نثاراحمد فیضی غوریانی، عضو مجلس نماینده‌گان/

وضعیت خطرناک امنیتیِ روزهای اخیر به‌صورتِ نگران‌کننده باعث شده که فضای یأس و نااُمیدی در جامعه چون ابر سیاهی همه‌جا دامن پهن کنـد. حملات مرگبارِ انتحاری در پکتیا، قندهار، غزنی، کابل و چند شهرِ دیگر که نیروهای امنیتی و اماکنِ مقدس را نشانه گرفت، این روحیه را تقویت کرده که در عقبِ آن‌ها دست‌های قدرتمندی قرار دارند که می‌خواهند مرگ و کشتار از این سرزمین، حداقل به‌ این زودی و آسانی برچیده نشود.
چرا ناگهان وضعیت امنیتی چنین به سمتِ عقربۀ خطر چرخید و وضع امنیتی به صورتِ دراماتیک دگرگون شد؟
شاید وضع امنیتی در گذشته نیز چندان رضایت‌بخش نبوده باشد ولی تا این اندازه رو به وخامت نرفته بود که یک‌شبه گروه‌های دهشت‌افکن موفق شوند خود را به چند پایگاه ارتش و پولیس در چند ولایتِ کشور و مساجدِ به‌شدت تحت کنترولِ نیروهای امنیتی برسانند و فجایعِ بزرگی را رقم زنند؛ فجایعی از آن دست که متأسفانه تأثیرهای مخربِ روانیِ آن ممکن است تا سال‌هایی چند با ما همراه باشد.
چگونه می‌توان سربازانِ جوانی را فراموش کرد که با دنیـایی از امید و آرزو تلاش داشتند در صفوفِ ارتش و پولیس کشور، در رسیدنِ افغانستان به ثبات و امنیت نقشی داشته باشند و یا آن کودکانی را که برای نیایش به درگاه خدای لایزال به خانه‌اش شتافته بودند اما والدین‌شان سرهای از تن جدا شدۀ آن را به‌دست آوردند؟
حوادث خشونت‌بارِ روزهای اخیر اگر از یک سو می‌تواند بیانگرِ وحشی‌گری و ددمنشیِ گروه‌های دهشت‌افکن باشد، ولی در کنار آن متأسفانه از بسیاری خلاها و ضعف‌های موجود در مدیریت کلانِ سیاسی و نظامی کشور نیز پرده برمی‌دارد. نباید وضعیت اسفبارِ فعلی را با توجیه‌هایی که نمی‌توانند پایه‌های مستحکمِ استدلالی داشته باشند، در نظر شهروندان افغانستان برای سرپوش گذاشتن بر ضعف‌های‌مان به مضحکۀ تاریخی تبدیل کرد.
هر زمان که رهبران و مقام‌های ارشد کشور قدرت بیانِ حقـایق را نداشته باشند، بزرگ‌ترین فاجعه در آن کشور رخ خواهد داد و آن، کشیده شدنِ دیواری به مستحکمی و درازیِ دیوار چین میان مردم و دولت‌ها خواهد بود!
رهبران و مقام‌های ارشد کشور به جای سرپوش گذاشتن بر ضعف‌ها و کاستی‌های موجود در مدیریتِ کشور، باید به صورت واضح از آن‌ها سخن بگویند و مردم را در روشنی حقایقی قرار دهند که عملاً با سرنوشت و آیندۀ آن‌ها گره خورده است. سوالی که این روزها در ذهنِ هر باشندۀ این سرزمین خلجان دارد این است که چرا وضعیت امنیتی به جای آن‌که رو به بهبود گذارد، هر روز خراب‌تر و وخیم‌تر می‌شود، در حالی که رهبران کشور ادعایی غیر از این را دارند؟
مقاماتِ دولت به جای مواجهۀ صادقانه با مردم، به آن‌ها می‌گویند که آن‌چه را به چشم و گوش می‌بینید و می‌شنوید، باور نکنید و چیزهایی را باور کنید که ما برای‌تان از آن‌ها سخن می‌گوییم. شما باور نکنید که وضعیت امنیتی کشور نسبت به سالِ گذشته بدتر شده است، چون ما آمار و ارقامی را در اختیارتان می‌گذاریم که نشان می‌دهند چندین‌برابر سطح تهدیدهای نظامی کاهش یافته است.
اما آیا با توجه به آن‌چه که در کشور می‌گذرد، می‌توان باور کرد که سطح تهدیدهای امنیتی چندین‌برابر کاهش یافته و حالا ما در امنیتِ بیشتری نسبت به سال‌های گذشته به‌سر می‌بریم؟!
چنین ادعاهایی زمانی می‌توانند مورد قبول قرار گیرند که طرف مقابل به خللِ دماغ دچار شده باشد، در غیر این صورت هیچ کسی خلافِ آن‌چه می‌بیند و حس می‌کنـد، ادعایی نخواهد داشت.
حوادث روزهای اخیر واقعاً نشان داد که معضل افغانستان بسیار پیچیده و چندلایه است، ولی در عینِ زمان این را نیز ثابت کرد که سران کشور توانایی تحلیلِ اوضاع و برداشتن گام‌های عملی برای بهبود وضعیت را ندارند. در سه سال گذشته رهبران کشـور بارها و بارها وعده سپردند که با ایجاد اصلاحات و تغییرات، وضعیت امنیتی را دگرگون خواهند کرد؛ ولی حالا دیده می‌شود که وضعیت امنیتی نه تنها بهبود و پیشرفت را نشان نمی‌دهد، بلکه به صورتِ عجیبی به قهقرا نیز کشیده شده است.
من سال‌هاست که عضویتِ کمیتۀ دفاعی و تمامیت ارضی مجلس نماینده‌گان را دارم. در اکثر نشست‌های این کمیته بحث اصلی بر تقویتِ نیروهای امنیتی و بیرون‌رفت از چالش‌های موجودِ فراراه نهـادهای امنیتی کشور بوده است. بارها و بارها ما مسوولان بلندپایۀ امنیتی را دعوت کردیم که با تشریک مساعی برای حلِ مشکلات تلاش کنیـم، اما متأسفانه همواره این نشست‌ها با کم‌مهریِ مقام‌ها روبه‌رو شده و یا به فیصله‌هایی که صورت ‌گرفته، توجهی نشده است.
اگر ما خواهان تغییر وضعیت امنیتیِ کشور هستیم، بدون شک باید به رای و مشورۀ دیگران توجه نشان دهیم. من حتا پیشنهاد می‌کنم که دولت به صورتِ فوری نشستِ بزرگی را به هدف مشوره با بزرگان و سیاسیون کشور در مسایل امنیتی برگزار کنـد تا ما بتوانیم از امکانات فکری و تجربه‌های عملیِ یکدیگر در امر تغییر وضعِ موجود استفاده کنیم.
وضعیت امنیتی کشور بحرانی است؛ این چیزی نیست که بتوان آن را پنهـان کرد ولی این‌طور هم نیست که هیچ راه‌حلی نداشته باشد. اگر سران دولت وحـدت ملی صادقانه به سراغ مردم بروند، بدون شک برای معضل امنیتِ کشور راه‌حل‌های زیادی مطرح خواهد شد.