آتش‌بس سه روزه، هرچند توأم بود با هیجان و اضطراب، اما علاوه بر نقد و نظرها آنچه گفتیم روشن شد اینکه برنامهٔ صلح حکومتی، بیشتر پروژه‌ای، مقطعی و سیاسی می‌باشد تا فرایند یک برنامهٔ تهدابی، پایدار و ملی.
به یکباره‌گی بدون تفاهم مردم و حتی آگاهی قشر سیاسی، کسی دکمۀ را فشار میدهد، هزاران نیروهای مسلح با پرچم طالبانی داخل شهرها می‌شوند، خود را به آغوش سربازان میاندازند و سه روز بعد دکمه را فشار میدهند دوباره برمی‌گردند به سنگرهای خود و قتل و غارت و کشتار را آغاز مینمایند.
نتیجه اینکه نه طالبان آن نیروی اعتقادی دیروزی اند تا به زعم خودشان جنگ مقدس! را پیش ببرند و نه هم رژیم نمایندهٔ حاکمیت ملی است تا در چارچوب منافع کشور مستقلانه تصمیم بگیرد.
آنانیکه باهم می‌جنگند، یکدیگر خود را نمیشناسند که برای چه می‌جنگند، اما کسانی که آنها را میجنگانند، یکدیگر خود را خوب میشناسند و میدانند که روی کدام منافع می‌جنگند. همینست که دور باطل ناکامی این سرزمین با محرکه های تاریخی، رقابت میان نخبگان بر سرقدرت با استفاده از قوم، مذهب و حمایت خارجی امروز بگونۀ آتشفشانی فعال شده که به جز تله های خاک به جا مانده، دشمنی و قربانی مردم برای منافع دیگران، چیزی ندارد.
اینکه میگوییم، امروز میدان پیروزی و شکست، جنگ و صلح متعلق به مانیست، رهبری رژیم فقط با استفاده از همان سه محرکهٔ کشمکش قدرت، تعصب هویتی و رقابت منطقه‌ای صحنه‌آرائی می‌کند و بر همان دور باطل تاریخی میچرخد.
یکبار به سیاست حذف قومی رژیم، منبرهای داغ دامن زدن به قوم، زبان، مذهب بوسیلهٔ پوپولیست‌های سیاسی و صف بندی‌های منطقه‌ای بنگرید تا دریابید که چگونه افغانستان و مردم تاوان همه را میپردازند.
از صفحه فیسبوک احمد ولی مسعود