ده سال پیش حتا یک قابله در شهر کوچک بهارک در شمال شرق افغانستان وجود نداشت؛ اما امروز چهار قابله در این منطقه است. آمار مرگ و میر مادران نیز به طور چشمگیری کاهش یافته است.
مراقبت و تداوی هنوز بر اساس استندردهای غربی پایین است؛ اما با آن هم، قابله‌های جدید مانند نصیره کریمی می‌گوید که افغانستان در ده سال گذشته پیشرفت قابل توجهی را شاهد بوده است.
این در حالی است که کارشناسان هشدار می‌دهند که مبادا چنین دستاوردهایی پس از خروج نیروهای بین المللی در سال ۲۰۱۴ از دست بروند.
نصیره ۲۴ ساله قصه‌های وحشتناکی از ولادت اطفال در این منطقه دارد؛ قصه‌هایی که او را تشویق کرد تا در کورس دو ساله قابلگی اشتراک کند. او می‌گوید: «وقتی طفل بودم، قصه‌های زیادی از مرگ زنان در چنین شرایطی شنیدم. حتا در دری کلمه وجود دارد که به آن «سر فرزند» می‌گویند؛ یعنی این که زنی هنگام ولادت فرزندش جان خود را از دست بدهد».
در سال ۲۰۰۰ میلادی از هر ۱۲ زن یک نفر در نتیجه حاملگی یا زایمان جان خود را در افغانستان از دست می‌داد؛ اما در سال ۲۰۱۰، بر اساس آمار «سازمان صحت جهانی» این شمار به یک فرد از هر ۳۲ زن کاهش یافت. با آن‌هم، افغانستان هنوز در جمع ۲۰ کشوری است که بدترین بالاترین میزان مرگ مادر فرزند را در جهان دارند.
بر اساس آمار «یونیسف»، از هر یکصد هزار زن ۶۵۰۰ زن در نتیجه حاملگی، زایمان و یا عوارض بعد از آن در سال ۲۰۰۲ در بدخشان جان خود را از دست می دادند. در حالی که به میانگین این آمار در کل کشور ۱۶۰۰ تن از هر یکصد هزار زن بود.
خبرگزاری فرانسه نتوانست آمار جدیدی از منطقه بهارک به دست آورد، اما خانم کریمی می‌گوید که شرایط به طور قابل توجهی بهبود یافته است: «امروز زنان بهارک به ندرت به خاطر حاملگی می‌میرند».
با این همه، هنوز این تراژیدی در مناطق دوردست افغانستان به دلیل بیسوادی، ازدواج زیر سن و نبود راه مواصلاتی ادامه دارد.
یکی از همکاران خانم کریمی می‌گوید: «دو ماه پیش، یک زن پس از زایمان درگذشت. او خونریزی داشت. ما به برادر و شوهر آن زن گفتیم که او را باید به شفاخانه فیض آباد ببرند؛ اما آنها این کار را نکردند. ما هیچ کاری برای او نمی‌توانستیم. او مرد».
حتا اگر خانواده آن زن موافقت می‌کردند، او مجبور بود که دو و نیم ساعت راه ۴۵ کیلومتری صعب العبور را با مشقت طی کند تا به مرکز ولایت برسد.
قابله نصیره کریمی، از دستاوردهای یک برنامه آموزشی است که توسط «بنیاد آقا خان» ایجاد شده است و بین سال ۲۰۰۵ تا بهار سال آینده ۱۰۰ قابله را آموزش داده است. سمیرا سادات، مسئول این برنامه می گوید: «شاگردان که توسط مردم محل خودشان انتخاب می‌شوند، مجبورند که پیش از ورود به کورس یک امتحان را سپری کنند. هر شاگرد هم یک تعهد کتبی می‌نویسد که پس از فراغت حداقل ۵ سال در محل خود کار کند». او در ادامه توضیح می‌دهد: «در سال ۲۰۱۰، تنها چهار قابله در بدخشان به ویژه در فیض آباد بود. حالا ۲۸ ولسوالی قابله دارند. این یک موفقیت است».
اما با نزدیک شدن سال ۲۰۱۴ و موعد خروج نیروهای خارجی از افغانستان، هراس این وجود دارد که ناامنی چنین دستاوردهایی را متاثر بسازد. داکتر سروش جنبش که در شفاخانه بهارک کار می کند، می‌گوید: «وقتی مردم می‌ترسند، آنها به شفاخانه مراجعه نمی‌کنند».