از آنجایی که آقای خلیل‌زاد خودش را پیامبر صلح خوانده و می‌خواهد این پروسه را به ثمر بنشاند بهتر است جوانب درگیر منازعۀ ۴۰ سال پسین را به خویشتنداری دعوت و برای رسیدن به این هدف شریف صادقانه، بی‌ریا، فارغ از حُب‌وبُغض و بدون نظرداشت تعلقات کمر همت ببندد، اما با دریغ و درد می‌توان موضع‌گیری‌های این امریکایی افغانی‌الاصل را روشن در همسویی با طالبان به وضوح مشاهده کرد؛ زیرا وی نه به عنوان پیام‌آور صلح بل به مثأبه سخنگوی طالبان در برابر رسانه‌ها خودنمایی و به دشواری‌های فراروی مردم ما می‌افزاید. چنانچه در دوحه و مسکو بدون آنکه سخنگوی طالبان لب به نفی حضور نماینده‌گان دولت در این همایش‌ها بگشاید ایشان با وقاحت و دیده‌درایی، مذاکره با جانب دولت از سوی طالبان را مردود شمرده که این عملکرد موصوف شک و تردیدها را افزایش بخشید و چند تا سوال را در افکار عامه تداعی کرد:
۱٫ دست کم گرفتن توده‌های میلیونی کشور که در زیر چتر نظام موجود با تمام ناملایمات و بلاهای نازل شده بالای‌شان از جانب طالبان و تروریستان، دست و گریبان و تن به تقدیر سپرده نفس می‌کشند اما آقای محترم حکومتی را که همین خلق شکم گرسنه و پا برهنه فهمیده و یا نفهمیده با از دست دادن اعضای بدن شان انتخاب و از اثر پا در میانی و حکمیت جان کری بالای‌شان تحمیل شد از محراق توجه جهانی به دور، بازی‌های موش و پشک را راه‌اندازی و خلاف توقع مردم کشور با ترفندهای مزورانه، گروهی را با قافله‌سالاری حامد کرزی به مسکو کشانید که برایند این همایش هرچه باشد بدون حضور و وجود نمایندۀ دولت افغانستان نتیجۀ ملموس نخواهد داشت و به حقیقت نخواهد پیوست.
۲٫ از این اقدامات نابخردانۀ عالی جنابان و طالبان می‌توان دریافت که باتوجه به شدت سرمای سال روان و به منظور کُندسازی حملات قوت‌های دفاعی کشور بر لانه‌های تروریستان و طالبان (برادران ناراضی‌اش) ـ نام‌برده وقت کُشی کرده تا با فرا رسیدن فصل بهار و آب شدن یخ‌های زمستانی مجال تحرک و تجدید قوای طالبان را میسر و دام‌های دیگری را برای نیروهای دفاعی افغانستان پهن و با دست‌آوردهای بیشتر آنها را در آینده روی میز مذاکره گرد آورند.
۳٫ هرگاه اهداف مذاکره در مسکو به دقت مشاهده گردد، تناقض جدی در محتوای مذاکرات محسوس و قابل درک می‌باشد:
الف: شیر محمد عباس استانکزی هنوزهم بر طبل امارت اسلامی به شدت می‌کوبد و بر آن پا می‌فشارد.
ب: دست‌آورهای موجود را نمی‌پذیرد و بر آنان انکار می‌ورزد.
ج: انحلال نیروهای دفاعی و امنیتی در سرخط اهداف این گروه قرار داشته که بدون ارتباط به خواست‌ها و تمایلات اهرم قدرت در پاکستان نمی‌باشد.
د: جو حاکم و یا پالیسی از پیش تعیین شده در همایش مسکو بیانگر مسکوت کردن فریاد دموکراسی نیم‌بند موجود را در پیوند با ابراز نظر داکتر عبداللطیف پدرام خیلی آشکارا به نمایش گذاشت.
پس نمی‌شود با این گونه بازی‌های عوأم‌فریبانه مردم را فریفت و سر شان کلاه گذاشت؛ چه تا زمانی که دولت افغانستان به مثأبه یکی از طرف‌های منازعه وارد معادلات سیاسی نباشد هرگونه تصمیم و فیصلۀ قوت حقوقی نخواهد داشت و رسیدن به صلح تلاش در پی سُراب خواهد بود.
به هرحال، گرچه شمار کثیری از شخصیت‌های سیاسی در این نشست بدون حضور پُر رنگ نمایندۀ کشور میزبان (روسیه) چون مهمانان ناخوانده اشتراک داشتند که به یقین زیر کاسه نیم‌کاسه‌یی وجود دارد اما عدۀ معدودی از این مهمانان شتاب‌زده مدعی تطبیق فیصله‌های مسکو، خودشان را جا زدند که فکر می‌کنم پهلو بزنند؛ زیرا دیگر دیر شده و ادعای آنها شاید در محدودۀ خانوادۀشان نیز خریدارانی نداشته باشد.
در اخیر از جناب پیام‌آور صلح می‌خواهم از تنیدن ترفند و وقت‌کُشی انصراف دهد و واقعیت جامعۀ ما را هرچه هست پذیرفته و ارج بگذارد تا باشد پیش‌زمینه‌های ادامۀ جنگ نه از روی حُب و بُغض بل با سعه صدر از میان برداشته شود.