روز گذشته معترضانِ «جنبش رستاخیز تغییر» برخی از خیمه‌های این جنبش را که در نقاط مختلف پایتخت برافراشته شده بود، برداشتند. معترضان، اما تأکید کردند تا زمانی که به تمام خواست‌های‌شان از سوی حکومت رسیده‌گی نشود، خیمۀ نخستین و مرکزی این اعتراض را از چهارراه زنبق بر نخواهند داشت.
به گفتۀ اعضای این جنبش، هرچند “دلیل اصلی و اساسیِ” ازدحام در شهر کابل، خیمه‌های تحصن این جنبش نبود، اما آنان این‌کار را از بهر تقاضای مکرر شهروندان و اعضای مجلس نماینده‌گان انجام دادند.
آنان بر این باور اند که علت اصلی ازدحام در شهر کابل، کانتینرها و موترهای نظامیی است که حکومت در اطراف ارگ و در عده‌یی از جاده‌ها برای ممانعت از رسیدنِ معترضان به اطراف ارگ ریاست‌جمهوری گذاشته است.
همزمان با این، بسیاری از شهروندان در شبکه‌های اجتماعی به ویژه فیسبوک، از برداشته شدن این خیمه‌ها استقبال کردند، اما در عین حال تأکید دارند که “موانع سمنتی، سیم‌های خاردار و پوسته‌های نظامیی که از سوی حکومت، مقام‌های حکومتی، زورمندان و اعضای پارلمان در جاده‌ها گذاشته شد و رفت و آمد شهروندان را با چالش روبه‌رو کرده است نیز برداشته شوند.
عبدالله رسولی یکی از شهروندان کابل بر این باور است که حکومت و افراد زورمند موجب خلق مزاحت برای مردم شده اند. او نوشته در صفحۀ رسمی فیسبوکش نگاشته است: “حالا که اکثر خیمه‌های دادخواهی، از نواحی شهر برداشته شده است؛ بر حکومت است تا هرچه عاجل کانتینرهایش را از روی جاده‌ها برداشته و موانع سیمنتی و آهنی، سیم‌های خاردار، موانع خودسرانه و استبدادگرایانه را از درب خانه‌های زورمندان، دیپلماتان خارجی، وزار و وکیلان پارلمان که موجب کوچکی کابل و ایجاد راه‌بندان شده است را نیز دور کند.”
به گفتۀ آقای رسولی، حکومت و افراد زورمند، خودشان موجبِ کوچک شدن کابل شده اند و بیشتر از یک دهه است که بر “ملت مظلوم مزاحمت خلق می‌کنند و نیاز است تا همه برای آزادی و گذار از این دوزخ صدا بلند کنند”.
نسرین نوا، بانویی است که مسیر عادی ۱۰ دقیقه‌یی را در ۴۰ دقیقه طی کرده است، درحالی که به گفتۀ او، حالا جنبش رستاخیز تغییر هم خیمه‌هایش را برداشته است و باید راه‌ها مزدحم نباشد.
بانو نوا که خشمگین به نظر می‌رسد، نوشته است: “یکی همی مره قانع کنه که خیمه‌ها که حالی نیستن، عامل راه‌بندی بودن یا کانتینرا و موترای کلان دولتی! بلاخره خو عبور و مرور مردم را به کلی منع شده نمیتانن همی موتر همین‌جا چی نقشی ایفا می‌کنه؟!”
در کنار این، مجاهد اندرابی شهروند دیگر کابل که در یکی از رسانه‌های دیداری کار می‌کند، در فیسبوکش چنین نوشته است: معترضان برخی خیمه‌ها را که در سطح شهر سبب مشکلات ترافیکی شده بود، برداشتند، این اقدام به‌جا و ستودنی است.
آقای اندرابی افزوده است: “حالا حکومت هم مکلف است تا کانتینرهای خود را از جاده‌ها بردارد. جاده‌های وزیر اکبرخان و شهرنو به وسیلۀ کانتینرهای حکومتی حتا به روی افراد پیاده بند است.”
هم‌چنان سید جعفر راستین، شهروند دیگر کابل نوشته است: “از کاگزاران «جنبش رستاخیز تغییر» بابت این‌که مشکلات مردم را از ناحیت برپایی خیمه‌ها در جاده‌های اصلی شهر که منجر به راه‌بندان‌های سنگین شده بود، در نظر گرفتند و با این کارشان در واقع منش و رفتار مدنی خود را به نمایش گذاشتند، به نوبت خود قدردانی و سپاس‌گزاری می‌کنم.”
معترضان چه می‌گویند؟
دکتر سمیع حامد، از شاعران و نویسنده‌گان مطرح کشور در صفحۀ رسمی فیسبوکش از شهروندان خواسته است تا بعد از برداشته شدن خیمه‌های تحصِ جنبش رستاخیز، به پا بخیزند و در برابر راه‌بندی‌های حکومتی صدا بلند کنند.
آقای حامد نگاشته است: داروی رستاخیز تغییر اگر تلخ هم باشد، برای درمان دردهای مشترک ما است! حالا که خیمه‌های رستاخیزِ تغییر کم شدند، مردم هم نشان دهند که در برابر راه‌بندان حکومت نیز صدا بلند می‌کنند.
آقای حامد در ادامۀ یادداشتش طرحی را برای مبارزه در برابر راه‌بندی‌های حکومتی مطرح می‌کند، او می‌گوید: “در برابر خانۀ هر مقامی که نصف جاده را بند انداخته است، برویم و صدا بلند کنیم. اگر دیدیم برای رد شدن مقامی جاده را بند کرده اند، همه موترداران باهم «هارن» کنیم و اگر پیاده‌ایم، مقامات را «هو» کنیم”.
در عین حال، کلیم‌الله همسخن، یکی از معترضان جنبش رستاخیز تغییر بر این باور است که بعد از برداشته شدن خیمه‌های تحصن آنان، دیوراهای سمنتی اطراف وزارت‌خانه‌ها، ریاست‌خانه‌های و خانه‌های افراد زورمندان نیز باید برداشته شوند.
او در صفحۀ فیسبوکش نگاشته است: خیمه‌ها بی‌هیچ شکی مانع ترور و انتحار بود و خواهد بود، اما در پشت این دیوار‌های ضخیم، طرح قتل عام مردم ریخته می‌شود، اگر این مردم سود و زیان خویش می‌دانند، چرا این‌جا اعتراض نمی‌کنند؟”
به گفتۀ آقای همسخن، رستاخیر تغییر به مردم حرمت‌گزاری کرد حالا باید دیده شود مردم در برابر اهانت و تحقیری که از سوی وکلای مجلس، وزرا و حکومت می‌شوند چه واکنش نشان می‌دهند؟