بخش شصـت‌وچهارم/

رادیو تلویزیون تعلیمی و تربیتی
به تاریخ ۲۰ عقرب سال ۱۳۸۰ خورشیدی، بر اثر پیشنهاد وزیر وقت سید مخدوم رهین و منظوری ریاست‌جمهوری حامد کرزی، به ‌حیث رییس رادیو تلویزیون تعلیمی ‌و تربیتی توظیف گردیدم.
بعد از پرسش و کسب معلومات، فهمیدم که رادیو تلویزیون تعلیمی و تربیتی، سال‌‌هاست که از تعمیر اصلی‌اش دور شده و در یکی از دو اتاقِ رادیو تلویزیون دولتی جایگزین شده است.
دو روز پشت دفترهای این ریاست رفتم که معرفی شوم، اما هیچ‌‌کس را نیافتیم و گفته شد که صبح بعد از امضای حاضری، کارمندان رادیو تلویزیونِ تعلیمی و تربیتی، طرف خانه‌‌های خود می‌روند.
به ‌هر رو، روز سوم مأمورین را یافتم و کار با آنان را آغاز کردم. مدیریت رادیوی این مرکز که در آن‌زمان فقط سه برنامۀ رادیویی نیم‌ساعته را از طریق امواج رادیو تلویزیون دولتی افغانستان نشر و پخش می‌‌کرد، فعال بود.
کارِ ما از این برنامه‌های محدود آغاز گردید و با مشورۀ همکارانِ این بنگاه نشراتی، فهمیدیم که این مرکز، جایِ مهمی است و باید برای ‌آن برنامه و پالیسیِ دقیق آماده کرد.
بعد از جست‌وجوی راه‌‌های مختلف، من به‌ همکارانِ خود گفتم که خوب است ما بتوانیم نشراتِ مستقلِ رادیویی و تلویزیونی داشته باشیم. به‌جز یک‌تعداد انگشت‌شمار، همه گفتند که ما با این افراد و امکاناتِ محدود، نمی‌‌توانیم از عهدۀ این کارِ کلان برآییم. برداشتِ این کارمندان از موفقیت، تشکیل دوهزار نفری رادیو تلویزیونِ دولتی بود.
تصمیم گرفتم که جواز نشراتِ مستقل را اخذ کنم. بعد از مراحل طولانی، موفق شدم که جواز نشرات مستقلِ این رادیو تلویزیون را در سال ۱۳۸۱‌ خورشیدی بگیرم و بعداً در یک دیدار کوتاه با آقای مارتین هدلو رییس ادارۀ یونسکو، موضوع استقلال نشراتی را در میان گذاشتم که مورد استقبال ایشان نیز قرار گرفت.
کار روی تهیۀ وسایلِ نشرات مستقل رادیو تلویزیونِ تعلیمی و تربیتی آغاز گردید و قرارداد تهیۀ وسایل که برای معارف افغانستان بسیار مهم بود، توسط محمد یونس قانونی وزیر معارف پیشین در آغاز سال ۱۳۸۲ خورشیدی با موسسۀ یونسکو امضا شد. قرار بود که در مدت یک‌ سال، این بنگاه نشراتی که نه ساختمان آباد داشت و نه وسایل نشراتی، دوباره اعمار و نشرات مستقلِ آن آغاز شود.
بعد از امضای قرارداد، کارمندان نشراتی رادیو تلویزیونِ تعلیمی و تربیتی در کشور مالیزیا، هندوستان و کابل آموزش‌های درازمدت و کوتاه‌مدت را فرا گرفتند؛ اما متأسفانه با تبدیل شدنِ رؤسای یونسکو و وزرای معارف، کار این پروژۀ مهم به‌ مدتِ چهار سال دوام کرد، تا این‌که در ۱۳ اسد سال ۱۳۸۵ خورشیدی، نشرات رادیویی و تلویزیونی تعلیمی برای اولین‌بار به‌صورتِ امتحانی آغاز شد.
زمانی ‌که ما جواز نشراتی رادیو تلویزیون تعلیمی و تربیتی را گرفتیم، در افغانستان فقط یک تلویزیونِ خصوصی به‌نامِ تلویزیون «افغان» جواز نشراتی گرفته بود؛ اما زمانی ‌که ما نشرات را شروع کردیم، تلویزیون طلوع و آریانا نیز نشرات داشتند.
با وجود تلاش شباروزی و همکاری صمیمانۀ کارمندانِ رادیو تلویزیون تعلیمی و تربیتی، متأسفانه وزیرانی ‌که بعد از محمدیونس قانونی توسط حامد کرزی مقرر شدند، به این مرکز فرهنگی علاقه نشان ندادند، تا این‌که من قربانی تعصبِ تبارگرایانی که تمام فکر و ذکرشان را قومیت می‌ساخت، شدم و توسط وزیر معارف وقت، پاداش زحمات و تلاش‌های صادقانه‌ام داده شد و به تاریخ ۱۷ جدی سال ۱۳۸۵‌ خورشیدی، از وظیفه سبک‌‌دوش شده و در جمع منتظرین قرار گرفتم.