هشت ثور را باید گرامی داشت، نه به دلیل حوادثی که پس از آن اتفاق افتاد و از ذهن مردم افغانستان هرگز بیرون نمی شود و نه به دلیل آن که آرزوی های مردم برای ایجاد نظامی باثبات و قدرتمند به دلایل مشخص برآورده نشد، بل به این دلیل که ملتی پابرهنه و گرسنه برای آزادی به عنوان شریف ترین ودیعه انسانی رزمید و تسلیم سرنوشت نشد. هشتم ثور یک رویداد فرانوش ناشدنی در تاریخ معاصر کشور ماست. رویدادی که چهره های مشخصی را به جهان معرفی کرد و نشان داد که آزادی با لبان چه مردمی به شعری حماسی می تواند مبدل شود. هشتم ثور توقف تاریخ در برهه یی است که توتالیتریسم و استبداد حاکمیت های تک حزبی و خودکامه سایه شوم و سیاه خود را بر بخش بزرگی از جهان گسترانیده بود. اما این که چرا هشتم ثور نتوانست به هدف هایی که داشت برسد بحثی مفصل و علیحده می طلبد‌.

بحثی که با تاریخ صد ساله ما پیوند دارد و نمی توان آن را جدا از بازخوانی این تاریخ فهمید. تغییر در روایت تاریخ بزرگترین دلیل آن چه که پس از هشت ثور اتفاق افتاد می تواند باشد. تاریخی را که هماره از منظر ستم نوشته شده بود نمی شد به آسانی به تاریخی برابر طلبانه تغییر داد. این با خواست استبداد حاکم بر جامعه و حمایت منطقه یی از آن ممکن نبود. قهرمان ملی کشور شهید احمدشاه مسعود این وضعیت را به خوبی درک می کرد و به همین دلیل برای تغییر روایت تاریخی استبداد سرانجام خون خود را هدیه راه برابری طلبانه کرد تا دیگر هیچ تفوقی مگر براساس شایسته گی و عدالت در کشور قد راست نکند و نروید.