم.
ما به‌عنوان مسوولان بنیاد شهیداحمدشاه مسعود، احساس می‌کنیم توانستیم هفتۀ شهبد و سال‌روز شهادت قهرمان ملی را به یک فرهنگ ملی تبدیل کنیم. اگر از مجرای بنیاد شهید مسعود و کسانی که خواهان برگزاری این مراسم از طریق این بنیاد بودند،امروز تلاش نمی‌کردیم، مطمین هستیم که با توجه به سیاستی که دولت امروزی و قبلی دارد، نه روزی به‌نام گرامی داشت از قهرمان ملی می‌داشتیم و نه هفتۀ شهید!
ما به‌خاطری این روز را به فرهنگ ملی تبدیل کردیم تا تاریخ جعل نشود و مجاهین فراموش نگردند، ما هراس داشتیم که فردا کسی بلند شود و ما را جنگ‌سالار خطاب کند و بگویند که در مقابل ملت ایستاد شدند! ما به همین نسبت بنیاد قهرمان ملی را ایجاد کردیم و از این هفتۀ شهید و هجدهم سنبله تجلیل می‌کنیم. با توجه به مخالفت‌های فراوان و سیاست‌بازی‌ها،باز هم به تالار آمدیم و گفتیم که مجاهدین و نسل نو مجاهین زنده هستند، افکار مجاهدین را دارند و آن را تعقیب می‌کنند.
شهید احمدشاه مسعود با ما نیست؛ اما افکار و اندیشۀ او با ما است، اگر همت کنیم، می‌توانیم به‌جایی برسیم. قهرمان ملی یک نفر بود، شهید استاد ربانی یک نفر بود، مرحوم مارشال محمد قسیم فهیم و همین‌گونه شهید ملت حاجی عبدالحق و شهید وحدت استاد مزاری یک نفر بودند، چگونه توانستند داعیه‌های بزرگ را خلق کنند؟ شهدای را که ما امروز در تالار عکس‌های‌شان را می‌بینیم، همه برای یک داعیه به شهادت رسیده‌اند؛ چرا ما نمی‌توانیم این داعیه را به سر منزل مقصودش برسانیم؟ دلیل در کجاست؟ چرا راه گم کرده‌ایم.
طی پانزده سال اخیر، نام شهید مسعود به یک هویت، نقطۀ وحدت، الگوی مقاومت در برابر تروریسم و نماد ملی تبدیل گردیده است، شما شاهد هستید که در سراسر کشور میلیون‌ها انسان می‌خواهند با نام مسعود خود را مزین بسازند، در هرجایی که حرف از مبارزه با طالب و داعش است، مطمیناً بیشترین افراد آن‌جا را پیروان مسعهود شهید تشکیل می‌دهد، هرچند مسعود شهید با آن‌ها نیست، اما روحیه‌یی که از مبارزات او گرفته‌اند، سبب شده تا به دورترین نقطۀ کشور به مبارزه با تروریستان بروند. شما مطمین باشید که آن‌ها این‌کار را از بهر سیاست درست و مدیریت خوب حکومتی انجام نمی‌دهند، چون ما دولتی که مردم از آن راضی باشند و بتواند اعتماد ملی خلق کند، نداریم.
میراث جهاد و مقاومت سینه‌به‌سینه و نسل‌به‌نسل انتقال می‌یابد، مطمین باشید که جوانان ما این هفته و این روز را با تمام ارزش‌ها و آموزه‌هایش و با شأن و شکوه آن تجلیل می‌کنند و به دیگران انتقال می‌دهند.
مدت پانزده سال می‌شود که ما شاهد مجاهدستیزی هستیم، اما در عین حال و در این مدت،مردم افغانستان در انتخابات‌هایی که برگزار گردیده است،شاهد بوده‌اند، هر که از طرف مردم انتخاب گردید و بیشترین رأی به دست آورد، مجاهد و از نسل مجاهدین بودند؛ مجاهدین همان‌گونه که در دفاع از سرزمین‌شان ایستاده‌گی و مقاومت کردند،همواره در دفاع از حق مردم نیز ایستاده‌گی کرده‌اند. هیچ نامزد انتخاباتی را شما سراغ ندارید که نیازمندی خود را به مجاهدین نشان نداده باشد، مجاهدین انتخاب مردم این سرزمین هستند، بناٌ چرا می‌خواهند آن‌ها را پایین بزنند؟ چرا می‌خواهند مجاهدین را در صف‌های سوم و چهارم قرار دهند؟ چرا مجاهدستیزی صورت می‌گیرد؟
من سازماندهندۀ تمام مراسم هفتۀ شهید هستم و به‌عنوان رییس بنیاد شهید احمدشاه مسعود، پانزده سال است که هیمن جریان را سازماندهی می‌کنم، اما می‌بینم که آهسته‌آهسته دلبسته‌گی به این هفته و این روز کمرنگ شده می‌رود، من در این میان از نیروهای امنیتی و عده‌یی از مقامات حکومتی سپاس‌گزار هستم، چون وظایف‌شان را در قسمت این هفته انجام دادند، اما رهبری سیاسی در قسمت این روز و این هفته،توازن ارزشی را از میان می‌برد! چرا باید بنیاد شهید مسعود در قسمت تجلیل و ارج‌گذاری از شهدا پیش‌قدم باشد؟ هرچند سال‌های قبل در این قسمت تعلل ورزی‌هاییدیده شده بود، اما امسال فاجعه بیشتر از سال‌های قبل بود،چهار روز مانده به هجدهم سنبله، حکومت برای برگزاری این روز کمیسیون تشکیل می‌دهد! آیا هدف‌تان ایستادشدن در برابر مردم است؟ درحالی که داد از وحدت ملی می‌زنید، دولت وحدت ملی به این معنا است که از همه نیروها استفاده شود و کشور از بحران نجات یابد، نه این‌که نیروها به نام‌های حزب و جناح و جریانپس زده شوند.
چند سال قبل بود که ابتکار کردیم و گفتیم که شرایط اجتماعی و سیاسی افغانستان نیازمند حکومت وحدت ملی است، اما نه به رنگ و بوی حکومت وحدت ملی فعلی؛ ماهیت حکومت وحدت ملی فعلی توافقی است. افغانستان از امروز تا به سال‌های بسیار درازی نیازمند وحدت ملی است، دولت وحدت ملی کدام ساختار مشخص نیست، وحدت ملی در واقع آرایش قدرت است که تمام نیروها جمع شده با مشکلات مقابله می‌کنند.
وقتی در دوران جهاد و مقاومت مردم افغانستان ایستاده‌گی کردند و افغانستان را از اشغال شدن نجات دادند، به اصطلاح قصۀ مفت نبود، مجاهدین توسط کدام نیروی خارجی کشور را از اشغال بیگانه‌گان آزاد نساختند، خودشان با خون خود این کشور را آزاد ساختند، کسی نمی‌تواند در مورد سرنوشت این کشور به تنهایی تصمیم بگیر. حرف ما این است، وقتی مجاهدین آزمون‌های سختی را در دفاع از آزادی مردم سپری کردند، وقتی در هر انتخاباتی بیشترین رأی را آورده‌اند، به معنی این است که اگر بخواهند، میلیون‌ها انسان در یک روز می‌تواند به حرکت در بیایند.
جوانانی که از قندهار تا هرات و هلمند و بدخشان و گوشه‌گوشۀ افغانستان قربانی می‌دهند و زیر پرچم ملی شهید می‌شوند، به این معنی است که رهراوان جهاد و مقاومت هستند، آن‌ها انگیزه دارند تا ایستاده‌گی کنند، پس به این نسبت، قدر این نیروها باید دانسته شود، نمی‌شود که تعداد انگشت شمار در رهبری سیاسی سرنوشت میلیون‌ها انسان را رقم بزنند، آن‌هم در مخالف با آرمان‌های همان مردم.
پانزده سال است که می‌گوییم، چرا در قسمت بررسی پروندۀ شهادت قهرمان ملی سکوت اختیار می‌شود؟ چرا دوستان آمر صاحب شهید که در دولت هستند یک حرف در این مورد بیان نمی‌دارند؟ ما در پی انتقام‌گیری نیستیم. کسی که قهرمان ملی را به شهادت رسانده است، خواسته تا یک ملت را فلج کند و تاریخ‌شان را نابود بسازد؛ به همین دلیل است که ما پافشاری داریم تا مردم افغانستان دشمن‌شان را بشناسند، دشمنی که رهبرشان را از آن‌ها گرفت، رهبری که در میان‌شان بود و از رنج و دردشان خبر داشت.
بارها تکرار کردیم که دولت محترم؛ شما تنها کمیسیونی تشکیل دهید، بعداً ما خود آن را تعقیب می‌کنیم، چون ترور و به شهادت رسیدن قهرمان ملی کشور، ابعادبین‌المللی دارد و بسیار وسیع و بزرگ است. ما بارها از دولت‌هایی خارجی تقاضا کردیم تا در شناسایی عاملین این پرونده با ما همکاری کنند، اما آن‌ها گفتند که برایبررسی این پرونده بایدبا ایجاد یک کمیسیون از سوی حکومت‌تان پی‌گیری شود.
امروز یک‌بار دیگر بالای حکومت وحدت ملی -به‌ویژه یاران شهید احمدشاه مسعود که در داخل نظام هستند-صدا می‌کنم، باید کمیسیونی را برای بررسی ترور قهرمان ملی ایجاد کرده و امتیازات معنوی او را تثبیت کنید.
از همین تربیون خدمت‌تان عرض می‌کنم، نباید از این پس نمی‌شود در قسمت تحولاتِ کشور بی‌ارتباط و بی‌اعتتنا باشیم، باید به‌صورت روشن کاری انجام دهیم. تصمیم‌گیری باید به یک مفهوم جمعی تبدیل شود، امکان ندارد که تصمیم‌گیری توسط چند تن معدود گرفته شود و مردم و مجاهدین بی‌خبر باشند.
شما واقعاً بزرگی کردید و رسالت ایمانی‌تان را انجام دادید که به تالار برای ارج‌گذاری شهدای‌تان آمدید، اما در شماری از شبکه‌هاو سایت‌هایی‌که از سوی دولت حمایت می‌شود، باربار شنیده شد که هفتۀ شهید و هجدهم سنبله را روز خطرناک به مردم تبلیغ کردند، با این‌کار امنیت روانی و وحدت ملی مردمهرروز ضعیف‌تر شده و از میان می‌رود،کارها یک طرفه انجام می‌شود، هیچ معلوم نیست که کدام طرف روان هستیم!
ما همزمان با این‌که به امنیت و صحت روانی شهروندان تأکید داریم، به یک فضای عادلانۀمعطوف به اعتماد ملی نیز توجه داریم، تا بتوانیم میان ملت د دولت اعتمادسازی کنیم، بناٌ وقتی حرف از وحدت ملی می‌زنیم،باید همه درهم تنیده باشیم و با تروریسم برخورد قاطعانه داشته باشیم. بسیار متأثر شدم وقتی شنیدم که یکی از چهره‌های شناخته شده در کشور که سیزده سال حکومت کرده و داد آوردن دموکراسی و آزادی را به مردم نیر زده است، می‌گوید که باید برای یک جنایت‌کار مقبره ساخته شود و به‌عنوان شاه کشور از او نیز تجلیل صورت گیرد!
تدبیر و سیاسیت ملی در کشور باید ایجاد گردد، سیاست‌های قومی سمتی و گروهی نه‌تنها که نمی‌تواند این کشور را از بحران بیرون کند، بلکه به بحران‌های موجود نیز اضافه می‌کند.وقتی در سیزده سال گذشته مشکل اقوام و گروه‌ها با سیاسیت‌های قومی حل نشد، از این پس هم نمی‌شود. آیا میان زنده‌گی مردم شمال و جنوب و شرق و غرب کدام تفاوتی است؛ طبیعاً که نیست، تنها یک تعداد اشخاص برای رسیدن به‌قدرت، قوم‌محوری می‌کنند. داعیۀ ملی با سیاسیت‌های قومی به پیش نمی‌رود. مردم افغانستان میان خود مشکل ندارند، مشکل از رهبران کشور است که مردم و کشور را به بحران کشیده‌اند، اگر این‌ها صادق می‌بودند، مردم با بحران مواجه نمی‌بودند.
همواره گفته شده است که باید صلح تحقق یابد، اما به‌جای این‌که نخست میان خود صلح کنیم، از طالب و القاعده و داعش صلح می‌طلبیم؛ چرا در نخست با مردمی که زیر چتر همین حکومت قانون اساسی را پذیرفته‌اند، صلح نمی‌شود، وقتی حق‌تلفی شود،چگونه صلح تحقق یابد، وقتی تک‌محوری شود و تصمیم میلیون‌ها انسان را یک نفر بگیرد،چگونه صلح بیاید.
مسأله‌یی‌که این روزها بسیار داغ است، توافق‌نامۀ ایجاد حکومت وحدت ملی است، به تمام مردم افغانستان و دوست‌داران راستین مجاهدین صدا می‌زنم که مواد این توافق‌نامه چیز تازه‌یی نیست. در این توافق‌نامه مواردی است که سال‌هاست برای آن قربانی داده شده است. همین‌که آمرصاحب شهید می‌گفت باید در کشور سیستمی ایجاد گردد که هم با خود زنده‌گی کرده بتوانیم و هم با جهان بیرون، معنی آن همین است.
وقتی گفته می‌شود که ساختارهای توافق‌نامه تغییر کند، شناس‌نامه توزیع شود و اصلاحات بیاید، معنی‌اش این بوده که رهبران جهادی و سران کشور بر آن بارها تأکید ورزیدند و مردم هم قربانی داده‌اند. بناً در تطبیق مواد توافق‌نامۀ ایجاد حکومت وحدت ملی، هیچ‌کسی نباید یک حبه هم عقب‌نشینی کند؛ هرکسی این‌کار را کند، در واقع با آرمانِ شهدا و مجاهدین کشور خیانت می‌کند. ما در قسمت تطبیق توافق‌نامۀ ایجاد حکومت وحدت ملی تا آخرین لحظه ایستاده‌گی می‌کنیم.
ما دولت وحدت ملی را به‌خاطری ایجاد کردیم که مردم به وحدت و هم‌پارچه‌گی برسند و به آینده با امیدواری و تغییرات نگاه کنند، اما امروز دیده می‌شود که دولت به‌جای این‌که پیش‌روی داشته باشد، عقب‌گرد داشته است؛ وقتی حکومت چنین حالی داشته باشد، ما نمی‌توانیم از طالب و داعش و القاعده و پاکستان شکایت کنیم.
اگر فکر می‌کنید گذشته، حال و آیندۀ ما پاک است و به راه راست روان هستیم، پس به این فراخوان ما لبیک بگویید، تا یک‌جا کارها را به پیش ببریم. به‌عنوان رییس بنیاد شهید احمدشاه مسعود خواهشم از نسل جوان این است: شمااز نقطه نظرِ ارزشی از بلندترین جایگاه برخوردار هستید، هم از نقطه نظر دیدگاه، هم از نقطه نظر گذشته و هم برای آینده با برنامه هستید، بناً بدانید که کتلۀ بسیار نیرومندی هستید و فریب کسی را نخورید، بیایید در محور بنیاد شهید مسعود، با یک هویت بزرگ خود را با هم گره بزنیم و نقشۀ آیندۀ افغانستان را با هم طرح‌ریزی کنیم، این نقشه بدون وحدت ملی، همزیستی، هم‌صدایی و متکی‌بودن به هم یک‌چارچه‌بودن ممکن است، نه با سیاست‌های قومی.