اخیراً سخنان آقای محقق، معاون دومِ ریاست اجرایی، واکنش‌های مختلفی را برانگیخته است. ریاست اجرایی و ریاست پارلمان افغانستان و ارگ ریاست‌جمهوری و مجلس نماینده‌گان، در این‌باره واکنش‌های تندی نشان داده‌اند و در عین حال، شماری زیادی از کاربرانِ شبکه‌های اجتماعی نیز واکنش‌های متفاوت و چندبُعدی‌‌‌یی در مورد اظهاراتِ وی داشته‌اند.
محقق، در نشست بیداری اسلامی در تهران، از شکست داعش توسط ایران در عراق و سوریه و سهم‌گیری لشکر فاطمیون که در آن شماری از افغانستانی‌های شیعه نیز حضور داشته‌اند و ظاهراً به دلایلِ مذهبی به آن صف پیوسته بودند، قدردانی کرده و این پیروزی را به آنان تبریک گفته است. اما برخی اظهاراتِ مقاماتِ رسمی و غیررسمی در برابر آن اظهارات و نحوۀ دفاعیۀ محقق، یک رویارویی تازه‌ را در کشور نشان می‌دهد و در عین حال، ثابت می‌کند که موضع گیری‌های سیاسی در افغانستان همواره می‌تواند به موضع‌گیری‌های نیابتیِ گروه‌های رقیب و کشورهای رقیب منتهی شود.
فضای افغانستان به گونه‌یی است که هر اظهارنظر سیاسی مسلماً در جنبِ منافعِ یکی از قدرت‌ها و کشورها و یا گروه‌ها تفسیر می‌گردد و چنین تفسیری، بارِ تهمت و اتهام را نیز با خود حمل می‌نماید. اما در این نیز شکی نیست که سیاست‌مدارانِ افغانستانی اکثراً سعی می‌کنند حرف‌ها و حرکات‌‌شان را با ذایقۀ حامیانِ خارجی‌شان تنظیم کنند و در این میان، کمتر سیاست‌مداری را می‌توان یافت که همانند احمدشاه مسعود، فقط و فقط بر بنیاد منافع و مصالحِ مردم افغانستان اظهارنظر کند.
اما حالا متأسفانه اظهارات محقق و مخالفت‌ها و دفاعیه‌ها بر سرِ آن چنان منسجم شده‌اند که دو صفِ ایران و امریکا را به رُخ می‌کشند و در برخی از تبصره‌ها که در شبکه‌های اجتماعی صورت گرفته است نیز، نوعی جبهه‌آراییِ مذهبی را می‌توان مشاهده کرد. این وضعیت، با توجه به شرایطی که مردم در آن قرار دارند و کشور تجربه می‌کند، وضعیتِ مطلوبی ارزیابی نمی‌گردد و با توجه به حساس بودن و پروژه‌یی بودنِ بازی‌ها در افغانستان، خطرِ نزاع مذهبی را برجسته می‌سازد.
اظهارت محقق و یا هر سیاست‌مدارِ دیگر باید در هر مکان و زمانی، بر بنیاد منافع کشور و مصالحِ مردم استوار باشد، تا مبادا یک اظهارنظرِ خام، دوستی و تبانی با یک قطبِ سیاستِ منطقه‌یی و رویارویی با قطبِ دیگر تأویل گردد و سرانجام همۀ سیاست‌مدارانِ ما در محور منافع دیگران، کشور را به یک جنگِ نیابتی و یک فصلِ خونینِ تازه‌تر بکشانند.
با این حساب، مخالفت یا موافقت با چنین اظهاراتی باید با این دقت و احتیاط صورت گیرد که جامعه را به سمتِ رویارویی مذهبی نکشاند و کار دشمنان وحدتِ مردم افغانستان را آسان نسازد. همین اکنون تلاش‌های زیادی وجود دارد که جنگ مذهبی در کشور سامان داده شود و این تلاش‌ها در هر دو طرفِ قضیه ادامه دارد، اما خوشبختانه شعور بلندِ مردم افغانستان تا کنون مانعِ بزرگی بر سرِ این فتنه‌اندازی بوده است. بنابراین چه محقق و چه هم هر سیاست‌گرِ دیگری باید سعی کند که تبعاتِ حرفش را به‌درستی تخمین نماید تا ناخواسته ماجرای تازه‌یی برای کشورِ ماجرازدۀ ما خلق نگردد.
افغانستان سال‌هاست که در آتشِ بیدادگری‌های مختلف می‌سوزد و این روند همچنان ادامه دارد، اما سیاست‌مدارانِ میهن‌دوست و مردم‌دوست در چنین شرایطی نیز مصالح اولیای کشور را مراعات می‌کنند و اجازه نمی‌دهند که تنورهای تازه‌تری در این کشور افروخته شود. ما ضمن این‌که حقِ مخالفت و موافقت با اظهاراتِ محقق را محفوظ می‌دانیم، بر این نکته تأکید می‌ورزیم که سیاست‌مداران و نخبه‌گانِ کشور باید اظهارات‌شان را از فیلتر جامعه‌شناسیِ سیاسیِ کشور عبور دهند؛ زیرا امروزه تکنالوژی اطلاعات و ارتباطات، چنان سرعت و دامنۀ انتشارِ کنش‌ها و واکنش‌ها را شدت بخشیده که گاهی یک لغزشِ زبانی می‌تواند یک فاجعۀ جهانی را رقم بزند!