رییس جمهور کرزی در یک تماس تلفنی به قاضی حسین احمد رهبر پیشین جماعت اسلامی، ‌عمر طولانی آرزو کرده و ضمناً از این‌که قاضی پاسخ نامۀ آقای کرزی را فرستاده است، سپاس‌گزاری کرده است.
کاروان حامل قاضی حسین احمد، دو روز قبل با یک حملۀ انتحاری مواجه شد که آقای قاضی از این حمله جان به سلامت بدر برد، ولی باعث شد که رییس جمهور کرزی برایش عرض ارادت کنند.
از آن‌جایی که روشن است، این نخستین حملۀ انتحاری به یک رهبر مذهبی پاکستان است که در ایجاد بنیادگرایی و طالبان در منطقه دست داشته است.
هر چند قاضی در سال‌های پسین با موضع‌گیری‌های گوناگونش هم جانب طالبان را گرفته و هم جانب حکومت پاکستان و افغانستان را؛ اما در آخرین مورد، در نامه‌یی که ظاهراً پاسخ نامۀ آقای کرزی بوده، وعده داده است که سعی خواهد کرد تا طالبان و حزب اسلامی ‌حکمتیار را به پروسۀ صلح کابل بکشاند.
حمله به جان قاضی حسین احمد زمانی صورت می‌گیرد که پاکستان شماری از سران طالبان را به وساطت شورای عالی صلح، برای نشان دادن حسن نیت مذاکرات صلح رها کرده است. انتقادها به این عمل شورای عالی صلح آن بود که پاکستان هیچ نیتی برای پایان یافتن خشونت‌ها در منطقه ندارد و رهایی بدون قیدوشرط دشمنان مردم افغانستان جبهۀ طالبان را تقویت می‌کند و در برابر سود دیگری به آبروی از دست رفتۀ پاکستان دارد که آن کشور را صادق و همکار مبارزه با تروریسم نشان می‌دهد و حمله بر جان قاضی حسین احمد این گمان را بیشتر تقویت می‌کند. چنان‌که بی‌سابقه بودن موضوع، خود پرسشی را بر می‌انگیزد؛ این‌که چرا طالبان چنین رویه‌یی را در پیش گرفته اند؟
اما نقطۀ جالب ماجرا آن است که رییس جمهور کرزی به عنوان عالی‌ترین مرجع دولت افغانستان به جناب قاضی زنگ می‌زند و برای او طول عمر استدعا می‌کند. نخست این‌که حسن نیت نشان دادن راه‌های دیگری هم دارد که جناب رییس جمهور می‌توانست به آن متوسل گردد، اما چنین رفتاری با آبروی یک ملت بازی کردن است. قاضی حسین احمد چه جایگاه حقوقی دارد که آقای کرزی به عنوان یک رییس جمهور کشور همسایه به او زنگ می‌زند و از سوءقصد به جان او خود را متاثر نشان می‌دهد؟
شماری زیادی از ماجراها و آتش به پاکردن‌ها در افغانستان، به پای همین قاضی حسین احمدها نوشته شده است. توجیه این‌که امثال قاضی به تسریع و نتیجه‌دهی روند مذاکرات صلح کمک می‌کند، منطقی به نظر نمی‌رسد؛ آن‌گونه که ارگ ریاست جمهوری گمان برده است.
دوم این‌که، لااقل رییس جمهور به جای تسلی دادن قاضی، از این حمله عبرت می‌گرفت، زیرا این حمله- اگر برنامۀ استخباراتی نباشد- نشان می‌دهد که طالبان گروهی نیستند که با امتیازدهی‌هایی از نوع رهایی سران‌شان، با روند کنونی افغانستان کوتاه بیایند. شناخت رییس جمهور از این گروه بسیار خام است.
گمان می‌رود که رییس جمهور تصور برده به بهانۀ حمله بر قاضی حسین احمد او را تسلی داده و با نشان دادن حسن نیت بیشتر، توجه پاکستان را جلب سازد، در حالی‌که پاکستان با اجرای چنین مانورهایی، امتیازهای خود را کسب می‌کند و به ریش جناب ما می‌خندد.
اکنون باید اضافه کرد که اگر جناب رییس جمهور گول مانورهای سیاسی پاکستان را خورده است، لااقل جایگاه و موقف خود را بشناسد و با نشان دادن حسن نیت‌های بی‌جا به هر کس و ناکس عرض ارادتش را نشان ندهد، زیرا این گونه رفتار مستقیم با آبروی مردم افغانستان بازی کردن است.