رسانه‌ها گزارش داده اند که حکومت وحدت ملی با رهایی سیزده زندانی حزب اسلامی موافقت نکرده و با رهایی ۵۵ زندانی دیگر موافقت کرده است. اما حزب اسلامی به دلیل اصرار برای رهایی آن سیزده تن، رهایی پنجاه و پنج تن را هم رد کرده است. موضوع رهایی زندانیان حزب اسلامی، در یک سال پیسن از بحث‌های بسیار جدی بوده و نگرانی‌های زیادی را برانگیخته است. مردم و نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی و رسانه‌ها، از رهایی این زندانیان به شدت انتقاد کرده اند به خصوص که احتمال رهایی زندانیان طالبان به نام حزب اسلامی در این طرح، بارها از جانب ناظران و منتقدان مطرح شده است. بر بنیاد تفاهم‌نامۀ صلح میان حکومت وحدت ملی و حزب اسلامی گلبدین حکمتیار، هیأت مذاکره کنندۀ این حزب با دیدار از زندان‌های کشور، به شناسایی اعضای دربندِ این حزب می‌پردازد و اعضای حزب اسلامی بعد از شناسایی از زندان رها خواهند شد. اکنون این برنامه قبلا عملی شده است و فرصت رهایی زندانیان فرا رسیده است. اگرچه قبلا سخنگویان حزب اسلامی گفته بود که آقای حکمتیار بعد از رهایی زندانیان حزب اسلامی به افغانستان می‌آید اما حالا به نظر میرسد که کابل آمدن آقای حکمتیار به این شرط منوط شده باشد. در عین حال این نگرانی وجود دارند که آقای غنی برخی زندانیان حزب اسلامی را به گونۀ غیر رسمی رها نکرده باشد. تا هنوز هیچ‌گونه آمار رسمی از زندانیان وابسته به حزب اسلامی گلبدین در زندان‌های کشور در دست نیست و باورها نیز بر این است که در پانزده سال گذشته، نیروهای دولتی به‌ندرت با جنگ‌جویان حزب اسلامی درگیر شده‌اند و نیز کمتر دیده شده است که نهادهای کشفی، افراد وابسته به حزب اسلامی را بازداشت کرده باشند. این در حالی است که حزب اسلامی مدعی است که حدود دوهزار و شش‌صد زندانی این حزب در زندان‌های کشور اند و زندانی شدنِ افراد حزب اسلامی به‌نام طالبان را یکی از چالش‌ها در شناسایی زندانیان این گروه می‌خواند. اما حالا که تنش در روابط حزب اسلامی و حکومت وحدت ملی بر سر رها نشدن ۱۳ زندانی خطرناک این حزب آغاز شده است، چقدر می‌تواند روی تصمیم گیری آقای حکمتیار تاثیر بگذارد. اما مردم نگران اند که نشود پشت غوغای رها نشدن سیزده زندانی در واقع زندانیان خطرناک بیشتری مربوط به این گروه رها شده باشند و رها شوند و مردم از آن واقف نباشند. بنابراین مردم انتظار دارند که جامعه جهانی روند رهایی زندانیان سیاسی و مجرمان خطرناک را از زندان های کشور، با توجه به پرونده های شان زیر نظارت داشته باشند. زیرا تجربه نشان داده است روند رهایی این زنیدانیان شفاف نیست. چنانکه در گذشته آقای کرزی هزاران زندانی طالب را به اساس راهبردی سردرگُم و سلیقه‌یی رها کرده بود. بر بنیاد آمارهایی غیر رسمی، حامد کرزی در زمان حکومت‌داری‌اش تنها در چند ماه، بیش از چهارهزار تن عضو گروه طالبان را از زندان‌های کشور که زندان بگرام سهم بیشتری داشته است، رها کرده بود، بی آنکه آمار لازم را به مردم داده باشند و چنین چیزی ممکن است شامل سیاستهای آقای غنی هم باشد که جای نگرانی دارد. زیرا اکثرِ کسانی که در دایرۀ جنگ و صلحِ مردم افغانستان با پدیدۀ شومی به نامِ تروریسم و افراطیت صلاحیتِ تصمیم‌گیری یافته‌اند، کسـانی اند که یا در دامِ سیاست‌های بیگانه اسیر اند و یا هم این‌که اشتراکِ قومی و زبانی میانِ آن‌ها و دهشت‌افکنان گیر مانده‌اند. در این صورت رهایی پنهان و غیر شفاف زندانیان به درخواست حکمتیار میتواند برای آقای غنی درد سر ساز تمام شود. انتظار این است که به راستی آقای غنی در رهایی زندانیان این حزب دقت کند و جنانیان خطرناک را از زندان ها رها نسازد. اما دیده شود که غنی چقدر در این مورد صداقت دارد. تجربه ثابت خواهد کرد.