محمداشرف غنی که پس از یک انتخابات پُر تنش در ۱۳۹۴ با دخالت امریکا و میانجی‌گری جان کری وزیر خارجۀ آن و تن دادن به تقسیم قدرت با رقیب انتخاباتی‌اش داکترعبدالله بر اریکۀ ریاست‌جمهوری تکیه زد، طی این چهار سال، ابتکار بازی و غلبه بر حریفان و حتا متحدان خود را در دست گرفت: هیچ صلاحیتی اجرایی دولت را به رییس اجرایی دولت که بر مبنای توافق‌نامۀ کابل متعهد و ملزم به آن بود، تفویض نکرد؛ جنرال عبدالرشید دوستم معاون اول خود را که بانک رأی سالم او در انتخابات ریاست‌جمهوری بود، منزوی، بیکاره، تبعید و خانه‌نشین ساخت. احمدضیا مسعود را پس از یک دور استفادۀ نمایشی در جهت مشروعیت قومی قدرتش به‌گونۀ تحقیرآمیزی برکنار کرد؛ سایر متحدان و دوستان کمپاین انتخابات ریاست‌جمهوری خود از صدیق پتمن تا همایون همایون، انورالحق احدی، محمد حنیف اتمر و … را از سفرۀ قدرت بیرون انداخت؛ گلبدین حکمتیار را با وعده و وعید زیاد به کابل آورد اما از حکایت و شکایت او که حکومت اشرف غنی را دست‌نشانده و وعده خلاف می‌خواند بر می‌آید که او را نیز به جمع این رها شده‌گان دربار و سفرۀ قدرت، رها کرد؛ عطامحمد نور والی پیشین بلخ و رییس اجرایی جمعیت اسلامی را نیز با تمام وعده‌های کتبی و غیر کتبی‌یی که در بازی و تعامل با او داده بود، از دربار و سفرۀ قدرت بیرون ماند؛ حاجی محمد محقق که زبانش را علیه سران جنبش روشنایی و جنبش تبسم در حضور قومایش به سخن آورد و مورد استفاده قرار داد، ترک و طردش کرد و از چوکی معاونیت ریاست اجرایی حکومت برانداخت؛ عبدالکریم خلیلی از رهبران حزب وحدت را پس از پاداشی که در دوران اتحاد انتخابات ریاست‌جمهوری به عنوان رییس شورای عالی صلح برایش داد، با تعیین محمد عمر داوودزی در دارالانشای آن شورا، عاطل و رانده شده از سفرۀ قدرت گردانید؛ در انتخابات پارلمانی ۲۸ میزان ۱۳۹۷، تمام منتقدان و معارضان سیاسی خود را از مجلس نماینده‌گان یا ولسی جرگه در واقع حذف کرد و پارلمان آینده را مطابق میل و خواست خود شکل داد؛ پس از چهارسال حکومت که باید اصلاحات اساسی را طی سال اول در کمیسیون‌های انتخاباتی ایجاد می‌کرد، هفتۀ پیش قانون انتخابات را با فرمان تعدیل کرد و با مهارت و موفقیت رهبری اداره و مدیریت هر دو کمیسیون را از رییس تا دارالانشای یک دست و در واقع تحت اداره و فرمان خود ساخت؛ با اعتماد به نفس بالایی چند ماه است که عملاً کمپاین انتخاباتی خود را بدون اعتنا و در نظر داشت رقیبان و شریکان منتقد حاکمیت خود به راه انداخته است و خود را برندۀ بلامنازعۀ انتخابات ریاست‌جمهوری سال آینده برای یک‌دست‌سازی قدرت و انحلال ریاست اجرایی می‌داند.
او چهار روز پیش در آخرین کمپاین انتخاباتی خود در ولایت کنر با کنایه و اشارۀ روشن و مشخص حامد کرزی را دست‌نشانده‌یی که با تانک امریکایی و بادیگارد امریکایی به زمام‌داری و ریاست‌جمهوری رسید، خواند و خود را یگانه زمام‌دار منتخب از احمدشاه تا کرزی معرفی کرد که دیگران همه با خون و خون‌ریزی و پدرکشی و برادرکشی به قدرت دست یافتند.
هیچ‌کسی در این چهارسال حریف میدان قدرت او نشد و هیچ لاف و گزافی مدعیان عرصۀ سیاست و قدرت او را از آنچه که انجام داد، باز نداشت. اما توفان قطر جدی‌ترین خطری است که حضور و بقای او را در ارگ کابل تهدید می‌کند. او همانگونه که تمام رقیبان و حتا متحدان سفرۀ قدرت خود را به صورت تحقیرآمیزی منزوی کرد و راند، در مذاکرات قطرمیان طالبان و امریکایی‌ها که بیشتر به توفان خطیر برای او تبدیل شده است، به‌ گونۀ تحقیرآمیزی بسیار دور از دروازه‌های بستۀ این مذاکرات انتظاری می‌کشد. اگر او از این توفان گذر کند، هیچ حریفی، حریفش نخواهد شد.
آیا او از توفان قطر عبور خواهد کرد؟