امروز سوال حیاتی پیشروی نسل جوان مان اینست که آیا آماده‌گی دارند تا بیش ازین تاوان سیاست‌های قومی، قومی سازی سیاست و آجنداهای کسانی را که تلاش دارند از شرایط نابهنجار کنونی کشور، از آدرس قوم و زبان، مطرح سیاست و زبان زد مردم باشند، نپردازند؟
در وضعیتی که سرزمین ما میدان جنگ و جوانانش ابزار آن شده اند، کوبیدن بر طبل فارسی ـ پشتو، بغیر از هیزم بیاری معرکه و شعله ور سازی آتشی که از چهارسو دَور سر ما داغ شده است، چه پیام دیگری میتواند داشته باشد؟
آنانیکه سالها دُهل اکثریت و اقلیت قومی را نواخته اند، پاسخ بدهند، بدون نشاندن یک مافیای قومی در رأس قدرت، مشکل کدام قوم را حل کرده اند، از اکثریت یا اقلیت را؟
بارها تأکید داشته ام، اگر خدا خواست و در زنده‌گی مان شاهد گفتمان براندازی دیوارهای بلند تباری، زبانی، مذهبی و سمتی در کشور باشیم و نسل جوان ما توانسته باشند این زنجیر ها را حلقه به حلقه باز نمایند، آنوفت و به قول معروف “فلک را سقف شکافته‌ایم و طرحی نو درانداخته ایم”.
از صفحه فیسبوک احمدولی مسعود