متأسفانه آن‌گونه که انتظار می‌رفت، سال نوِ ۱۳۹۸ با آرامش آغاز نشد. حداقل در یک رشته انفجارها در کارته‌سخی کابل، شش‌تن از باشنده‌گانِ پایتخت قربانی و تعداد زیادی هم مجروح شدند. می‌گویند سالی که نیکوست از بهـارش پیداست. اگر نخستین روزِ سال چنین با ماتم آغاز شده باشد، آن‌گاه چه انتظاری می‌توان از هفته‌ها و ماه‌های آیندۀ آن داشت. به نظر می‌رسد که طالبان و گروه‌های هم‌راستا با آن‌ها، همچنان قتل و کشتار را به عنوان اصلی‌ترین هدفِ خود در سالِ روان پی‌گیری خواهند کرد. هرچند که بارقه‌های اُمید نیز وجود دارد که در بحبوحۀ این‌همه حوادثِ جانخراش، گفت‌وگوهای صلح به نقطه‌یی برسد که مردمِ ما انتظارش را دارند و نه آن نقطه‌یی که برخی سیاست‌مداران و یا کشورهایِ طماعِ منطقه به آن دل خوش کرده‌اند.
در اول سال، اشرف‌غنی رییس حکومت وحدت ملی به شهر مزارشریف سفر کرد تا در مراسم نوروزیِ این دیارِ کهن و باستانی که به نوعی می‌توان گفت «مهد جشن نوروز» است، شرکت کند. شرکت آقای غنی در جشن نوروزِ مزارشریف به‌صورتِ تصادفی و از روی اخلاص به باشنده‌گانِ این شهر و یا عنعنۀ نوروز صورت نگرفت. او بازهم در تداومِ سیاست‌های نفاق‌افکنانه و هژمونیستی‌اش در نخستین روز سال، مزارشریف را انتخاب کرد؛ همان شهری که چند روز پیش از آن، در آن غوغایی برپا کرده بود. برکناری فرمانده پولیس بلخ سبب شد که میان هوادارانِ عطا محمد نور والی پیشینِ بلخ و سربازان اعزامی از کابل رویارویی صورت گیرد. گفته می‌شود که آقای غنی و نور توافق کرده بودند که فرمانده پولیس بلخ با مشورۀ آقای نور انتخاب شود. ولی ارگ تلاش کرد که در آستانۀ نوروز، فضای این شهرِ امن و صلح‌آمیز را مکدر سازد. بعداً سرپرست‌وزرای داخله و دفاع به بلخ رفتند و با آقای نور وارد گفت‌وگو شدند. بر اساس اطلاعات منابع مختلف، میان ارگ و آقای نور یک بارِ دیگر سلسله توافق‌های تازه به میان آمده است.
با این همه، مشخص نیست که در روزهای آینده، بلخ و دیگر مناطقِ شمالیِ کشور آبستن چه رویدادهایی خواهند بود. از یک‌طرف تمامیت‌خواهی ارگ و از طرفِ دیگر پیشروی‌های طالبان در این مناطق مردم را به‌صورتِ فزاینده تحت فشار قرار داده است. گزارش‌های موثق از ولایت‌های شمالیِ کشور نشان می‌دهند که اوضاع امنیتی در این مناطق چندان مساعد نیستند و گروه‌های دهشت‌افکن هر روز بر ساحۀ نفوذ خود می‌افزایند. این‌ها سبب خواهند شد که روزهای دشواری در انتظار بسیاری از مناطق کشور و به‌ویژه مناطق شمالی باشد. گفته می‌شود که طالبان بخشی از نیروهای خود را از ولایت‌های شرقی و جنوبی، به سمت شمال و غربِ کشور گسیل کرده‌اند تا با گرم شدن هوا حملاتِ خود را آغاز کنند.
در چنین اوضاع و احوال نامساعدی، ارگ و آقای غنی در پی تمرکزگرایی و بی‌ثباتی بیشترِ اوضاع این مناطق اند. آقای غنی در مراسم جشن نوروز در بلخ سخنرانی کرد و سخنانی بر زبان راند که باعث ناراحتی و انزجارِ کتله‌های وسیعی از مردم شده است. او در این سخنرانی بازهم بحث «قهرمان ملی» را پیش کشید و از امان‌الله خان شاه سابقِ افغانستان به این عنوان (قهرمان ملی) یاد کرد. البته در کارنامه و خدماتی که شاه امان‌الله برای افغانستان انجام داده، هیچ جای گفت‌وگو نیست. او شاهِ متجدد و خواهانِ افغانستانی مترقی و پیشرو بود. اما در تاریخ افغانستان هیچ‌گاه از او به عنوان قهرمان ملی افغانستان یاد نشده است. مردم به او احتـرام داشتند و دارند ولی او را قهرمان ملیِ خود خطاب نکردند.
اصطلاح‌های ملی، معناها و پیـام‌های خاصی را تداعی می‌کنند و هرکدام در جایِ خود باید مورد استفاده قرار گیرند. قهرمان ملی در افغانستان فقط و فقط یک تن است و آن‌هم شهید احمدشاه مسعود که نماینده‌گان مردم افغانستان در لویه‌جرگۀ عنعنه‌یی کشور این لقب را به پاس خدمات و جان‎‌فشانی‎‌های آمرصاحب به او اعطا کردند. در این مورد، اجماع ملی وجود دارد و هیچ کسی حق ندارد این لقب افتخارآفرین را در مورد فرد دیگری به کار ببرد. استفاده از این لقب به افراد دیگر، به معنای جفا و نادیده گرفتنِ تصمیم جمعیِ مردم ماست.
در تاریخ هر کسی جای خود را دارد، اما شهید احمدشاه مسعود یگانه است. او بود که در بیشتر از دو دهه در برابرِ دو تجاوز بر افغانستان مردانه ایستاده‌گی کرد و از کیـان و شرفِ مردمِ خود پاسداری نمود. او بود که با ریختن خونِ خود نهـال آزادی و استقلال را نگذاشت که بخشکد. امروز کسانی که در این سرزمین قدرت‌نمایی می‌کنند و خود را کسی می‌دانند، بدون شک منت‌دارِ آن یگانۀ تاریخ‌اند و از برکتِ اوست که افغانستان با سربلندی دو تجاوز را پشت سر گذشتانده است.
احترام به شهید احمدشاه مسعود احترام به آزادی، حریت و حاکمیت ملی افغانستان است. هرکسی که این فهمِ سـاده را ندارد، نمی‌تواند که خود را بزرگ و یا خادمِ مردم بداند. نباید گذاشت که مغزهای کوچک و متعصب، تاریخِ این سرزمین را همچون گذشته مخدوش سازند و یا آن را به نفع خود بنویسند. تاریخ حداقل در مورد یک تن در کشور ما با قضاوتِ درست برخورد کرده و آن شهید احمدشاه مسعود است که «قهرمان ملی»اش خوانده‌. این نام و لقب را نمی‌توان از او گرفت؛ چون او در قلبِ هر انسانِ آزادۀ این سرزمین خانه دارد.