شماری از زنان که اکثرشان از ایران به کشور برگشته اند به گونۀ گروهی زنده‌گی می‌کنند. آنان که بیشترشان تحصیل‌کرده اند و در نهادهای مهم خصوصی و دولتی مصروف کار اند می‌گویند که امنیت اجتماعی سبب شده تا با چند زن تنهای دیگر در یک حویلی یا آپارتمان زنده‌گی کنند.
این زنان و دختران از کارشناسی تا دکترا تحصیلات دارند و در گروه‌های سه تا هفت نفری در گوشه‌وکنار پایتخت زنده‌گی می‌کنند.
شهلا صابری، یکی از این دختران که کارشناسی ارشد از مهندسی کامپیوتر دارد می‌گوید که به خاطر مجرد بودن ماه‌ها به دنبال خانۀ کرایی بوده، اما پیدا نکرده است. بانو صابری می‌گوید: «تنها برای جای بودوباش مجبوریم به هزار در بزنیم و هزار بهانه بیاریم و ضمانت بدهیم تا چهار روزی صاحب خانۀ کرایی شویم.»
او می‌گوید، می‌خواهد به تنهایی زنده‌گی کند، اما دید زشت شماری نسبت به این موضوع سبب شده تا چشمش را به روی یک زنده‌گی جداگانه ببندد.
سمیه رضایی، یکی دیگر از این زنان که متولد ایران است و در رشتۀ حقوق کارشناسی ارشد دارد، می‌گوید که به خاطر نبود امنیت اجتماعی زنده‌گی گروهی را ترجیح می‌دهد. خانم رضایی می‌گوید، به آسانی می‌تواند عازم کشورهای اروپایی شود، اما می‌خواهد از تحصیلاتی که کرده در راه آبادی وطن استفاده کند.
این بانوان به سلام‌وطندار می‌گویند که مشکلات زیادی دارند، اما عمده‌ترین آن‌ نبود مکانی برای بودوباش است. به گفتۀ آنان، « به زنان بی‌سروصاحب خانه نداریم» یکی از پاسخ‌های همیشه‌گی صاحب‌خانه‌هاست.
حسنیه مهدوی، یکی دیگر از این دختران دوری از خانواده، ناامنی و دیدِ منفی شماری به زنده‌گی تنهایی آنان را از جمله مشکلاتش یاد می‌کند، اما به هر حالت ترجیح می‌دهد آموخته‌هایش را این‌جا استفاده کند تا کشور بیگانه.
این بانوان از حکومت می‌خواهند تا مکانی را برای بودوباش‌شان آماده کند و به آن‌ها توجهی داشته باشد.