دیدبان حقوق بشر از رییس حکومت وحدت ملی خواسته ضمیمه‌یی را به قانون منع شکنجه این کشور بیفزاید که به قربانیان شکنجه امکان درخواست غرامت و اعاده حیثیت می‌دهد.
این ضمیمه به تازه‌گی از سوی وزارت عدلیه و شماری از نهادهای غیردولتی تهیه شده است.
در اعلامیه‌یی که از سوی دیدبان حقوق بشر به رسانه‌ها فرستاده شده آمده که در ماه مارچ سال گذشتۀ میلادی، قانون منع شکنجه افغانستان توشیح شد، اما بخش مهمی در این قانون وجود نداشت و آن جبران خسارت برای قربانیان شکنجه است.
دیدبان حقوق بشر به گزارش اخیر سازمان ملل در درباره شکنجه در زندان‌های افغانستان اشاره کرده و نوشته که زندانیان و بازداشتی‌ها در این کشور به صورت “سیستماتیک” شکنجه می‌شوند و پولیس افغانستان عامل بیشترین این شکنجه‌ها است.
دولت افغانستان بارها وجود شکنجه در این کشور را رد کرده است. در تازه‌ترین مورد فرید حمیدی دادستان کل افغانستان، گفته است که نیروهای امنیتی این کشور به قانون پایبند هستند و شکنجه نمی‌کنند.
ضمیمه‌یی که برای قانون منع شکنجه تهیه شده، دولت را مکلف به جبران خسارت به قربانیان شکنجه دانسته و بر اساس این طرح، اعاده حقوق و وظیفه، فراهم‌آوری خدمات بهداشتی جسمی و روانی و پرداخت زیان‌های مالی شامل جبران خسارت می‌شود.
افغانستان برای نخستین‌بار سال گذشته، قانون منع شکنجه را بر اساس یک فرمان تقنینی توشیح کرد. این قانون در چهار فصل و ۲۱ ماده تدوین شده است. دولت افغانستان به کنوانسیون بین‌المللی منع شکنجه ملحق شده و کمیسیون منع شکنجه را ایجاد کرده است.
این کمیسیون که در رأس آن کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان قرار دارد و نهادهای امنیتی این کشور عضویت آن را دارند، موظف است تا طرح، لوایح و کارشیوه‌هایی را تدوین کند و کمیته‌هایی را برای اجرایی شدن قانون منع شکنجه تشکیل بدهد.
افزون بر قانون منع شکنجه، دولت افغانستان در طرح تعدیل قانون جزا نیز فصل جدیدی زیر نام “شکنجه و مجازات آن” را جا داده است.
این قانون که از سوی کابینه افغانستان تایید شده، به تازگی در اواخر ماه سرطان برای تصویب به شورای ملی افغانستان سپرده شد.
افغانستان در سال‌های اخیر به دلیل اعمال شکنجه سیستماتیک از سوی ماموران امنیتی‌اش، به شدت زیر انتقاد سازمان‌های حقوق بشری قرار داشت. حالا نظارت نسبی بر مراکز امنیتی و بلندرفتن سطح آگاهی ماموران امنیتی در مورد مسایل حقوق بشری از دلایل کاهش میزان شکنجه متهمان و مظنونان عنوان می‌شود.
اما با توجه به شرایط امنیتی و اعمال محدودیت بر نظارت از مراکز امنیتی، دشوار به نظر می‌رسد که شکنجه و بدرفتاری به گونۀ کامل از این کشور محو شود.