دیگر هیچ چیز برای پنهان‌بودن باقی نمانده‌ و این‌که چه کسانی در این نظام از تروریسم حمایت می‌کنند نیز بسیار آشکار شده است. این چهره‌های نفوذی در نظام، همواره به کمکِ نیروهای طالبان می‌شتابند و با انتحاریان همکاری دارند و در به خاک‌وخون کشانیده شدنِ مردم افغانستان، یا دست دارند و یا از آن حمایت می‌کنند. نمونۀ بارز آن، همین یکی از جاسوسانِ سازمان استخباراتی پاکستان به نام ملا حکیم مجاهد، در لباس معاونِ شورای عالی صلح است که در مطابقت با اهداف جنرالان و سیاست‌مدارانِ استیلاگرِ پاکستانی حرف می‌زند.
او باری بعد از اعلام خبر مرگِ ملاعمر آن‌هم سه سال بعد از قتل یا وفاتش، در کنار چند عضو رهبری طالبان در کابل، برای او فاتحه گرفت. و حالا هم در محفلی در کابل در برابر همین دولت قرار گرفته و طالبان را فرشته‌های نجات می‌خواند. او بارها چنین اظهاراتی داشته است. مسلماً نمی‌بایست یکی از معروف‌ترین چهره‌های طالبان، در چنین موقفِ بلندی از شورای عالی صلح قرار می‌گرفت؛ اما از آن‌جایی که بحث صلح افغانستان، یک بازی استخباراتی و پروژه‌یی است، چنین گزینشی نیز مشمولِ این بازی می‌باشد.
در گذشته نیز این جنس‌اشخاص، بارها از طالبان حمایت کرده‌ و به دفاع از آنان سخن گفته‌اند. البته سخن گفتنِ کسی به نفع طالبان را نمی‌شود مستقیم جرم پنداشت؛ اما فعالیت‌های این‌چنینی به نفع یک گروه تروریستی که همیشه مردم را به خاک‌وخون می‌کشاند و دست‌نشاندۀ استخبارات پاکستان و حلقاتِ مافیایی منطقه است را می‌شود یک جرم و خیانتِ آشکار تلقی کرد.
از واقعیت نگذریم که این تنها ملا مجاهد طالب نیست که از موقفِ شورای عالی صلح، به عنوان سخنگوی طالبان عمل کرده؛ بلکه در این نظام کسانِ دیگری هم هستند که یک‎سره به عنوان سخنگویان طالبان عمل می‌کنند. از دیگران که بگذریم، کاکای رییس‌جمهوری یکی از این کسان است که بارها به عنوان سخنگوی طالبان شناخته شده است. او درحالی‌که یکی از مهم‌ترین سمت‌های دیپلماتیکِ کشور را به عهده دارد، بارها از طالبان به عنوان فرشته‌های نجات و فرزندان واقعیِ وطن یاد کرده و این به معنای آن است که کسانی‌که در برابر طالبان قرار دارند، به باورِ او فرزندان صدیقِ وطن نیستند و بنابرین باطل اند.
یقیناً وقتی از آدرس سفیر افغانستان در مسکو که در عینِ حال کاکای رییس‌جمهور است و حیثیتِ پدر را برای او دارد و نیز از آدرس معاونِ شورای عالی صلح اظهاراتِ طالب‌‌نوازانه به گوش می‌رسد، به این نتیجه می‌رسیم که طالب‌پروری یک بازی و استراتژیِ خاص در کشور است که ریاست‌جمهوری نیز در موافقت با آن قرار دارد. و مسلماً وقتی چنین نتیجه‌گیری‌یی را قبول کنیم، این نتیجۀ ضمنی را نیز پذیرفته‌ایم که این دولت در کنترل غیرمستقیمِ طالبان قرار دارد و این بدترین خبرِ ممکن برای مردم افغانستان است!
اما اگر این تحلیل نادرست است و رییس‌جمهور با اظهاراتِ کاکایش و نیز با اظهارات معاون شورای عالی صلح موافق و هم‌صدا نیست، باید بلافاصله هر دو مقام را از سمت‌های‌شان برکنار کند. زیرا اظهارات این دو مقام، در واقع در دشمنی با نیروهای امنیتیِ ما و مردم افغانستان است که همه‌روزه خون می‌دهند و جان می‌بازند تا کشور را از شرِ پاکستان محفوظ نگه بدارند.‌ همچنین هر توهینی که از طرفِ این چهره‌ها نسبت به قهرمان ملیِ کشور که سدِ محکمی در برابر هجومِ پاکستان شد و نیز سربازانِ شجاع و قهرمان‌مان که اکنون در برابر طالبان می‌جنگند، صورت می‌گیرد؛ فقط به اشارۀ پاکستان و دشمنانِ این وطن قابل تعبیر و محاسبه است. بنابرین مردم افغانستان انتظار دارند که آقای غنی، به عنوان رییس‌جمهور کشور، قاطعانه در این باره واکنش نشان بدهد. دیده شود که رییس‌جمهور، کدام خط و صف را انتخاب می‌کند و اظهاراتِ کاکایِ او و معاون شورای عالی صلح از کجا سرچشمه گرفته است.