در نشست سران ناتو در بروکسل که یکی از مهم‌ترین بحث‌هایِ آن در مورد افغانستان بود، هیچ هیأتی از دولت وحدتِ ملی برای شرکت در این نشستِ مهم دعوت نشده بود. بسیاری‌ها به این باورند که اختلافات میان سرانِ دولتِ موجود با ناتو، سبب اصلیِ این تصمیم بوده است. گفته می‌شود که امریکا به عنوان یکی از مهم‌ترین اعضای ناتو، خواهان افزایش سربازانِ این کشور در افغانستان است. به گفتۀ برخی منابع، دولت ترامپ در حالِ بررسیِ اعزام سربازانِ بیشتر به افغانستان برای وارد کردنِ فشار بر طالبان و دیگر نیروهایی‌ست که در حالِ جنگ با دولت افغانستان قرار دارند.
به باور این منابع، دولت ترامپ فکر می‌کند که وارد کردنِ فشار بیشتر بر طالبان سبب می‌شود که این گروه به میز مذاکره تمایل نشان دهد؛ موضوعی که گفته می‌شود با دیدگاه‌های دولت وحدت ملی چندان سازگار نیست. دولت افغانستان به گفتۀ این منابع فکر می‌کند که افزایش سربازان به پایان جنگ کمک نمی‌کند، بلکه احتمال طولانی‌تر شدنِ آن را بیشتر می‌سازد. منابع می‌گویند که دولت وحدت ملی از وارد کردنِ فشار بر طالبان حمایت می‌کند اما خواهان فرستادن سربازان خارجی به میدان‌های جنگ نیست.
موضوع اعزام سربازانِ بیشتر به جنگِ افغانستان هرچند در نشست بروکسل نیز مطرح نشد، ولی گفته می‌شود که دولت ترامپ همچنان به عنوان گزینۀ موثر در این جنگ از آن حمایت می‌کند و قرار است طی روزهای آینده که رییس‌جمهوری این کشور از سفر خاورمیانه‌اش دوباره به کاخ سفید برمی‌گرد، روی آن بحث کند. با این‌همه در نشست بروکسل، مسایل دیگری در رابطه با افغانستان مطرح شد که بدون شک می‌توانند در تغییر وضعیت موثر تلقی شوند. در نشست یک بارِ دیگر بر حمایتِ قاطع از نیروهای امنیتی افغانستان در جنگ با تروریسم تأکید صورت گرفت و اعضای ناتو متعهد به پشتیبانیِ مالی از این نیروها شدند. این موضوع نشان می‌دهد که افغانستان هنوز در صدرِ توجه جهانی قرار دارد و خلاف آن‌چه که برخی از گروه‌های تمامیت‌خواه و حامیان منطقه‌یی‌شان فکر می‌کنند، حل مشکلِ افغانستان از راه جنگ نمی‌تواند به عنوان گزینۀ منطقی مطرح باشد. اعضای ناتو در این نشست همچنان تأکید کردند که به آموزش نیروهای افغانستان ادامه خواهند داد تا این نیروها در مقابله با شورشیان بتوانند به نحو مؤثری عمل کنند.
در همین حال، بحث تجهیز نیروهای افغانستان به جنگ‌افزارهای پیشرفته‌تر نیز از دیگر مسایل مطرح‌شده در نشست سرانِ ناتو بود. اما در این نشست به‌صورتِ قاطع گفته شد که ادامۀ کمک‌های ناتو به افغانستان مشروط بوده و تا زمانی‌که ناتو احساس نکند که دولت افغانستان در اجرای تعهداتِ خود به‌درستی عمل می‌کند، این کمک‌ها در اختیار دولت افغانستان قرار نخواهد گرفت.
سران ناتو از مدیریتِ ضعیفِ نیروهای افغانستان در رهبری جنگ انتقاد کرده و خواهان تغییراتِ بنیادی در این عرصه شدند. به گفتۀ آن‌ها تا زمانی‌که نیروهای افغانستان به‌صورتِ دقیق مدیریت نشوند، احتمال پیروزی در میدان‌های جنگ اگر ناممکن نباشد، ولی بسیار دشوار خواهد بود.
در همین حال، نشست سران ناتو از فساد موجود در نهادهای امنیتی افغانستان نیز به‎شدت انتقاد کرده و خواهان مبارزۀ جدی با این پدیده شده است. به گفتۀ دبیرکل ناتو در این نشست، فساد مالی سبب می‌شود که قدرت دفاعی و تهاجمیِ نیروهای افغانستان به‌شدت کاهش یافته و کمک‌های جهانی به این نیروها به هدر برود و یا در اختیار مخالفانِ مسلح قرار گیرد. در سال‌های اخیر، گزارش‌های متعددی مبنی بر فساد گستردۀ مالی در نهادهای امنیتیِ کشور منتشر شده و این گزارش‌ها در مجموع از وضعیت نابسامانِ نهادهای امنیتی کشور پرده برداشته‌اندـ بدون آن‌که واقعا توانسته باشند در جلوگیری از این وضعیت موثر واقع شوند.
جان سپکو گزارشگر ویژۀ امریکا در امور بازسازی افغانستان اخیراً با نشر گزارشی مدعی شد که بخش بزرگی از کمک‌های امریکا به نیروهای افغانستان حیف‌ومیل شده است. این گزارش و گزارش‌های مشابه، همه از عدم توجه دولت افغانستان به مسالۀ فساد در نهاد‌های امنیتی سخن می‌گویند. درحالی‌که سران دولت از زمان تصدی امور تا به امروز، از تعهدِ خود در مبارزه با فساد سخن می‌گویند و دولتِ پیشین را مقصرِ وضعیتِ به‌وجود آمده معرفی می‌کنند. اما سوال این‌جاست که آیا این‌بار هشدارهای ناتو سبب تغییر در وضعیت خواهد شد؟
پاسخ به چنین سوالی با توجه به سابقۀ وفاداری دولت‌مردان کشور به تعهدات‌شان، می‌تواند منفی باشد. ناتو به‌جای وضع شرایط برای دولت افغانستان به عنوان نهادی که پیمان استراتژیک با این کشور امضا کرده، باید به اقدام‌های جدی‌تر متوسل می‌شد. برای دولت‌مردان افغانستان، وضع شرایط گزینۀ مناسب نمی‌تواند باشد، بل این شرایط باید همراه با اولتیماتوم مطرح می‌شد که حداقل آن‌ها را در اجرای تعهدات‌شان بیشتر از گذشته به تکاپو وادار می‌کرد.