ماندگار: تلویزیون به تأثیر‌گذار‌ترین رسانه در عصر ما مبدل شده است. تلویزیون عرصه‌یی برای نمایش تصاویر، فرم‌ها و سبک‌هایی است که انسان را احاطه کرده است. تلویزیون، مردمی‌ترین و پُرمخاطب‌ترین مدیوم برای ارتباطات و اطلاع‌رسانی است؛ چرا که به‌راحتی مطالب را به مخاطبان از هر گروه سنی و قشری که باشند، ارائه می‌دهند.
روز جهانی تلویزیون، مصادف با روز بیست و یکم نوامبر در تقویم تاریخ میلادی می‌‏باشد.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در سال ۱۹۹۶م، بیست ‌و یکم نوامبر را به‌‏عنوان «روز جهانی تلویزیون» تعیین کرد.
سازمان ملل متحد هدف از چنین اقدامی را ترغیب کشورها به تبادل برنامه‌های تلویزیونی به‌ویژه برنامه‌هایی اعلام کرد که برای گسترش صلح، توسعۀ اجتماعی و اقتصادی و تقویت مسایل فرهنگی جامعه ساخته می‌شود.
بسیاری از صاحب‌نظران معتقد اند که امروزه تلویزیون عضوی از خانواده است و برخی آن را بیگانه‌یی می‌دانند که خود را بر خانواده تحمیل کرده است. به‌هر ترتیب، اکنون در سراسر دنیا، تلویزیون در کانون خانواده حضوری پُررنگ و موثر دارد، روابط اعضای خانواده تحت تأثیر آن دگرگون و کارکردهای خانواده دچار تغییر و تحول جدی شده است. این رسانه در مواردی رقیب والدین و در مواردی یاریگر و همراه آنان است. گاه کارکردهای نهادهای رسمی را به چالش می‌کشد و گاه در نقش نهادی میانجی و واسط، به هم‌افزایی کارکردها کمک شایانی می‌کند.
تماشای تلویزیون و دریافت اطلاعات از طریق این رسانه به سواد نیاز ندارد و به‌‏همین دلیل، این رسانه در کشورهای عقب‌مانده و در حال توسعه بیشتر کاربرد دارد. تلویزیون، نقش مهمی در انتشار اطلاعات و دانستنی‌ها ایفا می‌کند و وسیله‌یی قدرت‌مند برای شکل‌دهی به شرایط و خواسته‌های بشری محسوب می‌شود.
به ‌‏واسطۀ چنین ویژه‌گی‌‏هایی، یونسکو مأمور شده است که از فعالیت شبکه‌های تلویزیونی مستقل و هم‌چنین تولید برنامه‌هایی که به صلح، توسعۀ اجتماعی و اقتصادی و تقویت مسایل فرهنگی جامعه منجر می‌شود، حمایت کند.
از این روز علاوه بر مقر سازمان ملل متحد در برخی از کشورهای دیگر نیز گرامی‌داشت می‌شود. این گرامی‌داشت در برگیرندۀ مراسم رسمی و یا پخش اعلامیه های خبری است که امسال نهاد حمایت کنندۀ رسانه‌های آزاد افغانستان یا نی نیز با پخش اعلامیه‌یی این روز را گرامی داشته است.
روز جهانی تلویزیون در حالی بزرگ‌داشت می‌شود که تلویزیون‌های افغانستان با ده‌ها چالش مواجه است.
این نهاد مشکلات رسانه‌های افغانستان و به‌ویژه تلویزیون‌ها را چنین برشمرده است:
مشکلات مالی
بر بنیاد این اعلامیه، تقریباً تمام تلویزیون‌ها در کشور با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می‌کنند؛ از آن‌جایی که تلویزیون‌ها حامی مالی ثابت ندارند، در تعدادی از ولایت‌ها تلویزیون‌ها با مشکلات بیشتر و جدی مواجه بوده که حتا گفته می‌شود ممکن تا چند ماه دیگر برخی‌ آن‌ها از فعالیت باز مانند. یافته‌های دیده‌بان رسانه‌ها نشان می‌دهد، نهادهایی که برای تلویزیون‌ها اعلان و یا برنامه برای نشر می‌دهند، در زمان مشخص پول آن را نمی‌پردازند و این سبب شده است که رسانه‌ها به‌ویژه تعدادی از تلویزیون‌ها نتوانند به موقع معاش خبرنگاران و کارمندان خود را بپردازند. نپرداختن معاش، خود به عنوان یک معضل جداگانه و کلان برای این رسانه‌ها تبدیل شده است.

چالش‌های امنیتی
مسوولان در نی گفته اند، پس از مشکلات مالی، مسألۀ امنیت از مهمترین چالش‌ها سد راه کار تلویزیون‌ها در افغانستان است. در اکثر ولایت‌های کشور، به دلیل نبود امنیت، خبرنگاران به‌ویژه بانوان با مشکل جدی امنیتی مواجه هستند. حضور فعال گروه‌های مخالف حکومت در برخی ولایت‌ها، سبب شده است که بسیاری از خبرنگاران به خودسانسوری بپردازند و از آن‌چه در محیط شان می‌گذرد نتوانند اطلاع‌رسانی دقیق کنند. از سوی دیگر، تنها در سال روان میلادی بیشتر از ۱۸ خبرنگار و کارمند رسانه کشته شده و بیشتر از ۱۵۰ مورد خشونت در برابر خبرنگاران در دیده‌بان رسانه‌های نی ثبت گردیده است.
عدم دسترسی به اطلاعات و برخورد دوگانه مسوولان؛
شکایت‌های ثبت شده به دیده‌بان رسانه‌های نی نشان می‌دهد که پس از امنیت و مشکلات مالی؛ دسترسی به اطلاعات از مشکلات عمده‌ی رسانه‌ها به خصوص تلویزیون‌ها در افغانستان است. به اندازه‌یی که چالش‌های امنیتی برای رسانه‌ها مشکل‌ساز شده است به همین پیمانه خبرنگاران و رسانه‌ها در مرکز و ولایت‌ها با مشکل عدم دسترسی به اطلاعات مواجه اند. مسوولان حکومتی به ویژه مسوولان محلی در ارایۀ اطلاعات به رسانه‌ها سهل‌انگاری می‌کنند. مشکلات درون سازمانی
در کنار مشکلات امنیتی، مالی و دسترسی به اطلاعات، مشکلات درون سازمانی تلویزیون‌ها نیز به یک چالش جدی فراراه آزادی بیان در کشور مبدل شده است. خبرنگاران در رسانه‌ها مصونیت شغلی ندارند، معاش‌شان به موقع پرداخته نمی‌شود، و با برخوردهای سلیقه‌‌یی و در برخی مواقع با رفتارهای اهانت‌آمیز از سوی مدیران و یا صاحبان تلویزیون‌ها مواجه می‌شوند. بررسی‌های دیده‌بان رسانه‌ها نشان می‌دهد که قراردادهای کاری در برخی از تلویزیون‌ها مطابق با سلیقۀ شخصی مدیران رسانه تنظیم می‌شود که کاملاً یک‌جانبه و به نفع مالک رسانه‌ها و خلاف قوانین رایج در کشور است.
نی حمایت کنندۀ رسانه‌های آزاد افغانستان از نهادهای زیربط خواسته است تا با کار مشترک و رفتار قانون‌مند جلو بیشتر شدن چالش‌های تلویزیون‌ها در افغانستان گرفته شود.
گفتنی است که تلویزیون به سال ۱۳۵۷ در افغانستان آغاز به نشرات کرد و امروز بیش از ۹۰ شبکۀ تلویزیونی در سراسر افغانستان نشرات دارد.