روزى به‌ محفل ختم قرآن‌کریم، به‌ منزل هموطنان قندهارى دعوت شدم. اتفاقآ اشتراک‌کننده‌گان محفل بیشتر شان برادران قندهارى‌مان بودند و صحبت‌شان به زبان شیرین‌ پشتو و لهجۀ زیبای قندهارى بود. تعدادى را من می‌شناختم و عده‌یی هم مرا نمى‌شناختند. طوری‌که به‌شکل معمولی در محافل افغانستانی‌ها یکى از موارد بحث انکشاف سیاسى- نظامى کشور می‌باشد. یک‌تن از متنفذین قومى و تجار ملى قندهار، حاجى (شیراحمد خان) که با استفاده از نفوذ قومى و قدرت اقتصادى‌اش، دولت مردان پاکستانى از ایشان در میان‌جیگرى‌هاى بین تنظیم‌هاى جهادى و مناسبات افغانستان-پاکستان کار می‌گرفتند.
او با دیگر حاضرین محفل که بیشتر شان جانب‌دار حکمتیار و جمعى ‌هم بانى طالبان بودند، ضمن صحبت گرم و گیراىی گفت: روزى جنرال پرویز(مشرف) حاکم نظامى پاکستان مرا به دفتر کارش در ریاست‌جمهورى پاکستان دعوت نمود و روى قضایاى افغانستان تبادل نظر می‌کردیم. در جریان صحبت‌های جنرال مشرف متوجه شدم که او، وقتى اسمى از حکمتیار و طالبان می‌برد، بی‌گمان فکر می‌کنى‌که اسم افزارى را جهت ویرانى کشورمان به‌کار می‌برد و اما وقتی نام مسعود را با پسوند(تاجیک پنجشیرى) می‌گیرد، گمان‌ می‌برى‌که با مالک افغانستان طرف است.
و من که یک‌فرد افغانستانى طرف صحبت موصوف بودم، در حضور وى تنها با گرفتن نام مسعود پنجشیرى از زبان جنرال مشرف افتخار می‌کردم.
وقتى حاجى‌ صاحب(شیراحمدخان) قندهارى این سخنان را با غرور و گردن بلند به‌ دیگران قصه می‌کرد، مخالفان و موافقان مسعود، با یک زبان می‌گفتند: په دى کى خو بلکل شک نشته چه احمدشاه مسعود د افغانستان یوازنى افتخار دى‌ او وى به.
آن‌گاه بود، آن‌گونه که حاجى شیراحمدخان افغانستانى-قندهارى در حضور جنرال مشرف پاکستانى افتخار نموده بود، من در میان برادران قندهارى‌ مان افتخار نمودم.