ارگ ریاست‌جمهوری به‌صورتِ سوال‌برانگیزی در مورد کنفرانس بروکسل تبلیغات و حتا شایعه‌پراکنی را آغاز کرده است. سخنگویان و اطرافیانِ رییس‌جمهوری چنان از کنفرانس بروکسل بزرگ‌نمایی می‌کنند که گویی افغانستان برای نخستین‌بار موفق شده کمک‌های جهانی را به‌دست آورد. یکی از سخنگویانِ آقای غنی نوشته است که “برای نخستین‌بار در یک کنفرانس بین‌المللی، رهبران دولت مورد سرزنشِ مقام‌های جامعۀ جهانی” قرار نگرفتند. او دلیلِ این امر را مرتب بودنِ کارهای دولت وحدت ملی و توفیقِ رهبرانِ آن در امر قناعت دادنِ جامعۀ جهانی توصیف کرده است.
در این‌که کنفرانس بروکسل یکی از بااهمیت‌ترین کنفرانس‌های جهانی در مورد افغانستان بوده، جای شک وجود ندارد؛ ولی نباید از آن تصویرهای اغراق‌آمیز و غیرقابلِ دفاع ارایه کرد. این‌که سخنگویانِ رییس‌جمهوری می‌گویند رهبرانِ دولت مورد سرزنش قرار نگرفته‌اند، حرفِ دقیقی نیست. در گذشته هم وقتی رهبرانِ دولت در کنفرانس‌های بین‌المللی شرکت می‌کردند، با حرف‌های رکیک از سوی دولت‌های جهان روبه‌رو نمی‌شدند، بل عمکرد دولت در زمینه‌های مشخص مورد انتقاد قرار می‌گرفت. همان کاری که در کنفرانس بروکسل نیز به‌صورتِ واضح می‌شد آن را دید. همۀ نماینده‌گانی که در مورد افغانستان صحبت کردند، دولت وحدت ملی را یک دولتِ موفق نخواندند و برخی از کارکردهای آن را به‌ویژه در عرصۀ حکومت‌داریِ خوب و مبارزه با فساد به‌شدت انتقاد کردند.
دولت وحدت ملی با کارنامۀ قدرتمند وارد کنفرانس بروکسل نشد. این دولت به هیچ‌یک از تعهداتِ خود در برابر جامعۀ جهانی عمل نکرده است که بتوان از آن‌ها به عنوان دستاوردهای دولت یاد کرد. دولت وحدت ملی به اندازۀ دولتِ پیشین، ناکامی و ناتوانی در کارنامۀ خود دارد. این دولت ظرف دو سال گذشته، به اصلی‌ترین تعهداتِ خود نتوانست عمل کند. سخنگویان ارگ از چه دستاوردهایی سخن می‌گویند؟ آیا اصلاحات انتخاباتی، مبارزه با فساد، ارایۀ حکومت‌داری مورد قبول مردم، تأمین امنیت و ده‌ها مورد دیگر انجام شده که کسی بگوید رهبران دولت با دست‌های پُر وارد کنفرانس بروکسل شدند؟
شاید آقای غنی اسناد پروژه‌هایی را که می‌خواهد انجام دهد، به‌خوبی تهیه کرده باشد و سخنگویانِ ارگ هم از همین اسناد به عنوان دستاورد یاد کنند، اما این اسناد به هیچ صورت نمی‌تواند به عنوان کارهای عملیِ دولت به حساب روند. آقای کرزی رییس‌جمهوری پیشینِ افغانستان هم همیشه از تغییراتِ بنیادی در کشور خبر می‌داد و حتا یک‌بار در سال‌های نخستِ حکومت‌داریِ خود، اعلام کرد که می‌خواهد افغانستان را به کشوری تبدیل کند که همۀ شهروندانِ آن موترِ شخصی داشته باشند. اما آن وعده‌ها هرگز جامۀ عمل نپوشیدند!
امروز هم وقتی رهبرانِ دولت از تغییراتِ بنیادی سخن می‌گویند، نمی‌توان حرف‌های‌شان را باور کرد. همان‌گونه که میلیاردها دالر کمک‌های جهانی ظرف ۱۵ سال گذشته حیف‌ومیل شد، این ۱۵ میلیاردِ تازه تعهدشده نیز مورد حیف‌ومیل قرار خواهد گرفت و بخش ناچیزِ آن وارد زنده‌گی مردم خواهد شد.
دولت وحدت ملی پس از دو سال هنوز موفق نشده ساده‌ترین تغییرات را در نهادهای انتخاباتی به‌هدف اصلاحِ نظام انتخاباتی کشور، وارد آورد، آن‌گاه سخنگویانِ ریاست‌جمهوری از چنان تغییراتی سخن می‌گویند که هنوز به مخیلۀ رهبران هم خطور نکرده است. رهبران دولت زمانی وارد کنفرانس بروکسل شدند که افغانستان در اوجِ ناامنی‌های خود قرار گرفت و هنوز هم این ناامنی‌ها ادامه دارد. طالبان نزدیک است که حداقل سه شهرِ بزرگِ افغانستان را به تسخیرِ خود درآورند. قندز، هلمند و لغمان از جمله ولایاتی‌اند که وضعیتی بسیار بحرانی را پشتِ سر می‌گذرانند. همین‌طور از ولایت‌های بادغیس، فراه و ارزگان نیز خبرهای ناخوشی شنیده می‌شود. آیا این‌ها دستاوردهای رهبران دولت بودند که وارد کنفرانس بروکسل شدند؟
دولت با بزرگ‌نمایی نمی‌تواند ناکامی‌هایِ خود را سرپوش بگذارد. دولتِ موجود ناکامی‌های زیادی دارد که پس از کنفرانس بروکسل واقعاً باید به رفعِ آن‌ها اقدام کند. اگر این کاستی‌ها و ناکامی‌ها برطرف نشوند، به هیچ صورت نمی‌توان نسبت به آینده امیدوار شد. از جانب دیگر، وقتی سخنگویانِ رییس‌جمهوری در پی بزرگ‌نماییِ دستاوردهای دولت وحدت ملی، از توجه ویژۀ جامعۀ جهانی به افغانستان بر اثر مساعیِ آن‌ها سخن می‎گویند، مگر در گذشته این افراد از کارگزارانِ اصلیِ دولت‌های پیشین نبوده‌اند؟ آقای کرزی که به‌تنهایی بر افغانستان حکومت نمی‌کرد. مسوولان و مقاماتِ فعلیِ کشور، در گذشته نیز در پست‌های کلیدی قرار داشتند. همین‌ها بودند که به گفتۀ برخی‌ها پروپوزل تهیه می‌کردند و به قناعتِ جامعۀ جهانی برای ادامۀ کمک‌هایش می‌پرداختند. پس نباید کنفرانس بروکسل را چنان بزرگ کرد که نتوان به‌صورتِ واقع‌گرایانه به ارزیابیِ دستاوردهای آن پرداخت. کنفرانس بروکسل زمانی اهمیت دارد که تعهداتِ انجام‌شده از سوی رهبرانِ دولت مو به مو صورتِ واقعی به خود گرفته باشد.