سرانجام حکومت آقای غنی، فهرستی از دوازده ‌نامزدوزیر را به مجلس نماینده‌گان پشنهاد کرد. این نامزد وزیران پیشنهادی حکومت وحدت ملی پیش از این به عنوان سرپرست در این وزارت‌خانه‌ها کار کرده‌اند و برخی‌های شان پیش از این هم یکی دوبار مسوولیت وزارت و ولایت در ادارۀ کرزی را داشته اند. نامزدان در حالی به مجلس معرفی شده اند که رابطه میان مجلس و ارگ خوب توصیف نشده است. حکومت وحدت ملی در سه و نیم سال عمرش، نتوانست که تا کنون یک کابینه کارا و موثر را ایجاد کند و حتا نتوانست که کابینه‌اش را کامل سازد. اما حالا که دوازده‌ نامزدوزیر را پیشنهاد کرده است، هنوز هم برخی از وزارت‌خانه‌ها توسط سرپرستان اداره می‌شود. در این دولت، بیشترین وزارت‌خانه‌ها تا این دم با سرپرستان اداره شده‌اند وزیران تاییدشده هم عمر کمی در این پرستیژ داشته و زود سرپرست شده اند. حکومت در حالی دوازه نامزدوزیر را به مجلس معرفی کرده است که با توجه به ناتوانایی‌ها و عدم تطبیق توافق‌نامۀ حکومت وحدت ملی، به شدت مورد انتقاد سیاسیون و مردم قرار دارد. همین اکنون جریان‌های مختلفی در برابر آقای غنی و عبدالله صف کشیده‌اند و نیز حرکت‌های قومی و تبعیض‌آمیزی که در حکومت موجود به خصوص از آدرس ریاست جمهوری نشان داده شده است، انتقاد مردم را نسبت به این حکومت افزایش داده است. معرفی این نامزدان، در چنین شرایطی، تلاشی برای سرپوش گذاشتن به برخی از انتقادها و ناتوانایی‌هاست؛ اما تجربه‌یی که از برخی این چهره‌ها در گذشته وجود داشته و در دوران سرپرستی شان به دست آمده است، ناتوانی یا توانایی آنان را در این سمت‌ها به نمایش می‌گذارد. اگرچه معلوم نیست که مجلس با این نامزد وزرا چه برخوردی خواهد کرد؛ اما پیداست که داشتن یک کابینۀ کارا و قابل اعتماد، مستلزم ارادۀ سیاسی برای کار خوب در ریاست جمهوری است. حالا قانون اساسی اختیارات رییس‌جمهوری را بسیار دانسته است و از جانبی هم آقای غنی بی توجه به توافق‌نامۀ سیاسی که موجد دولت وحدت ملی است، و به بهانه قانون اساسی، دست به اعمال بسیار متمرکزانه و دیکتاتوارنه در اداره میزند و نیز نگاه او به وزیران و دیگر ماموران دولتی، کاملا قومی و تیمی است که نمی‌توان در چنین شرایطی انتظار مساوی را در صلاحیت‌ها و کار وزیران داشت. چه این افراد از مجلس رای اعتماد بگیرند یا کسانی دیگری به جایشان رای بیاورند، نمی‌توانند در امتحان یک کابینه کارا نقش بازی کند. زیرا این دولت به خصوص رهبری آن ناتوان است و لازمۀ آن کابینۀ معیوبی است که آقای غنی می‌خواهد ایجاد شود.
بنابرین، در شرایطی که حکومت داری روال دمکراتیک را طی نمی‌کند و فساد در مجلس نیز بیداد می‌کند، چه انتظاری از نامزد وزیران و مجلس و ارگ داشته باشیم. فقط این قدر پیشنهاد می‌کنیم که نماینده‌گان مجلس، با توجه به وجدان آگاه خودشان به نامزد وزیران نگاه کرده رای شان را استعمال سازند؛ اما این ریاست‌جمهوری است که در نخست باید آیینۀ تمام‌نمایی برای مردم افغانستان باشد و سپس آرادۀ آن نهاد برای کار خوب سبب می‌شود که دیگران بتوانند نفش شان را بازی کنند.
بنابراین، نیاز است که وضعیت موجود به شدت تغییر کند و رییس جمهور غنی خود فرصت کارکردن را به وزیران به شکل مساوی بدهد تا وزیران بتوانند هم کار کنند و مجلس بتواند از آنان حساب‌برداری کند.