در این روزها، بار دیگر صدای مذاکره با طالبان بلند شده است. دیدارهای امریکایی‌ها با طالبان ادامه دارد و نیز قرار است که روز عید اضحی ها هم بار دیگر آتش بس اعلان شود و طالبان بار دیگر به شهرها بریزند؛ تجربه‌یی که در عید رمضان شاهدش بودیم. اما در صورتی که این همه برای صلح منجر شود، امریست درست؛ اما متاسفانه نگرانی ها بیش از امیدواری ها جوانه زده است.
بیش از سی سال است که افغانستان در جنگ می‌سوزد و همه روزه از جان و مال مردم قربانی می‎گیرد. با گذشت هر سال و هر روز وضعیت آن بدترهم شده است. در این هفده سال وضعیت به شکل دیگری است و حمله‌های انتحاری و انفجاری جان مردم را بیشتر می گیرد و در عین حال ابعاد جنگ نیز بیشتر می شود. هرچه زمان به پیش می‎رود، اعتماد مردم نسبت به آمدن صلح کاهش یافته و چشم‎انداز زنده‌گی در پرتو آشتی سراسری در کشور با ابهام و تردیدهای زیادتری درهم می‎آمیزد. به همین دلیل هرجا که سخن از صلح به میان می‎آید، باور عمومی به آن کم‎تر مشاهده شده و هرکسی به جای اینکه به آینده خوش‎بین باشد، برنامه‎یی برای فرار از این سرزمین را در سر دارد و راه نجات از قربانی شدن در فضای جنگی افغانستان را در خیال خود می‎پروراند.
چندی پیش امیدها به آمدن صلح افزایش یافت و نویدهای حکومت وحدت ملی مبنی بر وجود نشانه‎هایی از واردن شدن به فاز جدی مذاکرات، به این امیدواری‎ها جرقه‎های روشن‎تری بخشید. امیدها درمورد احیای روند صلح در افغانستان پس از آن افزایش یافت که مقامات پاکستان و افغانستان اعلام کردند تعدادی از رهبران طالبان اعلام کرده‎اند مایل به آغاز مذاکرات هستند و آماده‎اند این مذاکرات به زودی آغاز شود. ظاهراً این تغییر موضع طالبان ناشی از فشار پاکستان بوده است. حالا هم امریکایی‌ها پای پیش گذاشته مذاکره های مستقمیی را با طالبان راه انداخته اند. این همه را می‌شود به معنای یک امید قبول کرد اما تا هنوز هم نقش پاکستان در جنگ افغانستان در هاله‎یی از ابهام قرار دارد و معلوم نیست که پاکستان واقعا برای صلح در افغانستان کار می کند یا نه. اگرچه آنگونه که میدانیم پاکستان میلی برای ایجاد صلح در افغانستان ندارد زیرا آن کشور در جهت تحقق اهداف خودش هنوز نفس می زند و پا پیش میگذارد. اما ایا امریکایی ها برای افغانستان صلح می آورند؛ این سوالی است که پاسخی بسیار مثبتی در برابر آن وجود ندراد زیرا به نظرمیرسد که برنامه هایی دیگری برای افغانستان چیده شده است و همین فهم، ترس مردم را نسبت به آینده بیشتر کرده است.
تصویر ذهنی ناامیدی از آمدن صلح در حالی به عنوان یک حالت عمومی قابل مشاهده است نشست هایی برای صلح در افغانستان در هر کجایی که اتفاق افتاده است، نتیجه نداده است و بلکه سبب تشجیع بیشتر طالبان شده است. اما در این میان مردم هنوز هم امیدشان را به گونه یی حفظ کرده اند که روزی به صلح میرسند و با این امید محض نمی‌توان اما راهی بجایی برد و مانع ریختن خون مردم افغانستان شد.
اگرچه حالا با شروع مذاکرات طالبان و امریکا، طالبان برای نخستین بار وارد یک گفت و گو شده اند اما این هم مشخص نیست که نتیجه این گفت و گو ها می تواند منجر به این شود که طالبان از جنگ دست بکشتند؛ قطعا چنین تصوری وجود ندارد؛ زیرا بحث صلح و جنگ افغانستان امروزه به کل کشورهای منطقه و کشورهای مهم جهان است و امریکا به تنهایی به مشکل خواهد توانست روی صلح در این کشور تاثیر گذار باشد؛ بماند اینکه چه اهدافی را امریکایی ها در این مذاکرات با طالبان دنبال می کنند.
در افغانستان هر باری که از صلح سخن به میان می‌آید به همان اندازه صدای جنگ بیشتر شنیده می شود و این سریال دیگر جایی برای اعتماد کردن مردم به چنین صداها و حرکت هایی برای صلح خواهی باقی نمی گذارد.
به هر صورت، پایان دادن به جنگ در افغانستان کاری نیست که بتوان به زودی و در جریان چند جلسه به آن تحقق بخشید. زیرا روند صلح افغانستان مسأله پیچیده‎یی است و ممکن است که امریکا و هر کشور دیگری با دولت افغانستان بتوانند که طالبان را وارد پروسه صلح سازند اما جنگ همچنان در این کشور ادامه میابد زیرا هنوز هیچ تصوری برای خشکاندن ریشه های جنگ در افغانستان نشده است.