رییس‌جمهور غنی و قربان‌قلی بردی‌محمدوف رییس‌جمهوری ترکمنستان، روز گذشته خط‌آهن میان افغانستان و ترکمنستان را افتتاح کردند.
صبح روز دوشنبه، رؤسای جمهوریِ دو کشور توسط قطار وارد بندر آقینه در خاکِ افغانستان (ولایت فاریاب) شدند و مراسم افتتاح با اشتراکِ مقام‌های ارشد دو کشور و مهمانانِ داخلی و خارجی برگزار شد.
آقای غنی ضمن تأکید بر دوستیِ دوامدار میان دو کشور، گفت که ارتباط بندر آقینۀ افغانستان با شبکۀ خط‌آهن بین‌المللی آسیا، هدیۀ ترکمنستان به این کشور است که با آغاز کارِ این راه‌آهن، قیمت تمام مواد اولیه همانند قیر، نفت و گاز برای افغانستان پایین خواهد آمد. همچنین آقای غنی تذکر داد که گامِ بعدی، ساخت خط‌آهن شیرخان بندر – مزارشریف و سپس از آن‌جا به هرات در غربِ افغانستان است.
قربان‌قلی بردی‌محمدوف، رییس‌جمهوری ترکمنستان نیز همانند آقای غنی نسبت به گسترش همکاری‌های منطقه‌یی و نقشِ آن در رشد و توسعۀ هر دو کشور ابراز امیدواری کرد و گفت که افتتاح خط‌آهن افغانستان – ترکمنستان اهمیتِ قاره‌یی دارد. آقای بردی‌محمدوف افزود که از این‌پس، کابل و عشق‌آباد طرح‌های مشترکِ اقتصادی و اجتماعی را با حمایت مردمِ افغانستان اجرا خواهند کرد که عبارت از جاده‌سازی، گازرسانی، برق‌رسانی و ساختِ مکاتب است، که همه به تحققِ صلح و رفاه در این کشور منجر خواهند شد.
گفتنی‌ست این خط‌آهن که توسط کشور ترکمنستان احداث شده، قرار است در آینده تا شهر اندخوی در شمال‌غربی افغانستان امتداد یابد.
اما آن‌چه در ورایِ این خبرها می‌توان به آن اشاره کرد؛ نقش همکاری‌ها و مبادلاتِ اقتصادی در منطقه برای غلبه یافتن بر جنگ و تروریسمِ رو به گسترش است. مسلماً ترکمنستان و همۀ جمهوری‌های آسیای میانه، همانندِ افغانستان با تهدیدِ افراطیت و ناامنی مواجه‌اند. شاید رُخِ این تهدید در جمهوری‌های تشکیل‌یافته از شوروی سابق چندان هویدا نباشد، اما سایۀ تاریکِ این خطر را در تحرکاتِ برخی نیروهای به‌ظاهر اسلام‌گرا در این کشور‌ها و نزدیکیِ مرامی و جغرافیایی‌شان با تروریستانِ جا گرفته در افغانستان، می‌توان احساس کرد.
کشورهایی مانند ازبکستان، تاجیکستان و ترکمنستان که همه سال‌های دراز زیرِ ساتورِ کمونیسمِ شوروی و سانسور نفس‌گیرِ کی‌جی‌بی قرار داشته‌اند، پتانسیلی قابل توجه از نیروهای بنیادگرا و جهادی را در خود نهفته دارند که فقط به دنبالِ منفذی برای ابراز وجود و توصل به جنبش‌های تروریستی در دور و نزدیک می‌گردند.
افغانستان اما در این میان، هم یک نقطۀ خطر و هم یک نقطۀ خیز برای این کشورهاست. نقطۀ خطر به این ترتیب که اگر این کشورها در گوشۀ به‌ظاهر امن و آرامِ خود بنشینند و نسبت به ناامنی‌هایی که در افغانستان جریان دارد بی‌تفاوتی اختیار کنند، سرانجام تروریستانِ منطقه با جذبِ یکدیگر، ناامنی‌ها را به هر سو و هر کشور می‌‌کشانند. و نقطۀ خیز به این ترتیب که فقر و عدم توسعه‌یافته‌گی افغانستان، این کشور را به مأمن و معبرِ تروریستان تبدیل کرده، ولی کشورهای آسیای میانه مانند ترکمنستان می‌توانند با راه‌اندازی پروژه‌های بزرگِ تجاری و صنعتی، هم بازار اقتصادی و پُرمنفعتِ افغانستان را به خود اختصاص دهند و هم با افزایش رفاه عمومی و ارتقای بنیادهای اقتصادیِ این کشور، موج اتصال تروریسم به کشورهای‌شان را سـد شوند.
سران حکومت وحدت ملی و سران کشورهای آسیای میانه و حتا سرانِ کشورهایی مانند پاکستان و چین و ایران که به این حوزه نزدیک و در تحولاتِ آن ذی‌نفع‌اند، می‌توانند با التفات به این نکته، فصلِ جدیدی در مناسبات سیاسی ـ اقتصادی‌شان در قارۀ آسیا و تمامِ جهان بگشایند. مسلماً توسعۀ همکاری‌های تجاری ـ اقتصادی‌یی از جنس احداث خط‌آهن افغانستان ـ ترکمنستان، می‌تواند چهرۀ تازه و دلپذیرتری به مسایلِ منطقه و جهان دهد، به‌نحوی که هراس‌ها و رقابت‌های سیاسیِ کشورها، با توسعۀ منافع اقتصادیِ مشترک میان‌شان، به دوستی و دل‌چسبی نسبت به عمران و آبادیِ یکدیگر بدل گردد. آینده‌گان ثابت خواهند کرد که علایقِ اقتصادی بر همۀ بازی‌های سیاسی، چیره و پیـروز است.