اشرف‌‌غنى احمدزی: «بدون حمایت آمریکا، شش ماه دوام نمی‌آوریم».
احمدولی مسعود: طولانی‌ترین زمان حمایت آمریکا، از افغانستان و شما بوده است، چگونه پس از شانزده سال، شش ماه دوام نمی‌آورید!؟
در سفر جاپان، با خانوادۀ مختصرى، مرد ۸۵ ساله با همسر ۸۲ ساله و سه تن دیگر اعضای فامیل با یک زندگى متوسط، هم صحبت شدیم. مرد و زن کهن سال هرچند باز‌نشسته بودند، اما روحیه و سلامت جسمى‌شان خوب به نظر می‌رسید. از آموخته‌ها و تجربیات زنده‌گی مردم جاپان سؤال نمودم و این‌که برای ما مردم افغانستان چه نظر و پیامى دارند‌؟ زن و شوهر صمیمی که نزدیک هم نشسته بودند، در کمال ادب جاپانی گفتند: افغانستان بسیار کشور خوب است، تاریخ دارید، جغرافیای خوب دارید، ببخشید، اما تا زمانی‌که کمک خارجى برایتان می‌رسد، به موفقیت نمی‌رسید.
حالا، داستان ما در افغانستان کاملاً معکوس است، از رهبر تا عامى همۀ مان وابسته به کمک‌های خارجی می‌باشیم و به قول حکومتیان، اگر نرسد، در شش ماه می‌میریم! این وابستگی از قرن‌هاست که به یک فرهنگ عمومی تبدیل شده، دل و دماغ و ذهـن ما را تسخیر نموده است. تنها تغییر هـمین ذهنیت، شرط اساسى تغییر سرنوشت ما می‌باشد. درین راستا درمان مریضی از خود بیگانگى، به خصوص در سطح رهبری و مدیریت کشور و جامعه حیاتى است.
آنانیکه اعتماد به نفس ندارند و همواره تلاش دارند که چگونه خود را به دیگران بفروشند، حرف‌های ضد و نقیض می‌زنند، حرکات نامتجانس از خود بروز میدهـند، خنده‌های مصنوعی دارند، همه را به چشم رقیب و حریف و دشمن می‌بینند.
ممکن پرکار، پرمشغله و سختکوش باشند، اما هنوز خود را نشناخته اند، ماحول خود را درک نکرده اند، همۀ فعالیت‌های شان در محور نمایش خودشان می‌چرخد، از هر وسیلۀ ممکن تهدید، تطمیع و فریبکاری برای تسلط بردیگران استفاده مینمایند، میخواهند همیشه بی رقیب باشند، ذهنیت های دوگانه و حتی چندگانه دارند، با دیگران می‌جنگند، با خود نیز می‌جنگند.
از خود گریز اند، درون خود را درک نمی‌کنند. درد دارند، تسکین آن دست خودشان نیست، به بیرون از خود پناه میبرند. اینجاست که سرنوشت مردم را برای آرامش درونی خود رقم میزنند، سمت و سوء میدهند و مردم را قربانى مشکل خود میسازند.