این روزها رسانه‌ها از تلاش‌های طالبان به‌خصوص رهبریِ این گروه برای یکی‌شدنِ طالبان و داعش سخن می‌گویند. بر بنیاد گزارش‌ها، چند روز پیش رهبر طالبان به مناطقی در هلمند رفته و با فرماندهانِ طالبان دیدار کرده است. در این دیدار، رهبر طالبان خطاب به فرماندهان‌شان گفته است که باید با داعش یکی شوند و در برابرِ نیروهای خارجی بجنگند.
این‌همه در حالی اتفاق می‌افتد که پیش از این در برخی نقاط کشور به‌خصوص در شرق، جنگ‌هایی میان طالبان و داعشیان صورت گرفته بود. اما در شمال همیشه طالبان و داعشیان در همکاری مطلق به‌سر برده بودند؛ چنان‌که در حمله به منطقۀ میرزاولنگ از همکاری این گروه‌ها با همدیگر سخن رفته بود و نیز در برخی مناطقِ دیگر از همکاری داعش و طالبان حکایت‌ها شده است. اما حالا که رهبری طالبان اعلان کرده که باید طالبان و داعش یکی باشند، چیزی جز تأیید آن برداشت‌ها و تحلیل‌هایِ ما نیست که بارها گفته بودیم: داعشیان و طالبان یک پروژه با دو نام اند و روزی طالبان در وجود داعش خلاصه خواهند شد!
جنگ‌هایی که میان داعشیان و طالبان در برخی از مناطق کشور صورت گرفته، بیشتر به‌خاطر قطع شدن و یا کاهش منابع مالی از یک گروه به نفعِ گروه دیگر بوده و همین مورد سبب اصلی نزاع میان این دو گروه همسان شده بوده است. برداشتِ دیگر این بود که همان کشورها و سازمان‌هایی که طالبان را خلق کردند و برای حفظ آن تلاش نمودند، اکنون داعش را نیز در ادامۀ همان برنامه‌ها خلق و حمایت می‌کنند و پاکستان مهم‌ترین کشوری است که در پشتِ این برنامه‌ها قرار دارد.
اکنون سخنان رهبری طالبان و تلاشِ او برای یکی شدنِ این دو گروه به شکلِ واضح نشان می‌دهد که پاکستان از هر دو گروه حمایت می‌کند و حالا هم آستین بالا زده است که به سطوح پایین‌ترِ این گروه‌ها گوشزد کند که با هم متحد اند و باید مواظبِ هم باشند.
شکی نداریم که در سطح گروه‌های طالبان نیز به نامِ داعش عینِ صحبت‌ها صورت گرفته است. اما در صورتی که داعش و طالبان با هم اعلام اتحاد بکننـد، سخن مهم‌تر این است که برای دولت و مردم افغانستان کدام صفحۀ جدید باز نمی‌شود و اگر روزی همۀ طالبان داعش شوند و همۀ داعشیان طالب، وضع همان خواهد بود که اکنون است. اما سخنِ اساسی این‌که: افغانستان ماه‌ها و حتا سال‌های زیادی را در پیشِ رو دارد تا همچنان در بستر جنگ باقی بماند.
تغییر نامِ گروه‌هایی که می‌جنگند و اتفاق و اتحادِ آن‌ها هیچ تأثیری بر وضعیتِ این جنگ نخواهد گذاشت. اما تنها نکتۀ مثبتِ این تعاملات این است که دولت افغانستان به‌خصوص ریاست جمهوری به این درک برسد که از برخوردهای دوگانه در برابر گروه‌های تروریستی خودداری کند و یک میکانیسم روشنِ نظامی ـ سیاسی را در برابر هر دو گروه روی دست بگیرد و همچنین دروازۀ گفت‌وگو را برای هر دو گروه به شکل همسان باز بگذارد.
تفاوت قایل شدن میان طالبان و داعشیان که هیچ نکتۀ متمایزی از یکدیگر ندارند، جز یک اشتباه مرگبار، چیزِ دیگری نیست. اگر گفته شود که طالبان فرزندانِ قریه‌ها و روستاهای همین کشور اند، باید پاسخ داد که داعشیان نیز چنین اند؛ زیرا آن‌ها نیز در همین کشور تولد یافته‌اند و فرزندانِ پدرانی از همین خاک و سرزمین اند و چه بسا که بسیاری از آن‌ها همان طالبانِ دیروز اند که امروز بیرق‌شان را سیاه ساخته‌اند و برنامۀ تازه‌محول‌شده به خود را پیش می‌برند. بنابراین نگاه دولت آقای غنی به طالبان و داعش باید تغییر کنـد؛ زیرا نگاه پاکستان در برابر طالبان و داعش اکنون مبتنی بر اتحاد آن‌هاست؛ چیزی که مردم یک قدم پیش از دولت بر آن واقف بوده‌اند.