اخیراً امریکا از شرکت در نشست مسکو به اشتراک شماری از کشورها در مورد صلح افغانستان سر باز زده‌است. سفارت روسیه در کابل هم در اعلامیه‌یی این اقدام امریکا را نکوهش کرده‌است. در اعلامیۀ وزارت خارجۀ روسیه که از طریق سفارت آن کشور در کابل پخش شده، آمده‌است که امریکا در پی صلح و ثبات در افغانستان نیست. در همین حال از مدتی به این‌طرف امریکا سرگرم مذاکرات مستقیم با طالبان است. شماری از دیپلومات‌های امریکایی جلسات متعددی با طالبان داشته‌اند و اگرچه معلوم نیست روی چه مواردی به توافق رسیده باشند اما این مشخص است که امریکایی‌ها از این دیدارها راضی‌اند. چنان‌که فرمانده نیروهای امریکایی در کابل گفته است که به روزنه‌های غیر قابل انتظار در مورد صلح افغانستان دست یافته است. حالا در موازات این تلاش‌ها روسیه نیز با دعوت از شماری از کشورها از جمله امریکا تلاش‌هایی را برای رسیدن به صلح در افغانستان روی دست گرفته‌است. روسیه از طالبان هم دعوت به اشتراک در این نشست کرده‌اند که از جانب طالبان تایید شده‌است.

روسیه پس از دومین نشست «پروسۀ کابل» در بارۀ صلح با گروه‌های مسلح مخالف خواستار مذاکرات «فوری و مستقیم» با گروه طالبان به میزبانی مسکو شده‌است که به نظر می‌رسد حالا فرصت آن‌را فر اهم یافته‌است. روسیه که همواره با حضور امریکا در افغانستان خوشبین نبوده هرازچندگاهی خواسته است با استفاده از فرصت‌های این‌چنینی خود را در قضایای افغانستان دخیل بسازد؛ نشستی‌که قرار است در روزهای آینده به میزبانی این کشور برگزار شود نیز نشان‌دهندۀ جدیت این کشور به‌منظور دخیل شدن در مسایل افغانستان می‌باشد.
این‌که نتیجۀ این نشست‌ به کجا می‌‌رسد و تا چه حدی می‌تواند در امر آوردن صلح به افغانستان کمک کند با توجه به وضعیت و رویکرد طرف‌های دخیل در قضیه، خیلی‌ها گنگ و پیچیده می‌نماید.
اما حقیقت حاضر این‌را می‌رساند که داستان صلح افغاستان و نشست‌های مختلف بر سر این موضوع، دارد وارد مراحل خطرناک‌تری می‌شود؛ چون در متن مسالۀ صلح، اهداف قدرت‌های بزرگ(امریکا و روسیه) دنبال می‌شود که با زمینه‌سازی این‌گونه نشست‌ها به هرکدام بهانۀ خوبی دست داده‌است. از نفس عمل‌کرد گروه‌های مخالف دولت افغانستان نیز چنین برمی‌آید که آنان وسیلۀ این بازی بزرگ منطقه‌یی هستند و به اشتراک‌کردن و یا نکردن شان در چنین نشست‌هایی خیلی نمی‌شود دل خوش کرد و هم نمی‌تواند روی نتیجۀ کار اثری مثبت داشته باشد.
در چنین وضعیتی دشوار است انتظار آمدن صلح واقعی در افغانستان را داشت؛ مگر این‌که قدرت‌های بزرگ به یک تعامل برسند و مسالۀ آوردن صلح در افغانستان را جدا از اهداف و رقابت‌های دیرین خود، تعقیب کنند.
حالا بر حکومت افغانستان است که حساسیت مساله را درک نموده با روی دست گرفتن سیاستی مناسب و دوپهلو، علی‌رغم این‌که هردو جناح دخیل در قضیه (روسیه و امریکا) را از خود راضی نگهدارد، سود و زیان کشور را نیز در نظر بگیرد ورنه رقابت‌های سیاسی و سودجویانۀ قدرت‌های بزرگ (امریکا و روسیه) با پیش کشیدن کمیدی ناتمام صلح، از افغانستان سرزمینی شبیه سوریه خواهد ساخت که هزینۀ جبران ناپذیر آن را بازهم مردم افغانستان خواهند پرداخت.