وضعیتِ پاکستان در این روزها اصلاً خوب نیست. این کشور با حریفِ دیرینه‌اش هند و نیز با همسایۀ غربی‌اش ایران درگیری‌هایی در مرزهایش داشته است. مرزبانانِ ایرانی با مرزبانانِ پاکستانی درگیر شده‌اند و سربازانِ ایرانی اهدافِ خویش را در مناطق مرزیِ پاکستان آماج قرار داده‌اند و در پیِ شلیک‌های پی‌همِ نیروهای مرزی ایران، دولت پاکستان تدابیر امنیتی را در مرزهای خود افزایش بخشیده است. این درحالی‌ست که به‌تازه‌گی اسلام‌آباد در آستانۀ چهارمین جنگِ خویش با دهلی جدید قرار گرفته‌ است و پیش از آن، برخی تحلیل‌گرانِ غربی از قرار گرفتن پاکستان و هند در یک جنگِ دیگر سخن گفته بودند.
حملات مرزیِ نیروهای هند و پاکستان حالا تشدید یافته و نگرانی‌ها از یک جنگِ احتمالیِ دیگر بینِ این دو قدرت هسته‌یی، بسیار بالا گرفته است؛ اگرچه ممکن است این وضعیت از هر دو طرف کنترل گردد. هند در یک عملیات برق‌آسا، ۵۰ تروریست را در خاکِ پاکستان کُشت؛ تروریستانی‌ که منتظرِ فرصت بودند تا اهدافی را در هند مورد حمله قرار دهند. این اشتباهاتِ پاکستان به هند فرصت داد که ضمنِ کشتنِ پیکارجویانِ تروریست در آن‌سوی مرزهایش، برخی سیاست‌مدارانِ امریکایی را نیز تشویق کند که پاکستان را یک «دولتِ تروریستی» در سطح جهان معرفی کنند. از جانب دیگر، هندی‌ها سال‌هاست که تلاش دارند پاکستان را به انزوا بکشانند؛ تلاشی که در سال ۲۰۱۶ به هدف رسید و توانست چهرۀ دیگری برای این کشور ترسیم کند و نیز حکومتِ پاکستان را در منطقه سرخورده بسازد.
جدا از هند، کشورهای دیگری مثل افغانستان و برخی کشورهای آسیای میانه نیز پاکستان را به عنوان یک نقطۀ غیرقابلِ اعتماد در نظر دارند و سعی می‌کنند که به شکل‌های غیرمستقیم فشارهایی را بر این کشور وارد کنند. مسلماً همۀ کشورهای نزدیک به ما، پاکستان را برای خود دشمن‌ و یا دست‌کم دردسر می‌شناسند و از ناحیۀ آن در رنج به‌سر می‌برند. دومین کشوری که حالا زیان‌های ویرانگر را از پاکستان به شکلِ روشن می‌بیند، هندوستان است و بنا بر همین تلاش می‌ورزد که در کنار اهداف سیاسی، شاهرگِ اقتصاد پاکستان را نیز هدف قرار دهد.
همچنان بحث قطعِ آب توسط هند نیز پاکستان را دست‌پاچه ساخته و سبب شده اسلام‌آباد به سازمان ملل متوسل شود. افغانستان که از مداخلات و جنگ‌افروزی‌های پاکستان داغ‌دار است، به سهمِ خویش تلاش‌ها برای “منزوی کردن” پاکستان را آغاز کرده است و از جمله به سازمان ملل شکایت برده است. بسیج کشورهای عضو سارک و تحریم اجلاس سارک در پاکستان، یکی از فشارهای دیگرِ منطقه‌یی است که پاکستان را آزرده و می‌آزارد. بنابراین، حالا فرصتِ مناسبی برای کابل پیش آمده است تا از این وضعیت استفاده کرده و با همۀ توان از آسیب‌هایی که پاکستان به افغانستان رسانده است، شکایت کند و آن کشور را به انعطافِ کامل در سیاست‌هایش وادارد.
اما سیاستِ پانزده‌سالۀ کرزی در برابر پاکستان، کاملاً به زیانِ کشورِ ما و کشورهای منطقه تمام شده بود؛ درحالی‌که پاکستانی‌ها کرزی را مهرۀ هند می‌شناختند، او بسیاری فشارها را از دوشِ پاکستان برداشته بود. اما اکنون آقای غنی در تداومِ سیاستِ خارجیِ هند می‌تواند در انزوایِ پاکستان مفید واقع شود. چهار همسایۀ پاکستان (هند، بنگلدیش، ایران و افغانستان) در کنار برخی از کشورهای عضو سارک، از تروریسم و افراط‌گرایی‌یی که از جانب پاکستان در منطقه حمایت می‌شود، رنج می‌برند. رویاروییِ کنونی و مشترکِ آنان در برابر پاکستان، این کشور را در ذهنِ حامیانِ غربی‌اش با سوال‌های بزرگ مواجه کرده است. اگر پاکستان به زودی تغییری در سیاستِ خویش به وجود نیاورد، تاوانِ سنگینی را خواهد پرداخت. اما تنها نگرانی این است که حامیان قدرتمند پاکستان، آن کشور را ترغیب به همکاری‌های ظاهری و موقت در روند صلحِ افغانستان و از بین بردنِ برخی رهبرانِ طالبان سازند تا فرصتی شود بری رهاییِ این کشور از باتلاقی که در آن قرار گرفته است.