موضع کاخ سفید در پیوند به بحران به وجود آمده میان ارگ و بلخ سرانجام مشخص شد. کاخ سفید در یک اعلامیه رسمی خواهان پایان یافتن هر چه زودتر مشکل به وجود آمده میان عطا محمد نور و آقای غنی شد. براساس این اعلامیه، ادامۀ این بحران به نفع امنیت و ثبات افغانستان نیست و دشمنان این کشور از آن سود می‌برند. با آنکه اعلامیۀ کاخ سفید می‌تواند نشان دهندۀ اهمیت مسالۀ ارگ و بلخ باشد و با آنهم برخی ابهام‌های تعمدی در اعلامیۀ کاخ سفید به چشم می‌خورد؛ اما با این حال نمی‌توان انکار کرد که نشر این اعلامیه حقانیت موضع بلخ را به صراحت فریاد می‌زند و می‌گوید که تمامیت‌خواهی و انحصارطلبی سرانجام مغلوب ارادۀ جمعی مردم می‌شود. و اما ابهام‌هایی که در اعلامیۀ کاخ سفید راه یافته است: نخست این که در اعلامیه کاخ سفید گفته شده که ادامۀ مشکل ارگ و بلخ به نفع دشمنان افغانستان تمام می‌شود. این اشاره کاملا درست منطقی است و حتا در روزهای اخیر خود را به وضوح نشان داده است که صرف نشر پذیریش استعفانامۀ آقای نور از جانب ارگ که آن هم به شرایط خاصی منوط می‌شود، چقدر در بی‌ثباتی این ولایت امن تاثیرگذار بوده است. حداقل اعلامیۀ کاخ سفید باید به این مساله اشاره می‌داشت که تصمیم چه کسی سبب برهم خوردن امنیت در ولایت‌های شمالی کشور می‌شود. از جانب دیگر در اعلامیۀ کاخ سفید بر راه حل قانونی این بحران تاکید رفته است. اما مشخص نیست که چه راه حلی قانونی است. تصمیم رییس جمهوری و یا توافق‌های سیاسی میان دوجناح که به تقسیم قدرت میان شان منتهی شده است؟ اعلامیۀ کاخ سفید هیچ اشارۀ به توافق‌نامۀ سیاسی ایجاد دولت وحدت ملی که با میانجیگری همین کشور شکل گرفت، نکرده است در حالی که یکی از سؤتفاهم‌های اساسی به وجود آمده میان ارگ و آقای نور عدم رعایت و اجرای همین توافق نامه است. آقای غنی اگر واقعاً تعهدی به اجرای توافق نامه سیاسی می‌داشت و در پی کسب و انحصار کامل قدرت نمی‌بود، بدون شک معضل فعلی نیز به وجود نمی‌آمد. با این همه جای خوشحالی است که سرانجام کاخ سفید اهمیت موضوع را دریافت و لااقل موضع رسمی خود را در این باره اعلام کرد. حالا ضرورت است که برای حل نهایی این بحران، ارگ ریاست جمهوری در موضع گیری‌های تمامیت‌خواهانه خود در همه زمینه که باعث بحران خطرناک در تمام عرصه‌ها شده‌است، بازنگری کرده و دوباره راه عقلانیت سیاسی را در پیش گیرد. تمامیت‌خواهی و انحصار طلبی در گذشته هم باعث به وجود آمدن بحران در کشور شد و حالا هم چنین می‌شود. اعلامیۀ کاخ سفید و سپس اظهارات سفیر بریتانیا در افغانستان نشان داد که این دو متحد استراتژک کشور عمق بحرانی را که ارگ خلق کرده درک کرده اند و ادامۀ آن را حتا به ضرر منافع خود می‌دانند. ادامۀ این تنش و زیاده‌خواهی‌های ارگ کشور را به سوی بحران عمیق‌تر که مهار آن حتا از توانایی کشورهای متحد افغانستان نیز بیرون خواهد بود، می‌برد. ارگ تنها در مورد بلخ اشتباه نکرده است، بل اشتباه های آقای غنی در کل برای افغانستان زیان بار بوده است. او طی سه سال حکومت داری خود نه تنها دستاورد ملموسی حتا در عرصه‌های اقتصادی که این همه پوز آن را می‌دهد ندارد، بل در دیگر عرصه‌ها بحران‌هایی را که وجود داشت، به صورت کم سابقۀ بیشتر کرده است. حامد کرزی حداقل این ویژه‌گی را داشت که در برخی مسایل با دور اندیشی برخورد کند و نگذارد که مشکلات به رویارویی بینجامد؛ اما دیده شد که آقای غنی این قدر مهال اندیشی را هم ندارد که نتیجۀ تصمیم‌های تمامیت‌خواهانۀ خود را درک کند. حالا نباید تنها به حل مشکل میان ارگ و بلخ اکتفا شود. بحران در همۀ زمینه‌ها وجود دارد و برای رفع آن‌ها باید با تمام قدرت و امکانات ایستاده‌گی کرد. تنش به وجود آمده میان آقای غنی و آقای نور حداقل این زمینه را مساعد کرد که تشت رسوایی ارگ از بام بیفتد و مشخص شود که چه کسانی خواهان ثبات و امنیت در کشور نیستند. اما اگر مساله فقط در همین حد باقی بماند، بدون شک کار پایان یافته نخواهد بود و باز در فرصت‌های دیگر ارگ تلاش خواهد کرد که سیطرۀ خود را از راه های دیگر تامین کند. آقای غنی به صورت جنون‌آمیزی به داشتن قدرت مطلق می‌اندیشد و می‌خواهد کل قدرت سیاسی در کشور را تصاحب کند. او برای رسیدن به چنین هدفی، حتا به متحدان نزدیک سیاسی خود نیز رحم نمی‌کند، چه برسد به کسانی که در جناح‌های رقیب قرار داشته باشند.
این هدف، از نخستین روزهای به قدرت رسیدن او مشهود بود و با گذشت هر روز صحت آن بیشتر از گذشته تثبیت شده است. همۀ اصلاح گران باید در صف واحد قرار گیرند و برای پایان بخشیدن به سلطه‌گری سیاسی یک دیگر را حمایت کنند. شاید در جناح اصلاح گران دیدگاه‌ها و سلایق متفاوتی وجود داشته باشد؛ ولی در حال حاضر باید براساس اولویت‌ها عمل کرد و نه راهبردهای آرمان‌گرایانه و دور از دسترس.