گزارش‌ها حاکی از آن‌اند که پاکستان برای مبارزه با تروریسم، از سوی صندوق حمایتی نیروهای ایتلاف، ۶۸۸ میلیون دالر کمک نقدی دریافت کرده ‌است. پاکستان این مبلغ را به عنوان هزینۀ حمایت از ۱۵۰هزار نیروی مستقر در نوار مرزی، گرفته است.
هرچند پاکستان کم‌وبیش این کمک را  همه‌ساله دریافت می‌کند، اما آن‌چه مهم می‌نماید نفس پرداخت این مبلغ است که از سوی جامعۀ جهانی بدون محاسبه دقیق صورت می‌گیرد. زیرا تنها عاملی که تا کنون پاکستان را در امر مبارزه با تروریسم علی‌الظاهر ترغیب کرده، همین دریافت پول‌های بادآوردۀ جامعۀ جهانی و ایالات متحده است. این کشور همان‌طور که از بدو تأسیسش به کمک پول‌های کمکیِ کشورهای غربی سرپا ایستاده شد و همواره سعی کرد که در برابر این کمک‌ها هم‌سوییِ خود را با دنیای غرب نشان دهد، پس به‌راه افتادن غایلۀ جهانی مبارزه با تروریسم نیز زیر فشار جامعۀ جهانی، اتحاد خود را با ایالات متحده اعلام کرد و تا کنون کماکان از این ناحیه پول خوبی به جیب می‌زند.
اما واقعیت چیز دیگری‌ست. شواهد و قراین مستند در یازده سال گذشته، نشان داده که پاکستان هنوز در خط حمایت از تروریسم قرار دارد. این کشور بنا بر داشتن تشکیلات بسیار عجیب‌وغریب، عملاً از سوی استخبارات نظامی و یک نهاد سیاسی که حکومت نامیده می‌شود، اداره می‌گردد. بنا بر همین شواهد، به تکرار ثابت شده است که «آی.اس.آی» از طالبان حمایت مالی و تسلیحاتی کرده و آنان را به جنگ افغانستان می‌فرستد.
با آن‌که پاکستان با پیش گرفتن سیاست انکار، حتا اسناد موثقِ مبنی بر این موضوع را تکذیب می‌کند؛ اما مسأله از دید ایالات متحده و جامعۀ جهانی پنهان نمانده است. چنان‌که سال گذشته، ایالات متحده در پیوند به کشته شدنِ اشتباهی سربازان پاکستان در نوار مرزی، به‌صراحت از این حمایت یاد کرد. به همین‌گونه، در طول یازده سال گذشته بسا از کشورهای دخیل در افغانستان، جسته و گریخته به حمایتِ پاکستان از تروریسم اشاره کرده‌اند.
ایالات متحده پس از این‌که پناهگاه اسامه بن‌لادن، رهبر القاعده را در پاکستان کشف کرد و او را به قتل رسانید، نقش پاکستان در پشتیبانی از تروریسم را به‌روشنی دریافت؛ اما روی ملحوظاتی که تا کنون روشن نیست، آن را جدی نگرفت و در نتیجه، موقف پاکستان تزلزل چندانی نیافت. اما زمانی که مسالۀ منافع پاکستان مطرح شد، روابط ایالات متحده با پاکستان برای یک مدت کوتاه به‌هم خورد. چنان‌که در پی کشته شدن افسران پاکستانی، آن کشور راه‌های اکمالاتی ناتو را از مسیر خودش بست و ایالات متحده هم آن را سرزنش کرد.
پاکستان پس از آن حادثه، دریافت که قطع شدنِ کمک‌ها از سوی ایالات متحده به زیانش است. به همین خاطر سیاست دیگری را پیشه کرد که در نتیجه، هم ایالات متحده راضی شد و هم آن کشور به برنامه‌های حمایتی‌اش از تروریسم ادامه داد. این سیاست همانا پیش‌قدمیِ ‌پاکستان برای کشاندن طالبان به میز مذاکره بود که تاکنون توجه ایالات متحده و جامعۀ جهانی را جلب کرده است. حتا دولت افغانستان نیز رضایتش را از این حرکت پاکستان نشان داده؛ اما هیچ‌یک از آن‌ها به جانب پنهانِ این حرکت توجه نکرده است.
به نظر می‌رسد که بازی ماهرانۀ پاکستان نتیجۀ خوبی داشته است و این کشور توانسته مقامات جامعۀ جهانی و ناتو را راضی نگهدارد تا کمک‌های این‌چنینی را هم‌چنان به‌دست بیاورد. در حالی که در تازه‌ترین اقدامِ خود، این کشور ترور نافرجامی ‌را علیه رییس امنیت ملی افغانستان برنامه‌ریزی و اجرا کرده که تاهنوز وی در بستر بیماری به‌سر می‌برد. ولی هیچ‌‌کدام از کشورهای همکار در امر مبارزه با تروریسم، به اسناد موجود دقت نکرده و هنوز به حلق پاکستان شکر می‌ریزند.
بنابراین، می‌توان گفت که پاکستان بدون هیچ موجب و شایسته‌گی، از جامعۀ جهانی کمک نقدی دریافت می‌دارد؛ کمکی که نه تنها در امر مبارزه با تروریسم مصرف نمی‌شود، بلکه گمان می‌رود که بخشی از این کمک‌ها در تجهیز و تسلیح تروریستان هزینه گردد.