بخش سی‌وپنجـم/

یکی از محاسنِ مکث این است که کلمات و صداهایِ زایدی مثل «ا»، «ام»، «در واقع»، «خوب»، «بنابراین» و امثالهم را که به آن‎ها «جا پُرکن» می‎گوییم حذف می‎کند. این‎ها کلماتی هستند که در گفت‎وگوهای روزمره از آن‎ها استفاده می‎کنیم تا دیگری را آگاه کنیم که صحبتِ ما هنوز تمام نشده است اما در یک سخنرانی این‎ها اضافه و زاید هستند. و در آخر خوب است بدانیم همان‌طور که در موسیقی، تمام زیبایی در سکوتِ بین نُت‌ها نهفته است، در صحبت کردن و سخنرانی، زیبایی در مکث یا سکوتی نهفته است که هنگام اشاره از نکته‎یی به نکتۀ دیگر به‎وجود می‎آید.
تأکید: در انتقال پیام، بعضی از کلمات یا عبارات از دیگر کلمات و عبارات مهم‎ترهستند .ما با تأکیدی که روی آن‎ها می‎کنیم، اهمیت‌شان را نشان می‎دهیم. فقط کافی‌ست قبل از این‌که کلمۀ مورد تأکید را بر زبان بیاورید، اندکی مکث و سپس آن ‎را با شدتِ بیشتری ادا کنید. این کار مثلِ این است که کلمات را در یک گزارش با قلم درشت(blod) بنویسید؛ اما اگر در این کار افراط کنید، تصنعی و دروغین به گوش خواهد رسید.
مواظبت از صدا: مواظبت از صدا نسبتاً ساده است، تنها کاری که باید انجام دهید این است که از چیزهایی که احتمالاً باعث مشکل برای شما می‎شود اجتناب کنید.
سگرت: یک عامل بدیهی، سگرت کشیدن و محیط‎های دودی است؛ چون نه تنها در درازمدت به سلامت شما آسیب می‎رساند بلکه بر توانایی‎تان در کنترل تنفس‎تان تأثیر می‎گذارد.
نوشیدنی‎های شیری یا محصولات لبنی: بهترین کار آن است که قبل از سخنرانی‎تان یا در طول آن از نوشیدن چای، قهوه و هر نوشیدنی شیری دیگر اجتناب کنید. زیاد پنیر نیز نخورید. محصولات لبنی مخاط را تحریک و صدای‎تان را گرفته‎تر می‎کنند.
به اندازۀ کافی آب در دسترس داشته باشید: با این کار، مانع از آن شوید که دهن‎تان خیلی خشک شود. همچنان که سخنرانی‎تان را به پیش می‎برید، قطره قطره آب بنوشید تا دهن‎تان را تر نگه دارد. اگر مرتب سخنرانی می‎کنید یا گلودرد دارید، حواس‎تان باشد تا حد ممکن به صدای‎تان استراحت بدهید.

فصل هفدهم: تماس چشمی
چشم
چشمِ شما یک دنیاست؛ تمام وجودِت، احساساتت، غم و خوشحالی‎ات، خشم و حسرتت، دروغ و راستت در آن به ‎وضوح پیداست. چشمانِ ما به‎ وضوحِ کلمه‎هایی که صحبت می‎کنیم با مخاطب ارتباط می‎گیرند. مطمین باشید چشم‎های‎تان به صحبت‎های شما اعتبار می‎بخشد. انرژی‎یی که از چشم‎های شما به سمت شنونده ساطع می‎گردد واقعاً باور نکردنی است. این‌که آیا شنونده حرف‎های شما را باور کند یا نه، دوست‎تان داشته باشد یا نه، بیشترش مربوط می‎شود به ارتباط چشمی و حسی که از چشم‎های‎مان منتقل می‎کنیم و همین‎طور طرز نگاهِ ما به شنونده یا شنونده‎ها.
مهم‌ترین موضوع در یک سخنرانی خوب، ارتباط چشمی با مخاطبان است. این کار تا حد زیادی سخت است؛ زیرا شما باید در تمام طول سخنرانی ارتباط چشمیِ خود را با مخاطبان‎تان حفظ کنید.
چشم‎های ما واضح‎تر از صحبت‎های‎مان با دیگران ارتباط برقرار می‎کنند و با افراد حرف می‎زنند. ارتباط چشمی‌یی مؤثر است که بتواند حقیقت و صداقتِ درونِ ما را به دیگران نشان بدهد. البته قرار نیست که چشم‎های ما نقش بازی کنند؛ بل باید دقیقاً همان چیزی که از وجود ما ساطع می‎شود را از خودش بروز بدهد. چشم‎های ما به صحبت‎های ما اعتبار و احساس می‎بخشند. دقت کردید وقتی با کسی صحبت می‎کنیم و آن طرف به ما نگاه نمی‎کند، چه احساس بدی پیدا می‎کنیم؟ مخصوصاً زمانی که طرفِ مقابل اصلاً حواسش به ما نباشد و این طرف و آن طرف نگاه کند!