سرانجام مشکل ریاست مجلس نماینده‌گان به گونه‌یی که حتا قابل تصور هم نبود، پایان یافت و میررحمان رحمانی پس از برگزاری چندین انتخابات درون‌پارلمانی به ریاست دور هفـدهم مجلس نماینده‌گان با گرفتن ۱۳۶ رای دست یافت. با جنجال‌هایی که در مورد برندۀ نخستین انتخابات کرسی ریاست مجلس نماینده‌گان به وجود آمده بود و دخالت‌هایی که از سوی ارگ در کار انتخابات این مجلس وجود داشت، گمان نمی‌رفت که به‌ساده‌گی آقای رحمانی بتواند به این سمت برگزیده شود.
آقای رحمانی با همۀ حرف‌وحدیث‌هایی که در موردش گفته می‌شود، نشـان داد که اهل مدارا و شکیبایی است و نمی‌خواهد فضای مجلس را متشنج و درگیرِ بحث‌های حاشیه‌یی و از آن مهم‌تر قومی سازد. او با طمأنینه و سعۀ صدر نسبت به حرف‌هایی که علیه‌اش گفته می‌شد، برخورد کرد و به صورتِ دموکراتیک قاعدۀ بازی را رعایت کرد. شاید افراد شایسته‌تری نسبت به آقای رحمانی برای احراز کرسی مجلس نماینده‌گان در میان اعضای مجلس وجود داشتند که می‌‌توانستند با قدرت و صلابتِ بیشتری این سمت را مدیریت کنند، ولی از آن‌جایی که اصل اسـاسی در چنین نهادهایی انتخابات و رای افراد است، آقای رحمانی در حال حاضر به صورتِ عملی نشان داد که چنین حمایتی را در داخلِ مجلس دارد.
در همین حال، برخورد رقیبِ آقای رحمانی یعنی آقای وردک را نیز نباید در فروکش کردنِ غایلۀ مجلس دست‌کم گرفت. او هم با برخورد مدنی و در خورِ تحسین نشان داد که در مجلس نماینده‌گان افرادی غیر از کمال ناصر اصولی و هم‌پیمانانِ او وجود دارند که مسایلِ کلانِ کشور برای‌شان دارای اهمیت است و نمی‌خواهند یکپارچه‌گی و وحدت ملی مردم افغانستان دستخوشِ توطیه و حرف‌هایی شود که حتا طرحِ آن‌ها نیز شرم‌آور است.
آقای وردک پس از این‌که نتایج انتخابات داخل مجلس اعلام شد، با متانت دستِ رقیبِ خود را که برنده اعلام شده بود، گرفت و بر چوکی ریاست مجلس نشاند و برایش این سمت را تبریک گفت. او از تمام اعضای مجلس خواست که آقای رحمانی را به حیث رییس دورِ هفدهم بشناسند و به رای اکثریت احترام بگذارند. این چیزی بود که نمی‌شد به‌آسانی تصور کرد که اتفاق می‌افتد، اما اتفـاق افتاد.
حرکتِ آقای وردک بر بسیاری از دیدگاه‌های تنگ و قوم‌محور خط بطلان کشید و ثابت کرد که افغانسـتان خانۀ مشترکِ کُل ساکنانِ آن است. این برخورد عملاً در تقابل با برخوردی قرار دارد که کمال ناصر اصولی رقیبِ پیشینِ آقای رحمانی به نمایش گذاشت و نزدیک بود که مجلس را به سمت دوقطبی شدن و برخوردهای غیرقابل پیش‌بینی سوق دهد؛ برخوردهایی از همان نوعِ استیلاگرانه و استبدادی که دیگر در سپهر گفتمانِ جهانی و انسانی هیچ جایگاهِ مورد قبولی ندارد.
آقای وردک به گفتمانِ مدارا و قانون‌محوری تعلق دارد و آقای اصولی پیرو گفتمانِ تعصب و جهل مرکب است. این تفکر در طول تاریخ باعث انقطاب و کشکمش و تقابل شده و از مردم افغانستان به گونۀ بی‌رحمانه قربانی گرفته است. در حالی که تفکر بدیلِ آن یعنی تفکر آقای وردک اگر غالب می‌شد، امروز افغانستان در چنین وضعیتِ تأسف‌بار و ناراحت‌کننده‌یی نمی‌بود.
اگر در انتخابات‌های ریاست جمهوری نیز برخورد نامزدان بر اصل تقابل‌های قومی و زبانی قرار نمی‌گرفت و انسانیت و قانون‌محوری به کرسی می‌نشست، بسیاری از مشکلاتِ امروزِ کشور و جامعۀ ما حـل شده بودند. درسی را که از دو برخورد داخل مجلس می‌توان گرفت، بسیار چشم‌گیر و قابل اعتناست. این درس حاوی این نکته است که جنگ و کشمکش‌های فعلیِ افغانستان محصول غلبۀ تفکر نوعِ «اصولی» آن است. اگرچه «تفکر اصولی» در مجلس رای نیاورد و شکست خورد، ولی متأسفانه این تفکر در طول تاریخ به زور قدرت و سلاح و پول پیـروز بوده است. حالا یک لحظه فکر کنید که اگر در انتخابات‌های گذشتۀ ریاست جمهوریِ کشور چیزی که در انتخابات آخریِ مجلس اتفاق افتاد، اتفاق می‌افتاد، ما در کجای تاریخ و مناسباتِ قدرت قرار می‌داشتیم؟ آیا بازهم کشورِ ما دچار تشـنج، درگیری، جنگ و فقر می‌بود؟ آیا بازهم بر سرِ مسایل خُرد و بزرگ به جانِ هم می‌افتادیم و یکدیگر را می‌کشتیم؟
بدون شک نتیجه آن چیزی نمی‌بود که فعلاً هست. درسِ دیگری که از انتخابات مجلس می‌توان گرفت، تعمیمِ آن به دیگر مناسباتِ سیاسی و اجتماعی کشور و از جمله به انتخابات ریاست جمهوری آینده است. اگر انتخابات آینده در فضای بهتر و قانون‌مدارانه‌تر برگزار شود و نتیجۀ آن را آرای مـردم مشخص کنـد و بازندۀ انتخابات دستِ برندۀ واقعی را بگیرد و برایش تبریک بگوید، باور کنید که افغانستان صد سال به جلو گام خواهد گذاشت. همین یک موضوع اگر واقعاً در کشور ما اتفاق بیفتد، شاید دیگر نیاز نباشد که برای پایان جنگ، به این کشور و آن کشور متوسل شویم و برای پیشرفت و آسایشِ مردمِ خود به گدایی بپردازیم.
می‌گویند که اتفاق‌های بزرگ و سرنوشت‌ساز که تاریخ را دگرگون کرده اند، سرمنشاءهای کوچک داشته اند. کاش اتفـاق مجلس نماینده‌گان نیز برای کشور ما سرمنشایِ اتفاق‌های بزرگ و مبارک باشد!