طالبان در اعتراض به اجرای حکم اعدام شماری از مجرمان محکوم به اعدام، در ولایت میدان وردک حملۀ انتحاری‌یی را سامان داده‌اند که بر اثرِ آن دو تن کشته و شصت تن دیگر زخمی‌ شده‌اند. گفته می‌شود که بیشتر این کشته شده‌ها و زخمی‌ها غیرنظامی ‌بوده‌اند.
سخنگوی طالبان گفته است که به تلافی چهار تن از اعدام‌شده‌گان، چنین حمله‌یی را انجام داده‌اند.
هفتۀ گذشته رییس‌جمهور کرزی حکم اعدام شانزده تن را پس از فیصله محاکم ثلاثه، توشیح و امضا نمود. این افراد به تجاوز جنسی، قتل‌های سازمان‌یافته و آدم‌ربایی محکوم بوده‌اند که حکم هشت تن از آنان به اجرا گذاشته شد.
نه تنها این حمله که پیش از آن، طالبان حملۀ دیگری را در وزیراکبرخان ترتیب دادند که در آن‌جا هم شماری از افراد پولیس و محافظان یک شرکت خصوصی کشته شدند.
هم‌چنان، پولیس افغانستان دست‌کم دو تن از افراد طالبان را که قصد حمله به مراسم عاشورا را داشته‌اند، دستگیر کرده‌اند.
این حملات در حالی صورت می‌گیرد که چندی قبل، حکومت پاکستان با پادرمیانی شورای عالی صلح شماری از سران طالبان را از زندان‌ها آزاد کرد و آقای کرزی هم چنین حرکتی را خوش‌بینانه خواند و به نتایج مثبت این گفت‌وگوها امیدوار شده است.
قبل برآن، حکومت افغانستان بارها برای جلب توجه طالبان به گفت‌وگوهای صلح، شماری از افراد آنان را رها کرده بود.
اکنون پرسش این است که آقای کرزی چرا این‌گونه و تا چه زمانی، جبهۀ دشمن را تقویت می‌کند و مردم افغانستان را به کشتن می‌دهد؟
طالبان موضع شان از اول قضیه روشن بوده، آنان به هیچ وجه سر سازگاری با نظام کنونی ندارند و این مساله را پیوسته واضح کرده اند. این‌که آنان برای رسیدن به خواسته‌های شان از هیچ کاری دریغی نمی‌کنند، برای همه گان روشن است. از آغاز کار شان تا کنون سر سوزنی از موقف شان کنار نیامده اند و برای رسیدن به این موقف تا حد توان دست به کشت و کشتار و ویرانی زده اند، اما این تنها رییس جمهور است که در برابر این همه چشم می‌بندد.
همین اکنون سروصداهایی وجود دارد که برخی از زندانیان آزاد شده دوباره به طالبان پیوسته اند. اما از همه مهم‌تر این پرسش مطرح است که آیا رییس جمهور نمی‌گفت که طالبان برادران ناراضی ماست؛ اگر طالبان برادران ناراضی رییس‌جمهور اند، پس چرا به حمایت چند دزد و جانی، این برادران ناراضی مردم را می‌کشند؟
رییس جمهور که پیوسته به جنبه سیاسی قضیه تاکید می‌کند، اما اینک مردم به چشم سر می‌بینند که وجهۀ جنایی مساله برجسته‌تر است و این خود بیانگر آن است که حکومت افغانستان، همواره موضع ناروا و خلاف میل مردم داشته است.
از آغاز دورۀ جدید، آقای کرزی هموار مورد این پرسش قرار داشته که قضایای جنایی مجرمان و محکومان را پی نمی‌گیرد و حتا آنان را رها می‌کنند. این بار که چنین برنامه‌یی را روی دست گرفته و اتفاقاً از مجاری مختلف مورد تقدیر قرار گرفته، اما برادران ناراضی‌اش اقامۀ دعوا را با خون ترتیب داده اند.
باز هم جای شکر خواهد بود؛ اگر اکنون رییس جمهور باید باور کند که افراد اعدام شده از طرفداران طالبان بوده اند. همان‌هایی که فرزند مردم را ربوده اند به آنان تجاوز کرده اند و قتل‌های سازمان یافته را ترتیب داده اند، از گروه طالبان بوده اند؛ چون خود طالبان به این موضوع معترف اند.
در بسا موارد ثابت شده که ربودن آدم، قتل‌های زنجیره یی، تجاوز و … جزو برنامه‌های مبارزاتی طالبان بوده است، این‌که طالبان چنین پاسخ خونینی را به عنوان تلافی روی دست می‌گیرند، دلیل روشن این ادعاست.
به نظر می‌رسد که مساله برای رییس جمهور بیش از همه روشن است، اما سوگ‌مندانه که تب سیاسی فکرکردن در ارگ ریاست جمهوری چنان بالاست که فرصت حمایت از قانون را از آقای کرزی گرفته است و این‌که چرا چنین می‌شود، جای سوال است؟