حالت آشفتۀ افغانستان، خارجی‌هایی را که آجندای پنهانی ندارند، چنان بیزار ساخته است که اساسی‌ترین پرسش آنان فقط در محور «کی» می‌چرخد: «کی» یا «چه ‌کسی» می‌تواند کشورتان را نجات دهد؟!
برداشت‌شان از هفده سال حمایت از دموکراسی، بحران موجود است که قادر نشد افغانستان را به نظام و ثبات برساند، اکنون باید «کسی» پیدا شود تا به این کشور برسد.
مغالطه و اشتباه اساسیِ خارجی‌ها در همین نقطه نهفته است که طی یک‌ونیم دهه آگاهانه یا ناآگاهانه با تصور سنتی از افغانستان با همان سیاست ناکام «کی» با کشور ما تعامل کردند. گویاترین نمونهٔ آن، به صحنه آوردن آقای اشرف‌غنی منحیث یک تکنوکرات غربی، از فلان قوم، زیر نام دموکراسی و انتخابات تحمیل گردید که حاصل ۵ سالهٔ حکومت‌داری او جز بحران، افتضاح و شرم‌آورترین ناکامی چیزی نیست.
اکنون بر جامعۀ جهانی است که با عبرت و شناسایی حکومت آقای غنی به‌حیث آخرین فصل باطل حکومت‌های فردی- قومی در افغانستان، با سیاست «کی» برای همیش وداع بگویند.
فصل جدید تعامل با افغانستان به‌جای «کی» با سیاست «چی» می‌تواند راهبردی باشد، چه برنامه‌یی، چه راهکاری، چه ساختاری، چه استراتژی ملی‌یی، چه دیدگاهی…
در همین قالب است که از فصل تکراری و بحران‌زای ۱۸ سال همۀ «کی‌ها» رهایی می‌یابیم، آغازی می‌شود برای گفتمان مطالبات واقعی مردم، عبور از بحران، رسیدن به ثبات ملی و وفاق اجتماعی.

از صفحۀ فیسبوک احمد ولی مسعود