مجموعه مقالات «نجوای شبانه»، کار مشترکی از محمد شعیب صیقلی و محمد مختار مفلح می‌باشد و در سال ۱۳۸۳ خورشیدی از نشانی بنیاد شهید مسعود به نشر رسیده است.
این مجموعه که شامل مقالاتی پیرامون شخصیت و کارنامۀ شهید احمدشاه مسعود است، در دو هزار نسخه و ۱۰۶ برگ چاپ شده است.
اوضاع منطقه، جهان و کشور آن روزی که مسعود به آن پا گذاشت، مسعود چهرۀ اصیل و نماد راستین انقلاب اسلامی افغانستان، شهید احمدشاه مسعود چرا دیر شناخته شد؟، مسعود و مردمش، مسعود در تراکم رنج‌ها، شهید احمدشاه مسعود درس همیشه‌گی آزادی و اسلام‌گرایی، شهید احمدشاه مسعود الگوی اسلام‌خواهی و اعتدال‌پسندی، مسعود و نهضت اسلامی، مسعودِ بزرگ بزرگ‌تر از برداشت و جفا به آرمان مسعود، عنوان‌های شماری از مقالات این مجموعه اند.
مقالات «نجوای شبانه» توسط محمد مختار مفلح، محمد شعیب صیقلی، سید نورالله عماد، استاد فاضل، فضل کریم ایماق، قره‌بیک ایزدیار، بسم‌‌لله محمدی، فریدون افراسیابی، سیدناصر تقدسی، سیدمخدوم رهین، عبدالصبور فخری، سید اسلام‌الدین ده‌نمکی، عنایت‌الله شاداب و عبدالاحد هادف نوشته شده و پیش از نشر در یک مجموعه، مجلات فکر و عصر این مقالات را به نشر رسانده اند.
گردآورنده‌گانِ مجموعه مقالات «نجوای شبانه» هدف از این کارشان را رساندن خاطرات، برداشت‌های یاران شهید مسعود از او و معرفی واقعی قهرمان ملی کشور به نسل جوان افغانستان عنوان کرده اند.
شناسۀ «نجوای شبانه» را با نقل برشی از مقالۀ سیدناصر تقدسی که «ویژه‌گی‌ها و صفات بارز قهرمان ملی کشور» را بیان کرده، به پایان می‌برم.
تدوین، تفکر و تعهد
نخستین خصوصیت برادر شهید احمدشاه مسعود، دین‌داری، خداجویی، تعهد، تفکر و وفا به ارزش‌های اسلامی–انسانی است. این واژه‌های زیبا و دل‌انگیز زمانی می‌تواند برای یک انسان شخصیت‌ساز و فضیلت‌آفرین باشند که تمام این عناصر با هم پیوند بخورد و در شکل یک واحد انفکاک‌ناپذیر در وجود یک انسان تظاهر نماید. فضل و دانش اگر تفکر اصیل اسلامی را در خود نداشته باشد، بی‌ارزش است و این دو اگر به زیور تعبد و خداپرستی آراسته نباشند، ابتر و بی‌خاصیت خواهند بود. بسیار اند کسانی که فضل و دانش داردند، اما فضل‌شان را در خدمت تفکر بیگانه‌گان مغرض قرار داده اند؛ لذا از مجموعۀ علم و اندیشه و دید سیاسی‌شان چیزی جز وابسته‌گی نصیب آن‌ها و جامعۀشان نمی‌شود. بسیار اند کسانی که فضل دارند و اهل تفکر نیز می‌باشند، ولی از تدوین و تعهد بهره‌یی ندارند و در نتیجه، علم و اندیشه و سیاست‌شان به خدمت غیر خدا و مردم به کار گرفته می‌شود، اما اگر با ائتلاف و اتحاد همه این نیروها شخصیتی به وجود بیاید، بدون تردید شخصی مؤثر و کار آمد خواهد بود.
برادر شهیدمان احمدشاه مسعود از همین شاخصۀ بزرگ بر خوردار بود، او نیروی دانش و مدیریت سیاسی و نظامی‌اش را با تفکر اصیل اسلامی آمیخته بود و این دوا را به زیور تعبد و تعهد به اسلام آراسته بود. او لحظه‌یی یاد خدا را فراموش نمی‌کرد، نمازخوانی و تعلق به مسایل دینی با پوست و استخوانش عجین شده بود. آنانی که او را در حال نماز و راز و نیاز دیده اند، می‌دانند که او با خدای خود چگونه رابطه داشت. آنانی که دست‌های به دعا بلندشدۀ او را دیده‌اند، می‌دانند که او با آفریدگار خود چگونه خلوت می‌کرد.
عبدالرشید، ژورنالیست و نظریه‌پرداز معروف پاکستان در مورد تدین و خداجویی مسعود می‌گوید: «احمدشاه مسعود هدایت جنگ را در وقت نماز کنار می‌گذارد و سپس در اوج غرش گلوله‌ها در سکوت عمیق روحی غرق می‌شود.» بلی، مسعود علاوه بر پابندی به نمازهای فرضی، علاقۀ شدیدی به نوافل و تهجد در دل شب‌ها داشت، سیاهی شب سجاده عبادتش بود و تا واپسی لحظه‌های شب غرق دریای نیایش می‌بود و استخوان‌هایش جبین نازنینش را به آستان الهی می‌سایید و کرنش شبانۀ او لشکر اطمینان و آرامش برایش فراهم می‌کرد.
اما این فرزندِ با وفای اسلام با آن‌همه تعبدش به خدا و با آن‌همه فداکاری نسبت به اسلام و جهاد، چنان آماج تهمت‌های ناآگاهان قرار گرفته بود که بسیاری از مردم تا لحظه‌های حتا پس از شهادتش نه‌تنها او را به این صفات نمی‌شناسد، بلکه خلاف آن را در بارۀ او می‌پندارند. این در حالی است که آشنایان و معاشران مسعود و کسانی که از نزدیک او را می‌شناختند، از این همه ناسپاسی‌ها و قدر ناشناسی‌ها رنج می‌برند.