احمدولی مسعود در مراسم فراغت محصلین دانشکدۀ روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه کابل اشتراک و سخنرانی کرد. آقای مسعود در این مراسم گفت که ۱۷ سال قبل وقتی از نماینده‌گی سفارت به داخل کشور آمدم، نظرم به جوانان این بود که فقط مشغول دروس خود باشند. در میان رهبران سیاسی هـلهـله‌یی برپا بود، کمک‌های جهانی، امیدواری مردم، فضای جدید و موج سواری رهبران. تصور عمومى نیز این بود که اینان با حمایت جهـان می‌توانند افغانستان را به مرحلۀ جدیدش گذار بدهند. اما به زودی متوجه شدم که مشکل اصلی این کشور در ذهنیت‌هاى کهـنه، ندانم کارى و عدم شایستگی بیشترین رهـبران سیاسى در تشخیص مرض و تجویز نسخۀ نجات برای کشور است.
آقای مسعود افزود که آنانی‌که از بیرون آمده بودند، درد و نبض مردم را نمی‌دانستند و آنانیکه در داخل بودند نسخۀ درمان تجویز کرده نمی‌توانستند. به همین دلیل بود که تحت عنوان «آجندای ملی» برنامۀ تدوین کردیم تا با آسیب شناسی تاریخی، درد کشور را تشخیص دهیم و یکجا باهم نسخۀ درمان تجویز نمائیم.
او تصریح کرد: هـمین رهـبرانى که از روز اول تا امروز مسؤولیت کشور را بعهـده دارند، به گونۀ بسیار سطحى، خوشبآورانه و یا هم با مأموریت بیرونی و آجندای شخصی می‌گفتند گپ‌های سابقه و مشکلات دیروز را فراموش کنید و به بازسازى امروز بپردازید. اما سخن ما این بود که امراض مزمن و کهنه درمانش سخت تر است. اگر می‌خواهیم افغانستان سالم داشته باشیم قطعاً باید امراض قبلی را درمان نمائیم.
آقای مسعود خاطر نشان ساخت: امروز پس از شانزده سال و باوجود کمکهـاى جهـان هـنوز درگیر بحران‌هـاى دامنه دار می‌باشیم. آنچه یک و نیم دهه قبل می‌گفتیم که مشکلات اساسی کشور، امراض مزمن و گره ‌های تاریخی، مشکلات هویت، مشارکت، مشروعیت، اعتماد، رهبری و مدیریت است و باید به همۀ آن برسیم، اکنون هـمه شاهدیم که یک موضوع عادى هـویتى تذکره چه غوغا‌هـایى نیست که برپا نکرده باشد. ایکاش ۱۵ سال قبل وقتى برایشان مصرآنه می‌گفتیم به حل آن می‌پرداختند.
امروزه نیز این مشکلات قطعاٌ باید به رسمیت شناخته شود و به آن پرداخته شود، راه حل نه در گرو زور گویی است، نه استبداد، نه پوپولیسم، نه یکسان سازی و نه فرمان دهی، بلکه در همدیگر پذیری، در گفتمان، تفاهـم، ایجاد مشترکات و دیدگاه‌های نو به اساس واقعیت‌های امروزی و نظم نو هـمگانى می‌باشد و این رسالت نسل جوان تحصیلکرده می‌باشد، چون هـم درد را می‌دانند و هـم درمانش را.