دیروز پایتخت‌نشینان بار دیگر گواه یک رویداد تروریستیِ مرگبار بودند. یک حمله کنندۀ انتحاری تجمع غیرنظامیان را در منطقۀ دشت برچی آماج قرار داد. عده‌یی از باشنده‌گان کابل که برای گرفتن شناس‌نامه در یکی از مرکزهای ثبت احوال نفوس صف بسته بودند، مورد حمله قرار گرفتند. بربنیاد گزارش‌ها، در این رویداد ده‌ها تن کشته و زخمی شده اند.
حمله به این منطقه ثابت می‌سازد که سیستم امنیتی پایتخت نمی‌تواند پاسخگوی تهدیدات دشمن باشد. به نظر می‌رسد برای امنیت پایتخت تدابیر چندانی در نظر گرفته نشده است. وقتی تروریستان می‌توانند در قلب پایتختِ برسند و فاجعه خلق کنند، دیگر کسی نمی‌تواند انکار کند که ما «سیستم امنیتی» داریم.
واقعیت دیگر این است که این حمله هُشدار بزرگی بود مبنی بر این‌که حکومت تدابیر لازم برای تأمین امنیت پایتخت برای اشتراک کننده‌گان انتخابات را روی میز نداشته و ندارد. کارشناسان و آگاهان سیاسی پیش از این پیش‌بینی کرده بودند که دشمن به مراکزی انتخاباتی حمله خواهد کرد، اما چنین به نظر می‌رسد که به این حرف‌ها توجه صورت نگرفته است.
کسی نمی‌تواند انکار کند که موفقیت پروسۀ انتخابات، شکست بزرگ سیاسی را بر طالبان و سایر گروه‌ها ترویستی تحمیل می‌کند، از این‌رو، آنان حتماً تلاش خواهند کرد تا این پروسه را سبوتاژ کنند. به هیچ کسی پوشیده نیست که طالبان از هرگونه روند دموکراتیک و مردمی هراس دارند و علیه آن تبلیغ و اقدام خواهند کرد؛‌ اما چیزی که باید از سوی حکومت به ویژه نهادهای امنیتی سنجیده می‌شد، میزان تهدید دشمن در برابر پروسۀ انتخابات بود که ظاهراً چنین چیزی صورت نگرفته است.
حمله به یکی از مراکز ادارۀ ثبت احوال نفوس، به مردم این باور را تلقین می‌کند که حکومت حتا توان تأمین رأی دهنده‌گان در پایتخت را ندارد. این حمله مردمِ روستاهایی که گروه‌ها تروریستی در آن حضور دارند و نیز مردمی که با این روستاها و مناطق به لحاظ جغرافیایی نزدیکی دارند را به شک انداخته است. مردم هراس دارند که مبادا با رفتن پای صندوق‌های رأی، تهدیدی متوجه جان شان شود. مردم ظاهراً تا مرز ۹۰ درصد از تأمین امنیت مراکزی رأی‌دهی ناراض اند. به نظر می‌رسد حکومت نیز پاسخِ در خوری به این پرسش‌ها ندارد.
مردم به یاد دارند که با شروع روند ثبت نام رأی دهنده‌گان، مقام‌های ارشد امور امنیتی از جمله وزیر امور داخله وعده کرد که امنیت هر گونه روند انتخاباتی را گرفته اند و مردم می‌توانند با خاطرِ آرام در انتخابات اشتراک کنند، اما چند روزِ انگشت‌شمار از این ادعاها و وعده‌ها نگذشته است که دشمن در قلب پایتخت فاجعه آفرید؛ حالا پاسخ وزیر داخله، رییس عمومی امنیت ملی و دیگر مسوولان به این فاجعه چیست؟
این موضوع نیز قابل درک است که حملاتِ این‌چنینی برای مشروعیت‌زدایی از سازمانی به نام «حکومت» و «دولت» در جغرافیای افغانستان صورت می‌گیرد، اما اگر حکومت برنامۀ پیشگیرانه و ارادۀ تأمین امنیت نداشته باشد و یا در این راستا سستی و ضعف از خود نشان دهد، بی‌گمان دشمن در کارش موفق‌تر از سازمان دولت خواهد بود. در چنین حالتی، دشمن دست بالایی در بازی خواهد داشت و مردم اعتماد و اعتبار شان را به این سازمان از دست خواهند داد. کسی انکار کرده نمی‌تواند که با هر حملۀ تروریستی در پایتخت، دشمن عملاً حاکمیت و اقتدار سیاسی حکومت را نیز زیر پرسش می‌برد.
وقتی فاجعه‌یی در کشور اتفاق می‌افتد، مسوولان حکومتی انتظار دارند مردم نفرت و انزجار شان را نسبت به گروه‌ها تروریستی ابراز کنند و انگشت انتقاد را به طرف طالبان و داعشیان نشانه بگیرند که بی‌شک چنین می‌شود، اما قدر مسلم این است که بیش از گروه‌ها تروریستی، حکومت و سران نهادهای امنیتی در چنین حملاتی تقصیر دارند. طالبان و داعشیان که صف شان مشخص است. آنان واضحاً دشمنی شان را با مردم و ارزش‌های مردم اعلام کرده اند و هر لحظه در کمینِ اند تا مردم را بدرند، اما مردم برمبنای «قرارداد اجتماعی»، وظیفۀ تأمین امنیت شان را به دوش سازمانی به نام دولت گذاشته اند. دولت وظیفه گرفته است تا هرگونه تهدید در برابر مردم را دفع کند. دولت از مردم مشروعیت می‌گیرد و هزینه دریافت می‌کند تا در بدل آن، مسوولان دولت برای شان خدمات ارایه کند. دولت وظیفه دارد تهدیدات امنیتی در برابر مردم را دفع و در نطفه خنثا کند.
یک واقعیت بسیار خطرآفرین دیگر این است که مردم دست سران حکومت را در پس این حملات می‌بینند! یک نگاه گذرا به شبکه‌های اجتماعی نشان می‌دهد که مردم دست حکومت را در پس حملات انتحاری می‌بینند. مردم به این تصور اند که سران حکومت برای ابقای قدرت شان، می‌خواهند مردم را بهراسانند و از اشتراک آنان در انتخابات، جلوگیری کند(والله اعلم بثواب). بدون شک چنین باوری از ناتوانی، ضعف و ناکارایی در تأمین امنیت مردم ناشی می‌شود. حکومت به راستی نمی‌تواند -یا شاید هم نمی‌خواهد- مردم در انتخابات شرکت کنند؛ وگرنه باید توان تأمین امنیت اشتراک کننده‌گان در پایتخت را لااقل داشته باشد.
به هررو، حملۀ دیروز یک فاجعۀ بزرگ انسانی بود. این حمله هُشدار سنگینی است برای سران حکومت، اگر گوش شنوا و چشم بینا داشته باشند…