نیلوفر رحمانی تنها خلبان زن نیروی هوایی ارتش افغانستان که برای تکمیل آموزش‌های خلبانی به امریکا سفر کرده بود، از بازگشت به کشور خودداری کرده و درخواست پناهنده‌گی داده است.
خانم رحمانی قرار بود هفته گذشته پس از پایان دوره آموزش ۱۵ ماهه به افغانستان برگردد؛ اما وی به دلیل آنچه که ناممکن خواندن ادامه خدمت خود در افغانستان اعلام شد، از بازگشت به کشورش خودداری کرد.
این خلبان گفته است که هنوز هم به ادامه خلبانی در نیروی هوایی علاقه‌مند است؛ اما به علت تهدید شدن و ناامنی نمی‌خواهد به کار خلبانی در افغانستان ادامه دهد.
پیش از این نیز شماری از افسران ارتش و پولیس افغانستان که برای گذراندن دوره‌های آموزشی و بورس‌های تحصیلی به خارج از کشور رفته بودند از برگشت به کشور خود خودداری و یا درخواست پناهنده‌گی داده‌اند.
گزارش‌هایی نیز مبنی بر درخواست پناهندگی شماری از دیپلمات های وزارت خارجه افغانستان پس از پایان ماموریت خود در سفارت های این کشور در رسانه ها منتشر شده بود.
واما این تنها خلبان، افسران پولیس و دیپلمات نیستند که در صدد فرار از کشور اند؛ بل در سال روان افغانستان شاهد فرار شمار زیادی از خبرنگاران، نویسنده‌گان و هزارها نخبه جوان دیگر بود.
جوانان نخبه و تحصیل کرده با تحمل مشکلات زیادی و دادن پول‌های هنگفت به قاچاقبران انسان، تلاش می‌کنند تا خود را به یکی از کشورهای اروپایی برسانند و گزارش‌های وجود دارد مبنی براینکه جوانان برای تهیه و آماده کردن کیس‌های مختلف برای دریافت سند پناهندگی تا ده هزار دالر پول به نهادهای مربوطه پرداخت می‌کنند.
بیش از ۳۰ سال بود که اکثر پناهجویان در کشورهای مختلف جهان از افغانستان بودند. طبق آماری که سازمان رسیدگی به امور آوارگان و پناهندگان (وابسته به سازمان ملل) چندی پیش منتشر کرد، در سال ۲۰۱۴ برای نخستین بار سوریه توانست در رتبه اول جای گیرد.
درگیری‌ها و جنگ‌های پی‌گیر و روی کار آمدن رژیم‌های خودکامه سبب شده بود که حدود ۶ میلیون افغانستانی ناچار به گریز از افغانستان شوند. مداخله‌ی نظامی شوروی سابق در افغانستان در سال ۱۹۷۹، استقرار رژیم کمونیستی و در پی آن جنگ داخلی و روی کار آمدن طالبان مردم را به ترک وطن واداشته بود.
و اما پس از سقوط طالبان و روی کار آمدن حکومت انتقالی، حضور نیروهای خارجی و تلاش برای ایجاد امنیت برای شهروندان افغانستان امید برای ماندن در افغانستان و برگشت مهاجرین از کشورهای بیرونی به خصوص ایران و پاکستان افزایش یافت و سیلی از مهاجرین دوباره به وطن بازگشتند.
در اوایل (پس از طالبان) امیدواری‌های زیادی در زمینه‌های مختلف ایجاد شد و تعداد زیادی از نخبگان سیاسی و اقتصادی از سراسر جهان برای خدمت‌ گذاری به افغانستان آمدند؛ اما پس از چندی که این امیدواری‌ها تحقق نیافت و زمینه‌ها برای جذب افراد نخبه و تحصیل کرده در درون نظام از بین رفت، تمام نخبگان مجددا پناهنده شدند.
پس از جنجال‌های انتخابات سال ۱۳۹۳ و تقلبات سازمان یافته توسط کمیشنران کمیسیون‌‌های انتخاباتی که افغانستان را تالبه پرتگاه به پیش برد، فرار نخبه‌گان افزایش یافته و مردم را نسبت به آینده بسیار ناامید ساخت و مردم به این باور رساند که دموکراسی و انتخابات مفهومی ندارد و تنها جعل، خیانت، زور و قوم و قبیله است که همواره در افغانستان حرف اول را می‌زند و سرنوشت مردم را می‌سازد.
در کنار آن افزایش ناامنی‌ها، ادامه بحث‌های بدون نتیجه روند مذاکره با طالبان و بازگشت آنها در ساختار دولت، رها شدن بدون قید و شرط تروریستان و کسانیکه دستان شان به خون مردم آلوده است، مانند زرداد فریادی، حمایت مقامات حکومتی از طالبان و برادر خواندن تروریستان توسط مقامات ارشد حکومتی، سقوط شهرهای بزرگ به دست طالبان، نبود فرصت شغلی برای جوانان و تبعیض قومی در استخدام جوانان در نهادهای دولتی، برخورد قومی؛ سمتی و زبانی مقامات ارشد حکومتی با مردم، اجرا نشدن یا دور زدن توافق‌نامه سیاسی توسط حکومت و به خصوص ارگ ریاست‌جمهوری باعث شده است تا نخبگان به این نتیجه برسند که افغانستان دیگر مکان برای زندگی آنان نیست و باید به هر نحوه که شده از افغانستان فرار کرده و خود را به یک کشور امن و قانونمدار برسانند. امروز در کشور هرکسی دست‌اش به سرشر برسد، در صدد فرار از کشور می‌شود.