در سال ۲۰۱۳ گفت‌وگویی با یکی از استادان برجسته علوم انسانی در خصوص “مدیریت منابع بشری در دولت افغانستان” داشتم. در لابلای این گفت‌وگو، یکی از پرسش‌های من این بود که چرا دولت از ظرفیت‌ بشری گسترده‌یی که در سیزده سال پسین شکل گرفته در راستای حکومت‌داری خوب، مبارزه با فساد و افزایش بهره‌وری، کارآیی و ارایه خدمات مطلوب در نهادهای دولتی استفاده نمی‌کند. آن استاد فرزانه با لبخندی معنادار گفت که “شما از کدام ظرفیت حرف می‌زنید؟ مجموع نیروی کار ماهر ما به ۵ درصد هم نمی‌رسد!”
من با این اظهار نظر موافق نبودم و باور داشتم که استاد در حق افغانستان و مردمش کم‌لطفی می‌کند. اما امروز اندکی باورمند شده‌ام که نهادهای دولتی ما با کمبود شدید ظرفیت و نخبه مواجه است؛ مخصوصاً در سطوح مدیریتی.
وزارت‌خانه‌ها و نهادهای مستقل دولتی از مجموع بودجه توسعه‌یی خویش، ۳۸ درصد بودجه را به مصرف رسانیده‌اند. یعنی ۶۲ درصد بودجه توسعه‌یی، دست‌ناخورده باقی مانده است. این مسأله، حکایت از بی‌برنامه‌گی و فقدان ظرفیت در نهادهای دولتی می‌کند. باز از کجا معلوم پول ۳۸ درصدی هم به شکل معقول و در زمینه‌هایی به مصرف رسیده باشد که در زندگی مردم تغییری به وجود آورد.
سوگمندانه در پانزده سال اخیر کمترین سرمایه‌گذاری در راستای بلندبردن ظرفیت بشری و قابلیت‌های مدیریتی مأموران نهادهای دولتی صورت نگرفته است.