سران کشورهای برازیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی (۵ کشور نوظهور اقتصادی موسوم به “بریکس”) دو روز پیش در شهر «شیامین» چین گردهم آمدند و در کنار چگونه‌گی گسترش روابط میان‌شان، در قبال اوضاع افغانستان نیز رای‌زنی و اظهار نگرانی کردند.
آن‌ها فعالیتِ رو به گسترشِ گروه‌های تروریستی طالبان، داعش و شبکۀ حقانی در افغانستان را غیرقابل تحمل خواندند و از ضرورتِ تشکیل یک ائتلاف جهانی به معنای واقعی کلمه که با تروریسم مبارزه کند، سخن راندند. همچنین اعضای گروه بریکس خاطرنشان کردند که از این‌پس کشورهایی که از تروریسم حمایت می‌کنند، باید پاسخگو ساخته شوند.
این اعلام نگرانی و هشدار از وضعیتِ افغانستان توسط گروه بریکس و پیشتر از آن توسط ناتو و برخی کشورهای عضو آن درحالی‌ صورت می‌گیرد که حکومت افغانستان و به‌ویژه ارگ هنوز در عالمِ فراغت و بی‌توجهی نسبت به این خطر بنیان‌افکن به‌سر می‌برد. اگرچه حکومت شعارها و هشدارهای رسانه‌یی فراوانی به آدرس تروریستان حواله می‌کنند، اما فراعت و آسوده‌گیِ آن را می‌توان در تعقیب پروسۀ صلح از کانالِ علایق قومی و بازی‌های استخباراتی و چشم امید بستن به همکاری‌های کشوری که خود حامی قسم‌خوردۀ تروریسم است، دریافت.
اگرچه نگرانی‌ گروه بریکس از اوضاع نامطلوب افغانستان، برخاسته از هراسِ این کشورها از صدور تروریسم به حوزۀ نفوذ خودشان است؛ اما این نگرانی می‌تواند یک فرصتِ عالی را در اختیار مقاماتِ افغانستان برای جلب حمایت‌های خارجی در مبارزه با طالبان و داعش‌ قرار دهد. بدیهی است که همکاری‌ها و برنامه‌ریزی‌های بیرونی برای مهار و کاهش ناامنی‌ها در افغانستان زمانی مفید واقع می‌شود که آگاهی لازم و ارادۀ راسخ برای تروریسم‌ستیزی و برقراری امنیت در حکومت افغانستان وجود داشته باشد.
متأسفانه حکومت افغانستان به‌ویژه شخصِ آقای غنی تا هنوز نتوانسته‌ است حسابِ خود را با تروریستانی که هر روز از ما قربانی می‌گیرند، پاک و شفاف سازند. جنگ با تروریسم در افغانستان بر اثر نقاط کور و فریبنده‌یی که حامیان تروریسم در آن ایجاد کرده‌اند، به یک صحنۀ دراماتیک تبدیل شده که سناریست و تهیه‌کنندۀ آن عامدانه میل دارد هربار یک بخش از نقش‌آفرینان را به قربانگاه بکشاند.
در بازی جنگ و صلحِ حکومت با طالبان و تروریستان، سربازان و افسران و صاحب‌منصبانِ پایین‌رتبۀ ارگان‌های امنیتی کشور، نقش قربانیانِ نمایش را بازی می‌کنند؛ نمایشی که با جایگزین شدنِ زنده‌گانِ باقی‌مانده به‌جای قربانیان، همچنان ادامه می‌یابد.
چندی پیش مقاماتِ ایالات متحده به زبانِ هشدار از نقش مخربِ پاکستان در مبارزۀ جهانی با تروریسم سخن گفت. اکنون نیز بریکس از ائتلاف برای مبارزه با تروریستان (داعش، طالبان، القاعده و…) و پاسخگو ساختنِ حامیانِ تروریسم سخن می‌گوید؛ اما آقای غنی همچنان به بهانۀ تفکیکِ داعش از طالبان، به بخشی از تروریستانِ موجود در افغانستان، از نقطه‌نظرِ قومی عشق می‌ورزد و بر اساسِ همین سمپاتی، به همکاری‌های پاکستان ـ بزرگ‌ترین حامی تروریسم ـ چشمِ امید دوخته و دوباره مردم افغانستان را به دادنِ قربانی‌های بیشتر و بی‌ثمرتر وادار می‌کند.
با این اوصاف، به حکومت افغانستان و آقای غنی باید تذکر داد که جهان خطرِ تروریسم و حامیانِ آن را جدی گرفته است. مواضع پنج کشور نوظهور اقتصادی، بخشی از این جدیتِ جهـانی را می‌رساند. تروریستانِ امروزی، قوم و زبان و مرز و ملیت ندارند، آن‌ها فرمانبرِ مغزِ تهی و شست‌وشو شدۀ خویش اند و از این‌رو برادرِ هیچ کسی شده نمی‌توانند. شاید تا کنون غرب و امریکا ارادۀ متزلزلِ حکومت افغانستان را در جنگ با تروریسم انگشت‌نشان نکرده، اما به‌تدریج با وسعت یافتن خطر تروریسم، نقش مخربِ ارگ نیز در جنگ با تروریستان در افغانستان آفتابی خواهد شد. قبل از این اتفاق، باید آقای غنی راهبردی تازه و پوست‌کنده در قبالِ جنگ‌وصلح با طالبان و پاکستان اتخاذ کند.