سه سال انتخابات پارلمانی را به تعویق انداختند و سه سال اعضای مجلس نماینده‌گان یا ولسی‌جرگه برخلاف قانون به عضویت در مجلس ادامه دادند تا آماده‌گی درست برای یک انتخاباتِ درست گرفته شود. حکومت وحدت ملی بر اساسِ توافق‌نامۀ کابل به‌وجود آمد تا ساختار و نظام انتخابات را اصلاح و تصحیح کند، تا افتضاح و بحران انتخاباتی سال ۱۳۹۳ تکرار نشود و افغانستان در انتخابات‌های بعدی ـ انتخابات پارلمانی،

شورای ولسوالی، شورای ولایتی و ریاست‌جمهوری ـ انتخاباتی شفاف، عادلانه و سالم داشته باشد. حکومت وحدت ملی چهار سالِ خود را پشت سر گذاشت، کمیسیون‌های انتخاباتی اصلاح و بازسازی شد؛ اما نتیجه چیست؟!
پس از آن سه سال ادامۀ کارِ غیرقانونی اعضای مجلس نماینده‌گان در مجلس و پس از چهار سال عمر حکومت وحدت ملی که فلسفۀ ظهور و حضورش به اصلاح و تصحیح انتخابات برمی‌گشت، امروز افغانستان شاهد افتضاح دیگرِ انتخاباتی در انتخابات پارلمانی ۲۸ میزان سال روان ۱۳۹۷ است. انتخابات پارلمانی در ۲۸ میزان برگزار شد. ماه عقرب گذشت، ماه قوس روزهای نیمۀ دوم را سپری می‌کند، اما نتیجۀ انتخابات نه تنها که مشخص نیست، بل با گذشت هر روز بر پیچیده‌گی و افتضاحِ آن افزوده می‌شود. شما در کدام کشور دنیا در این کرۀ خاکی سراغ دارید که نتیجۀ انتخابات در ماه سومِ برگزاری انتخابات اعلام نشود و نامشخص بماند؟ در کدام کشور در سطح افغانستان دیده‌اید که مدیریت انتخاباتش این‌گونه ضعیف، ناتوان، وابسته و غیرمستقل باشد؟ در کدام کشور دنیا می‌توان مشاهده کرد که نهاد انتخاباتی‌اش این‌گونه ناهماهنگ و در تقابل هم قرار داشته باشند؟ در کدام کشور دنیا که در سطح افغانستان باشد و این‌گونه فقیر، درمانده و گرسنه، دیده‌اید که انتخابات پارلمانی اش ۱۱۰ میلیون دالر هزینه بردارد و این مقدار پول را با تکدی و گردن‌کجی از خارجی‌ها بگیرد و بعد نتیجۀ برگزاری انتخاباتش، این چنین افتضاح و خجالت‌بار باشد؟ وقتی که ما در کشورِ خود با ۱۱۰ میلیون دالر پول خیرات خارجی‌ها نمی‌توانیم انتخابات نسبی سالم و روشن برگزار کنیم، اگر این خیرات را خارجی‌ها ندهند، برای برگزاری انتخابات چه خواهیم کرد؟
کمیسیون سمع شکایات انتخاباتی دو روز پیش آرای انتخابات پارلمانی کابل را باطل اعلام کرد، اما حالا با دخالت حکومت و خارجی‌ها می‌گوید که اگر کمیسیون مستقل انتخابات اسناد لازم را به دسترس ما بگذارد، در تصمیمِ خود پیرامونِ ابطال نتایج انتخابات تجدید نظر می‌کنیم. وقتی کمیسیون سمع شکایات انتخاباتی اسناد لازم برای ابطال را نداشت و با کمیسیون مستقل انتخابات به‌حیث مجموعۀ نهاد انتخاباتی کشور زبان و تفاهم مشترک نتوانست پیدا کنـد، چگونه آرای انتخابات کابل را باطل اعلان کرد؟
چه کسی به این پرسش پاسخ می‌دهد و نقش دولت افغانستان به ریاست محمداشرف غنی و پاسخگویی این دولت که مسوولیت برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه را دارد، چیست؟ آیا با چنین کمیسیون انتخابات و با چنین مدیریت ضعیف و ناکام آن، افغانستان به سوی برگزاری انتخابات ریاست جمهوری می‌رود؟ اگر انتخابات یک پروسۀ ملی است، که هست، و بیشتر از همه این رییسان و کمیشنران کمیسیون‌های انتخاباتی و رییس‌جمهور غنی این فریاد را سر می‌دهند که انتخابات پروسۀ ملی است؛ پس این بازی غیرملی با این پروسۀ ملی چیست؟ در پشت پردۀ این بازی چه کسی و چه کسانی قرار دارند؟ راه نجات این پروسۀ ملی از دست بازیگرانِ ضد ملی و غیرملی چیست؟